I am a blogger, NOT an answer man!!


Just see the text below...

I am a blogger, NOT an Answer Man!!

 

ร้อยแปดพันเก้าคำถามที่ได้รับเกี่ยวกับการมาเรียนต่อต่างประเทศ

อยากรู้ว่าถ้าอยากไปเรียนเมืองนอกต้องเตรียมตัวยังไง

กำลังจะไปเรียนที่อังกฤษ ต้องจัดกระเป๋าแบบไหน เอาอะไรไปดีบ้าง

เอาเสื้อกันหนาวไปกี่ตัวดี หรือว่าขนมาม่าไปกี่ลัง

มีอาหารไทยให้กินบ้างมั้ย

ไปเรียนภาษาที่ไหนดี และทำยังไงให้พูดภาษาอังกฤษได้

ฯลฯ

 

หรืออีกล้านแปดคำถามเกี่ยวกับสาขาที่เรียน

ชีวสารสนเทศ (Bioinformatics) คืออะไร

ถ้าสนใจเรียนสาขานี้ ควรจะไปเรียนที่ประเทศไหน ติดต่ออาจารย์ยังไง

ไปเรียนสาขานั้นสาขานี้ ที่มหาลัยนั้นมหาลัยนี้ดีมั้ย

งานวิจัยเรื่องนี้ มีมหาลัยไหนในอังกฤษดังเรื่องนี้ หรือทำงานนี้อยู่บ้าง

จะสมัครเรียนต่อที่อังกฤษ ต้องทำยังไงบ้าง

คะแนนโทเฟลแค่นี้จะพอเข้ามหาลัยไหนในอังกฤษได้บ้าง

เรียนจบมาแล้วจะทำงานอะไรดี

ฯลฯ

 

ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ต้องการจะเมลล์มาหาเพื่อถามคำถามเหล่านี้

กรุณาถามคำถามต่อไปนี้กับตัวคุณเองก่อนว่า

  • เราไม่สามารถหาข้อมูลเหล่านี้ได้ที่ไหนเลยเหรอ
  • ค้นหาในเน็ตแล้วไม่มีใครหรือเว็บไหนพูดถึงเรื่องเหล่านี้เลยใช่มั้ย

  • Google/Yahoo or other search engines ของเราทำงานเจ๊งรึป่าว

  • ไม่มีร้านหนังสือที่ไหนขายหนังสือเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย

ถ้าคุณพบว่าคุณไม่สามารถหาเรื่องราวพวกนี้ได้ที่ไหนเลยจริง ๆ ให้เมลล์มาหาได้เลยค่ะ ยินดีตอบคำถามคุณเต็มที่ แต่ ช้าก่อน ถ้าคุณยังมีอีกหลายหนทาง ไม่ว่าจะบนเว็บหรือร้านหนังสือ ที่จะช่วยไขข้อข้องใจเหล่านี้  ทราบค่ะว่าวิธีเมลล์มาถามถือว่าง่ายที่สุดและเหนื่อยน้อยที่สุด แต่กรุณาเถอะค่ะ กรุณาช่วยตัวคุณเองให้มากที่สุดเช่นกัน ก่อนที่จะเมลล์มาถาม ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ

 

 

ปล. ขออภัยหากบันทึกนี้ดูจะแปลกตาไปสำหรับหลาย ๆ ท่านที่แวะเข้ามาอ่าน บอกเล่าจากแดนไกล อยู่เป็นประจำ แต่เพราะเราได้รับเมลล์ถามคำถามเหล่านี้อยู่เรื่อย ๆ และถามคำถามเดิม ๆ จึงเริ่มมีข้อสงสัยเกิดกับตัวเองว่า เอ๊ะ เดี๋ยวนี้ไม่มีแหล่งข้อมูลที่ไหนเขียนเรื่องพวกนี้เอาไว้เลยเหรอ แล้วก่อนที่เรามาเรียนทำไมเราหาข้อมูลได้เยอะแยะ หลายท่านอาจจะคิดว่าใจดำ แต่เปล่าเลยค่ะ ไม่ใช่ไม่เต็มใจที่จะตอบหรือไม่อยากจะช่วยเหลือนะคะ ถ้าจำเป็นจริง ๆ หรือคำถามเฉพาะเจาะจงจริง ๆ เรายินดีตอบให้เต็มที่เต็มความสามารถที่จะช่วยตอบให้ได้ แต่ถ้าเป็นคำถามทั่ว ๆ ไปแบบที่ยกตัวอย่างมา ขออภัยด้วยที่ต้องบอกว่า ขออนุญาตไม่ตอบ ค่ะ 

 

คำสำคัญ (Tags): #คำถาม
หมายเลขบันทึก: 91286เขียนเมื่อ 19 เมษายน 2007 21:13 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 18:15 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (30)

สวัสดีค่ะคุณ P จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

ขอบคุณเช่นกันค่ะ

..ณิช.. 

เห็นใจมากๆเลยค่ะ และเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งที่คุณ ณิชนันทน์ ใช้สิทธิในการออกความคิดเห็นบอกกันมาตรงๆแบบนี้ นอกจากเราจะให้ความช่วยเหลือคนอื่นแล้ว เราต้องช่วยกันทำให้คนช่วยตัวเองให้เป็นในเรื่องที่ควรจะทำได้ ก่อนที่จะมองหาทางง่ายๆด้วยการถามเอา

สวัสดีค่ะคุณ P โอ๋-อโณ

  • คิดอยู่นานเหมือนกันค่ะว่าจะเขียนเรื่องนี้ดีมั้ย
  • บางอย่างเราหาคำตอบได้ไม่ยาก ยิ่งสมัยนี้ข้อมูลข่าวสารสื่อถึงกันรวดเร็ว จึงน่าจะช่วยเหลือตัวเองก่อน ก่อนที่จะให้คนอื่นช่วยนะคะ
  • ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ณิช

ดีครับเป็นการแสดงออกเพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ตรงกัน...

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันควรจะใช้ความเข้าใจและการยอมรับซึ่งกันและกัน...

ขอบคุณมากครับ...

โอ้ สงกะสัยว่าคนคงจะถามคุณณิชเรื่องนี้มากจริงๆ จนทำให้คุณณิชเหมือนจะอึดอัด

  เวลาแอนตอบเรื่องแบบนี้ ก็จะคิดว่าทำบุญค่ะ เพราะว่าเรามีโอกาสได้เคยลุยเองมาก่อน บางทีถ้าเหนื่อยหรือไม่มีเวลาก็จะพยามจำ website ที่อธิบายเรื่องแบบนี้ไว้ตอบแทน

  คือ บางทีตอนเริ่มต้นเค้าอาจจะเคว้งน่ะค่ะ ไม่รู้จะเริ่มยังไง หรือถึงรู้ก็คิดว่าถามกับคนเคยมีประสบการณ์ตรงใกล้ตัวก็น่าจะช่วยสร้างความมั่นใจ

  คุณณิช อาจจะเป็นคนที่ดูประสบความสำเร็จ น่าเชื่อถือ และน่าจะให้คำตอบดีดีแก่เค้าได้

  เห็นใจคุณณิชค่ะ แต่ก็คิดว่าบางทีอาจจะไม่ได้เกิดจากอาการงอมืองอเท้าอย่างเดียวของผู้ถาม อาจจะเพราะอยากได้ฟังกับหูจากคนเป็นๆที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน เพื่อสร้างความมั่นใจน่ะค่ะ

ปล เป็นการดีที่ได้เตือนสติผู้คนอย่างตรงไปตรงมาในบางครั้ง เราจะได้ไม่เสียสติไปเสียก่อน 

