บันทึกนายสายลม..เธอคือหมีพูห์ ฉันรู้ฉันคือพิกเล็ท

ในชีวิตเราทุกคนคงเคยผ่านมิตรภาพแสนดี แต่มีกี่คนที่รักษามันเอาไว้ได้คงมั่น ไม่หวั่นไหว วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดดึงเราไปหันกลับมามองข้างหลังอีกที..อาจจะเศร้าใจ..

มิตรภาพอันแสนซื่อ
ขณะที่พิกเล็ทเดินตามหมีพูห์ไปต้อย ๆ
     รอยเท้าคู่เล็ก ๆ ย่ำลงไปบนหิมะ
เคียงข้างกับรอยเท้าของหมีพูห์ไปตลอดทาง
เป็นความอบอุ่นในหัวใจ ที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง

     ทั้งคู่เดินมาด้วยกันนานพอสมควร..และคงไม่ได้คุยอะไรกันเลย
พิกเล็ทเลยต้อง " ขอเสียง " ด้วยการเรียกพูห์ เมื่อพูห์ขานรับและถามกลับว่า " มีอะไรหรือพิกเล็ท " พิกเล็ทกลับเกาะมือพูห์ไว้ก่อนตอบกลับไปว่า " เปล่า ไม่มีอะไร แค่อยากมั่นใจว่า เราเดินมาด้วยกัน แค่นั้นเอง "

          ถ้อยสนทนานี้เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง สังเกตไหมว่าพูห์เดินนำหน้า ควรเป็นพูห์หรือเปล่าที่น่าจะเป็นฝ่าย " ขอเสียง " จากพิกเล็ทว่ายังเดินตามตัวเองมาหรือไม่ นั่นหมายถึงว่าเป็นความกังวลในใจของพิกเล็ทเอง ที่เกรงว่าพูห์จะลืมเพื่อนตัวน้อย ๆ อย่างเขา

          ในชีวิตเราทุกคนคงเคยผ่านมิตรภาพแสนดี แต่มีกี่คนที่รักษามันเอาไว้ได้คงมั่น ไม่หวั่นไหว วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดดึงเราไปหันกลับมามองข้างหลังอีกที..อาจจะเศร้าใจ..

     หากวันหนึ่งเราพบว่า..คนที่เราไว้ใจ..ไม่มีใครเดินตามเรามาอีกแล้ว

     ไม่อยากจะเดินข้างหน้าเพราะเกรงว่าฉันจะลืมเธอ
     ไม่อย่างเดินตามหลังเช่นกัน...เพราะกลัวตามไม่ทัน
     กลัวเธอทำฉันหล่นหาย..
     อยากให้เราเดินเคียงกันไป..อยากอุ่นใจ มั่นใจ...ว่า
     ตลอดการเดินทางของชีวิตอันยาวไกล
     เรายังมีกันและกันไปตลอดเส้นทาง......

                                     ....นายสายลม.....

เขียนใน GotoKnow โดย นายสายลม อักษรสุนทรีย์
ใน นายสายลม อักษรสุนทรีย์

คำสำคัญ (Tags): #มิตรภาพอันแสนซื่อ

หมายเลขบันทึก: 93697เขียนเมื่อ 1 พฤษภาคม 2007 17:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน 2012 21:20 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน