Just see the text below...
I am a blogger, NOT an Answer Man!!
ร้อยแปดพันเก้าคำถามที่ได้รับเกี่ยวกับการมาเรียนต่อต่างประเทศ
“อยากรู้ว่าถ้าอยากไปเรียนเมืองนอกต้องเตรียมตัวยังไง”
“กำลังจะไปเรียนที่อังกฤษ ต้องจัดกระเป๋าแบบไหน เอาอะไรไปดีบ้าง”
“เอาเสื้อกันหนาวไปกี่ตัวดี หรือว่าขนมาม่าไปกี่ลัง”
“มีอาหารไทยให้กินบ้างมั้ย”
“ไปเรียนภาษาที่ไหนดี และทำยังไงให้พูดภาษาอังกฤษได้”
ฯลฯ
หรืออีกล้านแปดคำถามเกี่ยวกับสาขาที่เรียน
“ชีวสารสนเทศ (Bioinformatics) คืออะไร”
“ถ้าสนใจเรียนสาขานี้ ควรจะไปเรียนที่ประเทศไหน ติดต่ออาจารย์ยังไง”
“ไปเรียนสาขานั้นสาขานี้ ที่มหาลัยนั้นมหาลัยนี้ดีมั้ย”
“งานวิจัยเรื่องนี้ มีมหาลัยไหนในอังกฤษดังเรื่องนี้ หรือทำงานนี้อยู่บ้าง”
“จะสมัครเรียนต่อที่อังกฤษ ต้องทำยังไงบ้าง”
“คะแนนโทเฟลแค่นี้จะพอเข้ามหาลัยไหนในอังกฤษได้บ้าง”
“เรียนจบมาแล้วจะทำงานอะไรดี”
ฯลฯ
ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ต้องการจะเมลล์มาหาเพื่อถามคำถามเหล่านี้
กรุณาถามคำถามต่อไปนี้กับตัวคุณเองก่อนว่า
- เราไม่สามารถหาข้อมูลเหล่านี้ได้ที่ไหนเลยเหรอ
-
ค้นหาในเน็ตแล้วไม่มีใครหรือเว็บไหนพูดถึงเรื่องเหล่านี้เลยใช่มั้ย
-
Google/Yahoo or other search engines ของเราทำงานเจ๊งรึป่าว
ไม่มีร้านหนังสือที่ไหนขายหนังสือเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย
ถ้าคุณพบว่าคุณไม่สามารถหาเรื่องราวพวกนี้ได้ที่ไหนเลยจริง ๆ ให้เมลล์มาหาได้เลยค่ะ ยินดีตอบคำถามคุณเต็มที่ แต่ ช้าก่อน ถ้าคุณยังมีอีกหลายหนทาง ไม่ว่าจะบนเว็บหรือร้านหนังสือ ที่จะช่วยไขข้อข้องใจเหล่านี้ ทราบค่ะว่าวิธีเมลล์มาถามถือว่าง่ายที่สุดและเหนื่อยน้อยที่สุด แต่กรุณาเถอะค่ะ กรุณาช่วยตัวคุณเองให้มากที่สุดเช่นกัน ก่อนที่จะเมลล์มาถาม ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; font-family: "Angsana New""><font color="#0000ff"><strong>ปล. </strong></font>ขออภัยหากบันทึกนี้ดูจะแปลกตาไปสำหรับหลาย ๆ ท่านที่แวะเข้ามาอ่าน </span><span style="font-size: 14pt">“</span><span style="font-size: 16pt; font-family: "Angsana New"">บอกเล่าจากแดนไกล</span><span style="font-size: 14pt">”</span><span style="font-size: 16pt; font-family: "Angsana New""> อยู่เป็นประจำ แต่เพราะเราได้รับเมลล์ถามคำถามเหล่านี้อยู่เรื่อย ๆ และถามคำถามเดิม ๆ <strong><font color="#008000">จึงเริ่มมีข้อสงสัยเกิดกับตัวเองว่า เอ๊ะ เดี๋ยวนี้ไม่มีแหล่งข้อมูลที่ไหนเขียนเรื่องพวกนี้เอาไว้เลยเหรอ แล้วก่อนที่เรามาเรียนทำไมเราหาข้อมูลได้เยอะแยะ</font></strong> หลายท่านอาจจะคิดว่าใจดำ แต่เปล่าเลยค่ะ ไม่ใช่ไม่เต็มใจที่จะตอบหรือไม่อยากจะช่วยเหลือนะคะ ถ้าจำเป็นจริง ๆ หรือคำถามเฉพาะเจาะจงจริง ๆ เรายินดีตอบให้เต็มที่เต็มความสามารถที่จะช่วยตอบให้ได้ แต่ถ้าเป็นคำถามทั่ว ๆ ไปแบบที่ยกตัวอย่างมา ขออภัยด้วยที่ต้องบอกว่า </span><font color="#ff0000"><strong><span style="font-size: 14pt">“</span><span style="font-size: 16pt; font-family: "Angsana New"">ขออนุญาตไม่ตอบ</span><span style="font-size: 14pt">”</span></strong></font><span style="font-size: 16pt; font-family: "Angsana New""> ค่ะ </span></p><p class="MsoNormal"> </p>
โอ้ สงกะสัยว่าคนคงจะถามคุณณิชเรื่องนี้มากจริงๆ จนทำให้คุณณิชเหมือนจะอึดอัด
เวลาแอนตอบเรื่องแบบนี้ ก็จะคิดว่าทำบุญค่ะ เพราะว่าเรามีโอกาสได้เคยลุยเองมาก่อน บางทีถ้าเหนื่อยหรือไม่มีเวลาก็จะพยามจำ website ที่อธิบายเรื่องแบบนี้ไว้ตอบแทน
คือ บางทีตอนเริ่มต้นเค้าอาจจะเคว้งน่ะค่ะ ไม่รู้จะเริ่มยังไง หรือถึงรู้ก็คิดว่าถามกับคนเคยมีประสบการณ์ตรงใกล้ตัวก็น่าจะช่วยสร้างความมั่นใจ
คุณณิช อาจจะเป็นคนที่ดูประสบความสำเร็จ น่าเชื่อถือ และน่าจะให้คำตอบดีดีแก่เค้าได้
เห็นใจคุณณิชค่ะ แต่ก็คิดว่าบางทีอาจจะไม่ได้เกิดจากอาการงอมืองอเท้าอย่างเดียวของผู้ถาม อาจจะเพราะอยากได้ฟังกับหูจากคนเป็นๆที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน เพื่อสร้างความมั่นใจน่ะค่ะ
ปล เป็นการดีที่ได้เตือนสติผู้คนอย่างตรงไปตรงมาในบางครั้ง เราจะได้ไม่เสียสติไปเสียก่อน
สวัสดีค่ะคุณ
pinkyannie
ณิชเข้าใจค่ะ และเข้าใจมากด้วยว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร เพราะณิชเองเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วเช่นกัน แต่ตอนนั้นสิ่งที่ณิชทำคือหาข้อมูลให้กับตัวเอง เช่นที่บริทิชเคาน์ซิล ในเว็บพันทิพย์ที่มีคนตั้งกระทู้เรื่องนี้ไว้เยอะแยะ โดยเฉพาะห้องไกลบ้าน หรือหนังสือเตรียมตัวก็มีอีกหลายเล่ม (เด๋วณิชเขียนเพิ่มให้สักเล่มดีมั้ยค่ะ ฮ่าๆๆๆ)
ส่วนเรื่องมหาลัยและที่เรียน บางครั้งมันเป็นเรื่องเฉพาะทาง เราต้องหาข้อมูลจากมหาลัยหรือสาขาที่เราไป อ่านเปเปอร์เรื่องที่เราสนใจ และดูว่าใครทำงานวิจัยอันนั้น ยิ่งให้ดีต้องเมลล์ไปหาอาจารย์ท่านนั้นเลย เพราะถ้าเมลล์หาณิชนี่ ณิชคงอธิบายได้ไม่ละเอียดเท่ากับได้คุยกับอาจารย์โดยตรง
แต่ณิชก็เคยได้รับเมลล์ถามเรื่องที่เฉพาะเจาะจงนะคะ เช่นถามเรื่องที่พักในเมืองเอดินเบอร์ก คือเค้ากำลังจะเดินทาง และได้จองที่พักไว้แล้ว เลยเมลล์มาถามณิชว่าย่านที่จะไปพักเป็นยังไง เดินทางไปยังไง หรือไปเรียนระหว่างแคมปัสได้ยังไง อันนี้เป็นเรื่องเฉพาะเจาะจงใช่มั้ยค่ะ อาจจะหาข้อมูลไม่ได้จึงเมลล์มาถาม และเป็นเรื่องที่ณิชรู้ ณิชก็ตอบให้เต็มที่ นั่งตอบอยู่ชั่วโมงกว่า ยาวเหยียด แบบกระจ่าง