สวัสดีค่ะคุณ P Mr.Direct

  • ขอบคุณเช่นเดียวกันค่ะ

ณิช 

  • สวัสดีครับน้องณิช บายดีหม้าย
  • อิๆ อ่านแล้วพี่ยิ้ม และขำน้องเลยครับ อิๆ
  • สิ่งที่พี่จะเขียนต่อไปนี้เป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันนะครับ
  • พี่มาอยู่ที่นี่ หก ปีแล้วครับ
  • ตอบจดหมายแบบนี้ไปเยอะมากครับ แต่ก็สนุกดีครับ ได้รู้จักคนครับ อีกอย่างนึกถึงตอนที่เรามาที่นี่ใหม่ๆ เราก็ถามพี่เค้าเกือบตาย ถามไปผมว่า อย่างน้อยก็อีเมล์ห้าฉบับหล่ะครับ
  • ยาวมากๆ เลยครับ ที่ถามพี่เค้ามา
  • แล้วผมก็ได้มาที่นี่ มาเรียน เราก็เห็นว่ามีอะไรบ้างในชุมชน มีอะไรขาดที่เราพอจะช่วยได้บ้าง
  • ผมได้เริ่มฐานข้อมูลนักเรียนไทยในเมืองไฮเดลแบร์กเมื่อตอนมาถึงที่นี่ซักครึ่งปีครับ มีนักเรียนเริ่มต้นในฐานข้อมูลจำนวน 7 คนครับ เพราะว่าเด็กในเมืองน้อยมากๆ
  • จากนั้นผมได้มีโอกาสไปพูดคุยกับนักกิจกรรมของสมาคมนักเรียนไทยในเยอรมันในพระบรมราชูปถัมถ์ แล้วเค้าสนใจฐานข้อมูลที่ได้ทำขึ้นมา ผมเลยกลับมาคิดใหม่ แล้วเพิ่มจากระบบฐานข้อมูลระดับเมือง เป็นฐานข้อมูลในเยอรมันทั้งประเทศ สำหรับนักเรียนไทย
  • แล้วก็มีนักเรียนในเยอรมันประมาณซัก 120 น่าจะได้ตอนนั้นครับ ผมเลยคิดว่าทำไมไม่ทำมันทั้งยุโรปไปเลย ก็เลยเพิ่มประเทศเข้าไปด้วยในตอนนั้น เลยได้มาเป็น
  • ฐานข้อมูลนักเรียนไทยในยุโรป http://www.schuai.net/dbtse/ Database of Thai Students in Europe (DBTSE)
  • ตอนนี้มีคนอยู่ในฐานประมาณ 668 กว่าคนครับ จาก 16 ประเทศ
  • จากนั้นสมาคม ก็ได้ จัดงานประชุมนักเรียนไทยในยุโรปขึ้นด้วยสองปีซ้อนครับ ก็ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี เป็นการจำลองอะไรหลายๆ อย่างให้เกิดขึ้นเป็นประสบการณ์และแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันในละแวกยูโรปครับ
  • และสมาคมก็ได้ทำหนังสือครับ เรื่อง เรียนในเยอรมัน ครับ แนะนำวิธีการเรียนในเยอรมัน และขายด้วยเอาเงินเข้าสมาคมมาสนับสนุนกิจกรรม โดยคนเขียน ก็นักเรียนจากเมืองต่างๆ
  • จากฐานข้อมูลนั้น ทำให้พี่รู้สึกว่า นี่เป็นการกระจายคนในการช่วยกันตอบคำถามด้วย โดยผู้ที่จะไปเรียนจะเข้าไปค้นหาคนในเมือง ประเทศที่จะไป แล้วสอบถามกันแบบตรงๆ เพราะว่าจะนำไปสู่การเตรียมตัวที่พร้อมนะครับ ในการมาเรียน
  • และเมื่อสองปีก่อน น้องอาจจะได้ยิน น้องนักเรียนไทยในเยอรมัน นักเรียนทุนโอดอส นะครับ ที่โดดตึกนะครับ เป็นเรื่องเศร้าของพวกเรา เหล่านักเรียนไทยในเยอรมัน
  • คือลำพังจากต่างจังหวัดเข้าไปอยู่ กทม. ก็หนักอยู่แล้วในการปรับตัว นี่มาต่างแดน หนักยิ่งกว่าครับ พร้อมแบกภาระมามากมายครับ ที่จะต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
  • ด้วยภาวะนี้ ทำให้พวกเราต้องเตรียมหาทางกันในการที่จะฉีดวัคซีนให้น้องๆ จะทำกันอย่างไร อันแรกพี่ว่าความอบอุ่นที่ดีที่เรามีให้น้องๆ นี่หล่ะครับ สำคัญมากๆ
  • ตอนผมมาแรกๆ นี่ก็หนักครับ แต่เราคนสู้ชีวิตระดับหนึ่ง เพราะพี่คนโต ยังไงก็ต้องรับได้ครับ
  • มาตอนหลังสมาคมก็ได้มีแนวทางในการที่จะทำ FAQ ในการที่จะให้คนที่ต้องการหาข้อมูลจากคำถามที่ถามกันบ่อยครับ ของเยอรมันก็เข้าไปเปิดอ่านกันได้เลยครับ ตั้งแต่ ป. ตรี ดิพโพลม โท เอก ครับ วิธีการเลือกโปรเฟสเซอร์ อะไรต่อมิอะไรก็หาได้ครับ อยู่ที่ www.thaistudents.de
  • พี่ว่าการให้ข้อมูลเค้าที่ถูกทาง จะทำให้คนใหม่เค้ามีแนวทางที่ดี ไม่หลงทิศทาง ทำให้เค้ามีกำลังใจ ประทับใจที่จะมาครับ พี่ไม่รู้ว่าที่อังกฤษเป็นอย่างไรบ้าง แต่ที่เยอรมัน พี่รู้สึกว่าอบอุ่นมากทีเดียวครับ
  • พี่ดูแลฐานข้อมูลมาตั้งแต่แรกด้วยครับ เลยมีโอกาสรับอีเมล์จากฐานข้อมูลที่คนเค้าส่งมา บางครั้งคนหรือหน่วยงานจากไทยต้องการหาเด็กไทยที่กำลังจะจบ ก็ทำให้เค้าได้งานนะครับ ก็เพราะฐานข้อมูลนั้น บางทีเวลาเราจะไปที่เมืองไหนก็ค้นกันในนี้นะครับ แล้วก็ได้ข้อมูล
  • ทำให้ไม่ต้องจ่ายอะไรเลยครับ ไปขออาศัยด้วยครับ บ้านพี่บางครั้ง มานอนกันสี่ห้าคนครับ เป็นเรื่องธรรมดามากๆ เลยครับ
  • เคยคุยกับทาง สามักกี ที่อังกฤเหมือนกันครับ ให้น้องๆ มาลงทะเบียนกันครับ เผื่อว่าจะได้มีประโยชน์กันบ้างครับ
  • ส่วนข้อมูลในฐานนั้น ใครจะเปิดซ่อนแค่ไหนก็ได้ครับ หรือว่าให้ข้อมูลไว้ แล้วซ่อนตัวก็ได้ครับ
  • แต่ตอนนี้อาจจะไม่สมบูรณ์เหมือนเมื่อก่อนนะครับ เพราะว่าบางบริการมีปัญหาเพราะย้ายเครื่องแม่ขายครับ
  • สรุปคือ  หากมีไรตอบได้ พี่ว่าก็ตอบไปนะครับ โดยเฉพาะคนที่จะมาเรียนในฟิลด์เรา หรือว่า ในเมืองเราที่เรากำลังศึกษาอยู่ครับ
  • สุดท้ายนี้ พี่เชื่อว่า น้ำใจคนไทย ไม่ขาดหาย ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ก็ตามบนผิวโลกนี้ครับ
  • ขอบคุณมากนะครับผม ยาวรีสีควั่นเลย (ยาวมากๆ) ฮ่าๆ

