สงสาร......พวกเราก็ต่างบอบช้ำกันมากแล้ว
- นั่งรถตู้ก็ถูกยิงตายหมู่
-นั่งรถโดยสารก็ไฟคลอกตายหมู่
- ฆ่ายกครัว (ทั้งทำเอง / และผู้อื่นกระทำ)
- ภัยธรรมชาติ
- จราจล / วางระเบิดเกลื่อนเมือง
ได้ชมได้ฟังข่าวต่างๆ ในช่วงนี้ ทำให้รู้สึกหดหู่ใจยังไงไม่รู้ มีแต่การสูญเสียชีวิต ไม่ว่าจะด้วยกรณีใดๆ ทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย...จะเกิดเหตุอันไม่คาดฝันกับเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ล่าสุดนักศึกษาชาวเกาหลีใต้ ในสหรัฐอเมริกากราดยิงครูและเพื่อนนักศึกษารวมตัวเอง 33 ศพ น่าสลดใจมาก จนหลายคนกังวลว่าจะเกิดเป็นกรณีตัวอย่าง นักศึกษาจะเลียนแบบ ซึ่งก็น่าคิดเพราะในสหรัฐฯ ก็เกิดเหตุการณ์เช่นนี้บ่อยครั้งมาก
นักศึกษาของไทยอย่าได้คิดเลยนะครับ แม้แต่นิดเดียวก็ไม่ควร ลองอ่านบทร้อยกรองนี้ดู เผื่อจะเห็นคุณค่ากันบ้าง เพราะทุกวันนี้เราบอบช้ำกันมากพอแล้ว (พอดีเคยอ่านจากหนังสือเล่มหนึ่ง แล้วคัดลอกไว้นานแล้ว)
บทกวี/ลายวลี คำวิไล
สงสาร...
สงสาร..นิสิตนักศึกษา ผู้หลงทางหลงเวลาหลงหน้าที่
หลงตัวเองหลงเทคโนโลยี หลงแสงสีที่มอมเมาเผาตัวตน
ปล่อยคืนวันล่วงเลยไม่เคยคิด จึงชีวิตมืดดับเดินสับสน
มิคำนึงถึงคุณค่าปัญญาชน อนาคตมืดมนอนธการ
สงสาร..พ่อแม่ผู้ปกครอง ลูกลูกจ้องหาทางจะล้างผลาญ
เช้าจดเย็นคร่ำเคร่งเร่งทำงาน ทุกข์ก็ทนทรมานอยู่อย่างนั้น
สายใยพ่อแม่ลูกถูกตัดขาด ตาสบตายิ่งประหลาดยิ่งหวาดหวั่น
คำตักเตือนด้วยห่วงใยไม่สำคัญ ป่วยการหวังถึงขั้นกตัญญู
สงสาร...คุณครูผู้สอนสั่ง ดุด่ามั่งลูกศิษย์กลับคิดสู้
บ่นพึมพำทำขุ่นเคือง...เรื่องของกู ไม่ยอมรับความรู้ครูให้มา
ผิดระเบียบเครื่องแต่งกายสายทุกคาบ พูดคำหยาจาบจ้วงล่วงเกินค่า
เติมแต่แววหยาบกร้านและด้านชา ปรากฏในดวงตาน่ากลัวนัก
สงสาร..หมาวิทยาลัย มัวแข่งขันกันใหญ่จนไร้หลัก
เร่งกวาดต้อนนักศึกษาเข้ามาพัก พอปัญหาหน่วงหนักค่อยผลักไป
ระบบการคัดเลือกแค่เปลือกนอก คือวัวหายล้อมคอกจะบอกให้
ชื่อเสียงเป็นชื่อเสียละเหี่ยใจ นโยบายแข่งกันใหญ่ไม่เข็ดจำ
สงสาร..สังคมประเทศชาติ เคยหวังวาดแต่ทุกสิ่งดิ่งลงต่ำ
หลงแนวคิดทฤษฎีซึ่งชี้นำ โดนครอบงำตั้งแต่รัฐมนตรี
อนาคตจะฝากไว้กับใครเล่า เมื่อผู้ใหญ่ยังโง่เง่าทุกวันวี่
การศึกษาถูกกระทำเหยียบย่ำยี ปล่อยเปรตผีทุนนิยม...ถมวิญญาณ
เวลาจะทำอะไรต้องคิดให้มากๆ คิดถึงผลที่จะตามมาให้เยอะๆ ครับ ท่านล่ะครับมีความเห็นเป็นอย่างไรกันบ้าง?
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น