สรุปแล้วก็ขึ้นอยู่กับว่าเมลล์มาถามเรื่องอะไรค่ะ ถ้าอ่านเมลล์แล้วเห็นว่าควรตอบก็จะตอบค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
ณิช
สวัสดีค่ะพี่เม้ง
ขอบคุณที่มาให้ความคิดเห็นค่ะ แต่ขออธิบายนิดนึงว่าจริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยนะคะ ณิชก็ได้รับเมลล์ติดต่อและอธิบายเรื่องราวไปให้น้อง ๆ หลายคนเช่นกัน แต่ถ้านึกถึงตอนที่ณิชจะมา ณิชหาข้อมูลด้วยตัวเองก่อนที่จะถามคนอื่นนะคะ หาข้อมูลให้มากที่สุด แล้วมีจุดไหนที่หาไม่ได้ หรือยังสงสัย ก็จะเมลล์ไปถามพี่ ๆ คนอื่นค่ะ
ด้วยความเคารพพี่เม้งและอีกหลาย ๆ ท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ คำถามบางอย่างเช่น มาเรียนอะไรดี วิธีสมัครเรียน พวกนี้ต้องขึ้นอยู่กับคนจะเรียนว่าอยากเรียนอะไร สนใจด้านใน อันนี้ณิชตอบไม่ได้จริงๆ ค่ะ วิธีสมัครก็ต้องขึ้นอยู่กับแต่ละมหาลัย ว่าอยากได้เอกสารหลักฐานอะไรบ้าง คะแนนเท่าไหร่ แ้ล้วเค้าจะรับเรามั้ย อันนี้ณิชก็ตอบให้ไม่ได้อีกเช่นกัน
ด้วยความเีคารพอีกเช่นกัน Bioinformatics เป็นวิชาที่กว้างมาก ณิชคงตอบให้ไม่ได้ว่าจะให้ไปเรียนที่ไหน ตอบให้ไม่ได้เช่นกันว่างานวิจัยเรื่องนั้นทำที่ไหนดี เพราะณิชไม่ทราบจริง ๆ คำถามแบบนี้ Google น่าจะตอบได้ดีกว่าณิชค่ะ
ส่วนเรื่อง database ณิชเองก็ทำไว้เช่นกัน เพราะณิชเป็น webmaster ของนักเรียนไทยในสก๊อตแลนด์ ถ้าใครสนใจไปเรียนที่สก๊อต ก็ตามลิงค์ที่ให้ไว้เลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ณิช
สวัสดีครับคุณน้องณิช
เห็นใจและเข้าใจคุณน้องณิชเป็นอย่างยิ่งครับ
แต่ผมมีข้อสังเกตอยู่อย่างสองอย่างครับ
ข้อแรก ผมคิดว่าเรื่องการ post ข้อมูลของเราต่อเว็บสาธารณะนั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากครับ ถึงแม้กรณีนี้จะไม่ใช้การคุกคาม แต่ก็เป็นการสร้างความอึดอัดใจพอสมควร
ผมว่าคุณน้องณิชไม่ลองซ่อนข้อมูลบางอย่างลงหน่อยหรอครับ เผื่อจะทำให้คนไม่รู้ข้อมูลเรามากขึ้นครับ แล้วก็ไม่รู้ว่า เราทำอะไรที่ไหนอย่างไรครับ
ข้อสองครับ ถ้าอีเมล์ส่งมาเป็นผู้ชายซะส่วนมาก แสดงว่าคุณน้องณิชคงอาจจะจำเป็นต้องเปลี่ยนรูปครับ :D
โชคดีล่ะกันนะครับ
ต้น
สวัสดีจ้าคุณณิช 
อ่านแล้วขำๆ แกมสงสาร ฮิฮิ คงจะเจอจดหมายถามเยอะจริงๆ ถึงขั้นต้องบ่นเลยนะเนี่ย (ล้อเล่นๆ)
แนนเคยเจอจดหมายไม่กี่ฉบับค่ะที่ถาม เลยไม่ค่อยคิดมากที่จะตอบ ซึ่งจริงๆ ก็เป็นคำถามที่ณิชบอกเลย คือถามทั่วไปมั่กมาก จนเหมือนกับว่าถ้าตอบไปแบบฟังดูแล้วลำบากๆ เนี่ย เค้าคงจะเปลี่ยนใจไม่มาเรียน 555 เลยต้องตอบแบบหลอกล่อให้มาเผชิญชะตากรรมเดียวกันก่อน แล้วค่อยว่ากัน ^__<
(นอกประเด็นซะแล้ว)
เข้าเรื่อง...