สวัสดีค่ะคุณP pinkyannie

ณิชเข้าใจค่ะ และเข้าใจมากด้วยว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร เพราะณิชเองเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วเช่นกัน แต่ตอนนั้นสิ่งที่ณิชทำคือหาข้อมูลให้กับตัวเอง เช่นที่บริทิชเคาน์ซิล ในเว็บพันทิพย์ที่มีคนตั้งกระทู้เรื่องนี้ไว้เยอะแยะ โดยเฉพาะห้องไกลบ้าน หรือหนังสือเตรียมตัวก็มีอีกหลายเล่ม (เด๋วณิชเขียนเพิ่มให้สักเล่มดีมั้ยค่ะ ฮ่าๆๆๆ)

ส่วนเรื่องมหาลัยและที่เรียน บางครั้งมันเป็นเรื่องเฉพาะทาง เราต้องหาข้อมูลจากมหาลัยหรือสาขาที่เราไป อ่านเปเปอร์เรื่องที่เราสนใจ และดูว่าใครทำงานวิจัยอันนั้น ยิ่งให้ดีต้องเมลล์ไปหาอาจารย์ท่านนั้นเลย เพราะถ้าเมลล์หาณิชนี่ ณิชคงอธิบายได้ไม่ละเอียดเท่ากับได้คุยกับอาจารย์โดยตรง

แต่ณิชก็เคยได้รับเมลล์ถามเรื่องที่เฉพาะเจาะจงนะคะ เช่นถามเรื่องที่พักในเมืองเอดินเบอร์ก คือเค้ากำลังจะเดินทาง และได้จองที่พักไว้แล้ว เลยเมลล์มาถามณิชว่าย่านที่จะไปพักเป็นยังไง เดินทางไปยังไง หรือไปเรียนระหว่างแคมปัสได้ยังไง อันนี้เป็นเรื่องเฉพาะเจาะจงใช่มั้ยค่ะ อาจจะหาข้อมูลไม่ได้จึงเมลล์มาถาม และเป็นเรื่องที่ณิชรู้ ณิชก็ตอบให้เต็มที่ นั่งตอบอยู่ชั่วโมงกว่า ยาวเหยียด แบบกระจ่าง

สรุปแล้วก็ขึ้นอยู่กับว่าเมลล์มาถามเรื่องอะไรค่ะ ถ้าอ่านเมลล์แล้วเห็นว่าควรตอบก็จะตอบค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ

ณิช 

สวัสดีค่ะพี่เม้ง

ขอบคุณที่มาให้ความคิดเห็นค่ะ แต่ขออธิบายนิดนึงว่าจริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยนะคะ ณิชก็ได้รับเมลล์ติดต่อและอธิบายเรื่องราวไปให้น้อง ๆ หลายคนเช่นกัน แต่ถ้านึกถึงตอนที่ณิชจะมา ณิชหาข้อมูลด้วยตัวเองก่อนที่จะถามคนอื่นนะคะ หาข้อมูลให้มากที่สุด แล้วมีจุดไหนที่หาไม่ได้ หรือยังสงสัย ก็จะเมลล์ไปถามพี่ ๆ คนอื่นค่ะ

ด้วยความเคารพพี่เม้งและอีกหลาย ๆ ท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ คำถามบางอย่างเช่น มาเรียนอะไรดี วิธีสมัครเรียน พวกนี้ต้องขึ้นอยู่กับคนจะเรียนว่าอยากเรียนอะไร สนใจด้านใน อันนี้ณิชตอบไม่ได้จริงๆ ค่ะ วิธีสมัครก็ต้องขึ้นอยู่กับแต่ละมหาลัย ว่าอยากได้เอกสารหลักฐานอะไรบ้าง คะแนนเท่าไหร่ แ้ล้วเค้าจะรับเรามั้ย อันนี้ณิชก็ตอบให้ไม่ได้อีกเช่นกัน

ด้วยความเีคารพอีกเช่นกัน Bioinformatics เป็นวิชาที่กว้างมาก ณิชคงตอบให้ไม่ได้ว่าจะให้ไปเรียนที่ไหน ตอบให้ไม่ได้เช่นกันว่างานวิจัยเรื่องนั้นทำที่ไหนดี  เพราะณิชไม่ทราบจริง  ๆ คำถามแบบนี้ Google น่าจะตอบได้ดีกว่าณิชค่ะ

ส่วนเรื่อง database ณิชเองก็ทำไว้เช่นกัน เพราะณิชเป็น webmaster ของนักเรียนไทยในสก๊อตแลนด์ ถ้าใครสนใจไปเรียนที่สก๊อต ก็ตามลิงค์ที่ให้ไว้เลยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ณิช 

 

อ้อ ขอแก้ใขค่ะ ณิชเคยเป็น webmaster ให้นักเรียนไทยในสก๊อต www.thisl.org แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้วค่ะ เพราะย้ายลงมาอยู่อังกฤษ

ขอบคุณค่ะ 

อีกเรื่องค่ะ สำหรับเรื่องภาษา ณิชคงตอบให้ไม่ได้ว่าต้องได้คะแนนสอบเท่าไหร่ ถึงจะเข้ามหาลัยได้ บางแห่งต้องการคะแนนสูง บางแห่งคะแนนไม่เยอะก็เข้าได้ และที่สำคัญ คะแนนภาษาไม่ใช้สิ่งที่จะมาตัดสินชะตาใครว่าเข้าเรียนได้หรือไม่ ยังมีปัจจัยอีกหลาย ๆ อย่างที่ต้้องใช้ประกอบ

ส่วนเรื่องทำยังไงถึงจะพูดภาษาอังกฤษได้ ณิชเห็น blogger หลายคนในโกทูโน รวมทั้งกระทู้อีกมากมายที่ให้คำแนะนำเรื่องภาษา ถ้าสนใจลอง search ข้อมูลเพิ่มเติมได้ค่ะ

ณิช 

  • ดีแล้วครับผม
  • ส่วนไหนที่ตอบไม่ได้ ก็ชี้แนะไปครับ เพราะเราคงมองออก ว่าเค้าต้องการอะไร
  • หากในการหาข้อมูลเบื้องต้น ให้เว็บมหาวิทยาลัยไปก็ได้ครับ ให้ไปศึกษาดู
  • หากสนใจสาขาไหน ก็ให้ติดต่อ โปรเฟสเซอร์ ผ่านเลขา เองได้โดยตรงครับ
  • พี่เชื่อว่าเว็บของกรุ๊ปโปรเฟสเซอร์คงมีหมดทุกที่ๆ
  • ข้อมูลในเว็บมันมีเยอะใช่ครับผม ตอบได้ตรงบ้างไม่ตรงบ้าง
  • ส่วนข้อมูลคนที่เราถามถึงที่อยู่ในเมืองนั้น อันนี้ คงอัพเดตสุดๆ ครับ บางครั้ง เค้าอาจจะถามเพื่อเช็คหรือตรวจสอบกับข้อมูลที่เค้ามีด้วยครับ ว่าจริงหรือไม่
  • หลายๆ อย่างประกอบนะครับ อย่างเช่นหากเค้าจะเดินทางมาแล้ว แล้วเรื่องหอพักนะครับ เรื่องนี้ หนักเลยครับ โดยเฉพาะที่เค้าไม่มีหอพักให้นะครับ
  • ผมเองก็หลายครั้งครับ ที่ต้องไปเดินหาหอให้หลาย ๆ คนครับ แต่ผมว่านั่นก็สำคัญหาเราช่วยเหลือได้ ก็คงดีมากๆ ในช่วงแรกครับ มาแล้วถูกหรือไม่ถูกใจก็ค่อยย้ายกันอีกทีครับ
  • ไม่แน่ใจว่าที่นั่นมีปัญหาเรื่องการหาหอพักไหมครับ
  • คำถามที่ถามบ่อย ทำไว้เป็น FAQ แล้วค่อยบอกให้เค้าไปอ่านนะครับ อาจจะรวมกันจากหลายๆ เมืองก็ได้ครับ จะทำให้หลากหลายด้วยครับ
  • ส่วนในสาขานั้น ว่าลึกแค่ไหน ยากครับ ที่เราจะตอบได้หมด แต่หากเราพอจะทราบที่มาได้ ก็ให้ติดต่อคุยกับโปรเฟสเซอร์ไปเลยครับ รับหรือไม่รับเดี๋ยวรู้ครับ
  • พี่มักจะแนะนำคนที่จะเดินทางมาต่างประเทศหรือกำลังจะสมัครมาเรียน หรือกำลังหาโปรว่า
  • ให้ทำเว็บส่วนตัวไว้ ใส่ซีวีเอาไว้ ใส่งานที่ทำ และที่สนใจ ผลงาน อะไรทำนองนี้นะครับ
  • แล้วให้โปรเฟสเซอร์ดูด้วย ว่าที่ทำด้านไหน ก็ส่งเว็บให้เลยครับ
  • เพราะผมก็ทำแบบนั้นมาก่อนครับ และคิดว่าได้ผลครับ แต่ว่าก็ต้องขึ้นกับว่าสาขาที่เราสนใจกับที่โปรทำ ตรงกันไหม หรือว่าโปรสนใจหรือเปล่าครับ
  • สู้ๆ นะครับผม ช่วยเหลือกันครับ