เรื่องของเรื่อง เห็นด้วยอย่างที่ณิชว่านะคะ ว่าทำไมเค้าใช้วิธีง่ายๆ แค่ส่ง e-mail มาถามเรา คำถามสั้นมากนะคะ เช่น "จะต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง อยากไปเรียนออสเตรเลีย" โอ้วววว เจอคำถามอย่างงี้เนี่ย ครอบจักรวาล คิดนานเลยนะคะ ว่าจะตอบยังไง แง่ไหน ใครจะไปรู้ว่าจะถามเรื่องอะไร เลยใจดีตอบกลับไปว่า "น้องต้องการรู้เรื่องอะไรคะ เพราะถามมากว้างมาก" นั่นแหละค่ะ ถึงจะได้คำถามที่ชัดลงไปหน่อย แล้วค่อยตอบไป แต่ก็ตอบไปใช้เวลาเป็นชั่วโมงเหมือนกัน เพราะต้องค้นหาข้อมูลในเว็บไปให้ (เลยคิดว่า เอ...ทำไมเค้าไม่ค้นเองง่ะ 555)
ตอนเรามาเรียน...
จำได้ว่า ไม่ได้ใส่ใจว่าจะต้องเจออะไร คือเป็นคนไม่เตรียมพร้อมเอามั่กมาก -___-" นึกแล้วยังเซ็งตัวเอง เพราะขนาดน้ำหนักของกระเป๋าต้องจัดเท่าไหร่ยังไม่รู้เลย (ต้องเอาของออกตั้ง 20 กิโล มาหาซื้อใหม่หมด)
ก่อนมาจำได้ว่ามีแต่กิน กินและกิน 555 คือเพื่อนฟูง พี่ น้อง พากันไปเลี้ยงส่ง จนไม่มีเวลาทำอะไรเลยค่ะ กินมันตลอดเดือนก่อนมาเรียนเนี่ยทุกวัน ตอนนั้นกินชนิดที่ว่ามาออสเตรเลียคงไม่ต้องกินอะไรอีก ^___<
เออ...จริงๆ นะเนี่ย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เตรียม เพราะคิดว่าอาจจะกะระดับความหนาวไม่ได้อยู่ดี (คนเราหนาวไม่เท่ากัน คนบอกหนาว เราเฉยๆ บางคนเฉยๆ เราหนาวจะตาย) ก็ถ้าหนาวก็มาหาซื้อเสื้อผ้าที่นี่เอา เพราะเพื่อนที่เคยอยู่บอกว่าเนื้อผ้ามันต่างกัน ที่ออสเตรเลียลมแรง เสื้อหนาวในไทยกันหนาว แต่ไม่ได้กันลม ...อะไรประมาณเนี่ยล่ะ
-_-" เราเป็นงี้หรอเนี่ย เพิ่งจะมานั่งนึก ไม่เตรียมพร้อมเอาซะเลย ขนาดกับข้าวทำไม่เป็น (อยู่เมืองไทยไม่ทำเลย คุณหนูมาก) มื้อแรกก็อัฉริยะข้ามคืนเลย 555 ทำเป็นเอง กินเองก็อร่อยเอง
...
เอาเป็นว่า หัดๆ ให้คนที่จะมาอยู่เมืองนอกช่วยตัวเองให้ได้ตั้งแต่ก่อนมาอยู่แล้วกันเน้อะ อันที่จะช่วยคือคนที่คิดช่วยตัวเองแล้ว ไม่งั้นมาอยู่อาจจะไม่รอดเอง งี้แล้วกันเน้อะ
ยาวไปแล้ว
ไปดีกว่า
ไม่ต้องเครียดเน้อะ
^___^