สวัสดีค่ะพี่เม้ง

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะพี่เม้ง ถ้าใครกำลังคิดจะเรียนต่อ หรือติดต่ออาจารย์ที่ปรึกษา ลองเอาคำแนะนำพี่เม้งไปใช้ดูนะคะ ทำซีวี เว็บส่วนตัว เป็นอีกวิธีที่น่าสนใจมากค่ะ

ณิช 

อ่านจบแล้วครับหมดคำถามเลย

แต่อยาก Say Hello เท่านั้น  อันนี้ถ้าซ้ำคนอื่นต้องไม่ว่ากันนะครับ

ขอบคุณครับ   สวัสดี

สวัสดีค่ะคุณ P TAFS

ขอบคุณที่แวะมาอ่านและ say hello ค่ะ อันนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้ว ^_^

ณิช 

  • ตามมาอ่านครับ
  • ถ้ามีข้อมูลผมก็จะตอบทันทีเลยครับ
  • ขอบคุณครับผม

สวัสดีครับคุณน้องณิช

เห็นใจและเข้าใจคุณน้องณิชเป็นอย่างยิ่งครับ

แต่ผมมีข้อสังเกตอยู่อย่างสองอย่างครับ

ข้อแรก ผมคิดว่าเรื่องการ post ข้อมูลของเราต่อเว็บสาธารณะนั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากครับ ถึงแม้กรณีนี้จะไม่ใช้การคุกคาม แต่ก็เป็นการสร้างความอึดอัดใจพอสมควร

ผมว่าคุณน้องณิชไม่ลองซ่อนข้อมูลบางอย่างลงหน่อยหรอครับ เผื่อจะทำให้คนไม่รู้ข้อมูลเรามากขึ้นครับ แล้วก็ไม่รู้ว่า เราทำอะไรที่ไหนอย่างไรครับ

ข้อสองครับ ถ้าอีเมล์ส่งมาเป็นผู้ชายซะส่วนมาก แสดงว่าคุณน้องณิชคงอาจจะจำเป็นต้องเปลี่ยนรูปครับ :D

โชคดีล่ะกันนะครับ

ต้น

 

  • อื้อ...เออ...เข้าใจสถานการณ์และความรู้สึกครับ

 

สวัสดีค่ะพี่ต้นP ไปอ่านหนังสือ

จริง ๆ เรื่องที่พี่ต้นตั้งข้อสังเกต ณิชก็คิดไว้เหมือนกันค่ะ ถ้าสังเกต (ไม่แน่ใจว่าจะเคยเห็นรึป่าวนะคะ) ณิชเอาประวัติตัวเองออกจากบล็อกไปนานแล้ว และกำลังคิดที่จะเอาชื่อมหาลัยและที่อยู่ออกเช่นกัน เพียงแต่ยังไม่ได้ทำค่ะ

ส่วนเรื่องรูปนี่ ฮ่าๆๆๆๆ ขอหัวเราะดัง ๆ นะคะ ฮ่าๆๆๆๆ

ณิช 

สวัสดีครับคุณน้องณิช

ผมคิดว่าถ้าลองเอาออกดูอาจจะไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้อีกครับ หรือเจอ ก็คงจะน้อยลง อาจจะมาอยู่ในรูป คำถามในบล็อกครับ เพราะผมเดาต่อไปว่า น้อยคนที่จะเข้ามาอ่านเจอบล็อกนี้ครับ (แต่แหม บล็อกนี้ก็ฮิตเหมือนกันนะ มีคนอ่านมาตั้ง 150 แล้ว)

ส่วนข้อสองเนี่ย ตอนเขียนนี่นั่งนึกคำตั้งนาน ว่าจะเขียนยังไงดี อุตส่าห์ซีเรียส :D (เพราะเดาเอาว่าโอกาสมันสูงนะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเดาถูกหรือเปล่า) 

สวัสดีอีกครั้งค่ะพี่ต้น

(ต้องเรียกคุณพี่ต้นด้วยมั้ยเนี่ย เรียกคุณน้องณิชประจำเลย อิอิ)

เรียบร้อยโรงเรียนณิชนันทน์ค่ะ เอาออกหมดแล้วทุกอย่าง ตอนนี้กลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว ฮ่าๆๆๆๆๆ

ส่วนข้อสองเนี่ย ขอเหมาว่าเป็นคำชมนะคะ หุหุ :D แต่นึกขึ้นมาได้ว่า ไม่เคยสังเกตชื่อว่าคนที่เมลล์มาเป็นหญิงหรือชาย นึกแล้วก็เสียดาย เผื่อจะหลงมาสักคนสองคน ฮ่าๆๆๆ

ณิช 

สวัสดีจ้าคุณณิช P

อ่านแล้วขำๆ แกมสงสาร ฮิฮิ คงจะเจอจดหมายถามเยอะจริงๆ ถึงขั้นต้องบ่นเลยนะเนี่ย (ล้อเล่นๆ)

แนนเคยเจอจดหมายไม่กี่ฉบับค่ะที่ถาม เลยไม่ค่อยคิดมากที่จะตอบ ซึ่งจริงๆ ก็เป็นคำถามที่ณิชบอกเลย คือถามทั่วไปมั่กมาก จนเหมือนกับว่าถ้าตอบไปแบบฟังดูแล้วลำบากๆ เนี่ย เค้าคงจะเปลี่ยนใจไม่มาเรียน 555 เลยต้องตอบแบบหลอกล่อให้มาเผชิญชะตากรรมเดียวกันก่อน แล้วค่อยว่ากัน ^__< 

(นอกประเด็นซะแล้ว)

เข้าเรื่อง...

เรื่องของเรื่อง เห็นด้วยอย่างที่ณิชว่านะคะ ว่าทำไมเค้าใช้วิธีง่ายๆ แค่ส่ง e-mail มาถามเรา คำถามสั้นมากนะคะ เช่น "จะต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง อยากไปเรียนออสเตรเลีย"  โอ้วววว เจอคำถามอย่างงี้เนี่ย ครอบจักรวาล คิดนานเลยนะคะ ว่าจะตอบยังไง แง่ไหน ใครจะไปรู้ว่าจะถามเรื่องอะไร เลยใจดีตอบกลับไปว่า "น้องต้องการรู้เรื่องอะไรคะ เพราะถามมากว้างมาก" นั่นแหละค่ะ ถึงจะได้คำถามที่ชัดลงไปหน่อย แล้วค่อยตอบไป แต่ก็ตอบไปใช้เวลาเป็นชั่วโมงเหมือนกัน เพราะต้องค้นหาข้อมูลในเว็บไปให้ (เลยคิดว่า เอ...ทำไมเค้าไม่ค้นเองง่ะ 555)

 

ตอนเรามาเรียน...

จำได้ว่า ไม่ได้ใส่ใจว่าจะต้องเจออะไร คือเป็นคนไม่เตรียมพร้อมเอามั่กมาก -___-" นึกแล้วยังเซ็งตัวเอง เพราะขนาดน้ำหนักของกระเป๋าต้องจัดเท่าไหร่ยังไม่รู้เลย (ต้องเอาของออกตั้ง 20 กิโล มาหาซื้อใหม่หมด)

ก่อนมาจำได้ว่ามีแต่กิน กินและกิน 555 คือเพื่อนฟูง พี่ น้อง พากันไปเลี้ยงส่ง จนไม่มีเวลาทำอะไรเลยค่ะ กินมันตลอดเดือนก่อนมาเรียนเนี่ยทุกวัน ตอนนั้นกินชนิดที่ว่ามาออสเตรเลียคงไม่ต้องกินอะไรอีก ^___<

เออ...จริงๆ นะเนี่ย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เตรียม เพราะคิดว่าอาจจะกะระดับความหนาวไม่ได้อยู่ดี (คนเราหนาวไม่เท่ากัน คนบอกหนาว เราเฉยๆ บางคนเฉยๆ เราหนาวจะตาย) ก็ถ้าหนาวก็มาหาซื้อเสื้อผ้าที่นี่เอา เพราะเพื่อนที่เคยอยู่บอกว่าเนื้อผ้ามันต่างกัน ที่ออสเตรเลียลมแรง เสื้อหนาวในไทยกันหนาว แต่ไม่ได้กันลม ...อะไรประมาณเนี่ยล่ะ

-_-" เราเป็นงี้หรอเนี่ย เพิ่งจะมานั่งนึก ไม่เตรียมพร้อมเอาซะเลย ขนาดกับข้าวทำไม่เป็น (อยู่เมืองไทยไม่ทำเลย คุณหนูมาก) มื้อแรกก็อัฉริยะข้ามคืนเลย 555 ทำเป็นเอง กินเองก็อร่อยเอง

...

เอาเป็นว่า หัดๆ ให้คนที่จะมาอยู่เมืองนอกช่วยตัวเองให้ได้ตั้งแต่ก่อนมาอยู่แล้วกันเน้อะ อันที่จะช่วยคือคนที่คิดช่วยตัวเองแล้ว ไม่งั้นมาอยู่อาจจะไม่รอดเอง งี้แล้วกันเน้อะ

ยาวไปแล้ว

ไปดีกว่า

ไม่ต้องเครียดเน้อะ

^___^

 

สวัสดีจ้า P IS

หัวอกเดียวกันเลยค่ะ ที่ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ เพราะเมื่อเช้า เมลล์ฉบับแรกที่อ่านคือว่า "กำลังจะมาเรียนอังกฤษ จัดกระเป๋ายังไงดีค่ะ" ถามแค่นี้ล่ะค่ะ สั้น ๆ อ่านแล้วก็อึ้งค่ะ งงอยู่สักพักว่าแล้วเราจะไปช่วยน้องเค้าจัดกระเป๋าได้ยังไงเนี่ย คำถามครอบจักรวาลแบบนี้แหล่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

อ้อ หัวอกเดียวกันอีกอย่าง ณิชต้องไปเอาของออกที่สนามบิน ก่อนโหลดกระเป๋าเหมือนกันค่ะ เอาออกไปเกืิอบสิบกิโล ฮ่าๆๆ นึกแล้วก็ขำตัวเอง :D 

ณิช 

 

หวัดดี ณิช

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ ส่งกำลังใจก้อนใหญ่มาให้ รอรับนะจ้ะ (ที่รัก) ตอนนี้อยู่กับหน่อยที่ทำงานเรย์หล่ะ จะไปนั่งกินกาแฟกัน สู้สู้นะณิช

หน่อย + เรย์

 

เขียนโหดจังค่ะพี่ หงุดหงิดใครมาหรือเปล่า

หรืออกหักรักคุดคะคุณ

สวัสดีค่ะคุณ just

เป็นธรรมดาที่คนเรามักจะพอใจกับคำพูดหรือการเขียนแบบหวาน ๆ เอาใจคนฟังคนอ่าน

พอบอกกันตรง ๆ เขียนกันตรง ๆ ก็มักจะไม่เข้าหูคนทั่ว ๆ ไปค่ะ

ณิช

http://www.cdthaimovie.com/ เหมาะสำหรับคนไทยในต่างแดน

แนะนำ เว็ปด์ไซด์จำหน่ายดีวีดี และวีซีดี หนังชุด และเพลงดังสุดฮิตจากหลายค่าย ให้แก่คนไทยที่อาศัยอยู่ทั้งในใน และต่างประเทศทั่วโลก มีหนังชุดจากหลากหลายประเภทให้เลือกซื้อเลือกชมมากมาย อาทิ เช่น  หนังจีนชุด หนังเกาหลีชุด หนังฮ่องกงชุด  หนังไต้หวันชุด รวมถึงละครไทยชุด  เรานำเสนอในเวอร์ชั่นภาษาไทยเพื่อเป็นการเอาใจคนไทยในต่างแดน   / รวมทั้งเรายังมีเพลงดังสุดอิตจากหลายกหลายค่าย และจากหลายๆศิลปินสุดฮิตยอดนิยมมีให้ ท่านได้เลือกแช่น เพลงไทยสากล เพลงไทยลุกทุ่งและเพลงสากล รวมทั้งบรรดาเพลงที่ออกมาใหม่ๆแกะกล่อง            เชิญพบกับหนัง/และเพลงยอดนิยมจำนวนมากมายที่เราคัดสรรมาเพื่อคุณที่นี่ที่เดียว

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท