อุบัติเหตุรถ อุบัติเหตุชีวิต

อุบัติเหตุรถ พลิกคว่ำคราวนี้ ทำให้เกิด
อุบัติเหตุชีวิต ที่ทำชีวิตผมให้ค่อยๆ เปลี่ยนไป

หลังจากรถกระบะมี space cab สีเทาบรอนซ์ ยี่ห้อนิสสัน ของผมพลิกคว่ำ จริงๆ แล้วผมก็ไม่อยากจะเรียกว่า "พลิกคว่ำ" หรอกครับ น่าจะเรียก "พลิกตะแคง" มากกว่า

เพราะสภาพของรถคือ กระโปรงหน้าอัดเข้ามายังไม่ถึงเครื่องยนต์ โครงสร้างรถด้านล่างบิดนิดหน่อย (เพราะรถหลังซ่อมแล้วไม่เสียศูนย์) ด้านขวามือทั้งแถบ ตัวรถอยู่ในสภาพดี รถตะแคงข้างซ้าย ดังนั้นด้านซ้านค่อนข้างยับ สภาพน่าจะถูกครูดไปกับถนน กระจกประตูรถทั้ง 2 ด้านไม่แตก กระจกหน้าไม่แตก แต่กระจกหลังบริเวณ space cab แตกทั้งหมด

ส่วนภายในรถมีสิ่งของ กระจัดกระจาย เต็มห้องเครื่อง เบาะด้านซ้ายหงายอยู่ น่าแปลกใจมาก ไม่มีเศษกระจกภายในตัวรถเลย

................................................................

ผมขับรถมาตอนประมาณตี 5 เห็นรถกระบะพลิกตะแคงอยู่ข้างหน้า จึงเบี่ยงรถไปทางด้านขวา แล้วจอด และเดินไปดูรถ ไม่เห็นใคร มีเอกสารกระจัดกระจายเต็มถนน ผมเก็บเอกสารให้ได้บางส่วน ผมเปิดสมุดพกเล็กๆ ดู มีรายละเอียดของคุณปรีดาอยู่ น่าจะใช่คนขับรถคันนี้

ผมเห็นกระจกรถด้านหลังแตก และไม่มีคนขับ และสภาพรถก็ไม่ได้ชนหนักมาก คนขับคงไม่เป็นอะไรมั้ง ผมรีบแจ้งตำรวจ ซึ่งเขาทราบเรื่องแล้ว จากนั้นผมก็กลับไปที่รถ ขณะเบี่ยงขวาออกเพื่อหลบรถที่พลิกตะแคง ด้วยสัญชาตญาณของหน่วยกู้ภัยที่ทำอยู่แล้ว ผมเห็นคนนอนอยู่บริเวณเกาะกลางถนน

ผมรู้ทันทีว่า ต้องเป็นคนขับรถคันนี้แน่นอน แต่ทำไมเขามานอนที่นี่หล่ะ หรือว่าคลานออกมาจากทางกระจกหลัง ผมจอดรถ เดินย้อนมา ถนนมืดมาก ไม่มีไฟ เพราะกำลังก่อสร้างเส้นทางราชพฤกษ์ ตัดเข้าด้านในของ อ.บางบัวทอง

ผมตะโกนเรียกชื่อ คุณปรีดา ใช่ไหม คุณปรีดา

พี่หน่วยกู้ภัย (ออกเวร) และ
นักศึกษาปริญญาโท (ไม่ออกนาม)

................................................................

ผมได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผม ผมมองไม่เห็นใครเลย ผมยกมือขึ้น เพราะอยากให้คนที่เรียกชื่อผมได้เห็นมือผม ผมรู้สึกได้ว่ามีคนมาเรียกชื่อผมใกล้ๆ เขาบอกให้ผมรอ ผมยังมีความรู้สึกอยู่ ผมรอ รอ รอ...... มันนานมาก นานเสียจน ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ผมจำอะไรไม่ได้อีก

ผมคงจะหมดสติไปแล้วนั่นเอง

................................................................

ผมเห็นเขายกมือ ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วบอกให้เขารอหน่อย เจ้าหน้าที่กำลังมา รถพยาบาลกำลังมา ผมเห็นสภาพเขาสลึมสรือ แต่ยกมือได้ คงไม่เป็นอะไรมาก สภาพภายนอกก็แทบจะปรกติ ไม่มีแผลฉกรรจ์ สภาพเหมือนคนมานอนกลางถนนยังไง อย่างงั้น เขาต้องคลานออกมาแน่ แต่ผมไม่แตะต้องตัวเขาเลยนะ มันเป็นอาชีพผม ต้องรอรถพยาบาลเท่านั้น

พักใหญ่ตำรวจก็มาถึง เพราะรถเริ่มจะติดแล้ว รถกระบะที่เกิดเหตุขวางการจราจรอยู่ เพราะเดิมทางก็ถูกบีบอยู่แล้ว 1 ช่องทาง ทำให้เสียไป 2 ช่องทาง

อ้าว! คุณ อย่าไปขยับเขาสิ รอรถพยาบาลก่อน

ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่

คุณรู้ได้ไง รอรถพยาบาลดีกว่า

พี่หน่วยกู้ภัย
นักศึกษาปริญญาโท - ผู้ช่วยเหลือ
................................................................

ผมถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลแห่งที่ 1 เพราะใกล้ที่สุด ผมนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน ประมาณ 6 โมงเช้าทุกคนก็มารวมตัวกันที่โรงพยาบาล คุณแม่ผมต้องการย้ายไปอีกโรงพยาบาลที่ท่านมีหมอที่รู้จักกันดีอยู่ น้องสาวคนโตผมเห็นด้วย เพราะสังเกตุผ้าปูเตียงแล้วไม่ชอบ เห็นว่าเลอะเทอะ น้องสาวคนเล็กก็สนับสนุน

ส่วนแฟนผมก็พึ่งไปซื้อผ้าขนหนูผืนใหญ่ มาห่มผม เพราะเห็นเธอว่า ผมเพ้อว่าหนาวตลอดเวลา แฟนผมบอกว่า เห็นผมตอนแรก ก็โล่งใจ ดูแล้วเหมือนไม่เป็นอะไร

แต่ไม่นาน คุณหมอก็เดินเข้ามาแจ้งว่า กระดูกคอแตก-หัก ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน ต้องทำเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นคนไข้อาจจะเดินไม่ได้

แฟนผมไม่อยากจะเชื่อ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นอะไรเลย

ส่วนคุณแม่ผม ยิ่งร้อนใจมากยิ่งขึ้น ไม่ต้องการให้ผมได้รับการผ่าตัดที่นี่ เพราะเมื่อปีที่แล้ว พี่ชายขแงแม่ผม พึ่งจะเสียชีวิตจากการติดเชื้อที่โรงพยาบาลนี้ จึงเกรงว่าผมจะติดเชื้ออีกคน คือขณะนั้น กังวลใจไปหมด

ในขณะที่คุณหมอก็เร่งให้รีบตัดสินใจ เพราะต้องรีบช่วยเหลือด่วน

คุณแม่ผมตัดสินใจปฏิเสธ และขอย้ายไปโรงพยาบาลอีกแห่งที่ท่านสนิท และไว้ใจ

แต่ไม่ง่ายครับ เพราะการเคลื่อนย้ายผู้ป่วย ระหว่างโรงพยาบาลแรก ไปโรงพยาบาลที่สองนั้น ต้องมีหนังสือส่งตัวยืนยันอาการ เพราะโรงพยาบาลแห่งที่สอง เกรงว่าผู้ป่วยอาจจะมีอาการทรุดหนัก เมื่อมาถึง

แต่ดูเหมือนว่า คุณหมอจะไม่ค่อยอยากจะออกหนังสือให้ จึงล่าช้า (ก็เป็นไปได้นะครับที่คุณหมอ อาจจะหวังดี เห็นว่ากรณีนี้ต้องรีบผ่าตัดจริงๆ) กว่าผมจะได้มาโรงพยาบาลที่สอง ก็เกือบ 10 โมงเช้าครับ

ตามระเบียบครับ เข้าห้อง I.C.U.

ถึงมือหมอแล้วครับ ไม่ต้องห่วงแล้ว ทุกคนคงคิดอย่างนั้น แต่ทุกอย่างพึ่งเริ่มต้นครับ

ทั้งปัญหา อุปสรรค จุดเปลี่ยน เรื่องไม่น่าเชื่อ เรื่องแปลก ครบทุกรูปแบบและความรู้สึก


ขอบคุณครับ

ปรีดา ลิ้มนนทกุล
mobile : [phone]
Tel.&Fax.: [phone]
email : [email protected]

[k-jira]

 

ตามอ่านอยู่..ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

เล่าได้เห็นภาพ เป็นฉากๆเลยค่ะ

ขออนุญาตถามนิดนึงนะคะ  คำว่า "ทุกพลภาพ "  หมายถึง  ทุพพลภาพ  หรือว่า มีความหมายอย่างอื่นด้วยหรือคะ ?

พอดีเปิดพจนานุกรม แล้วหาความหมายไม่เจอ จึงไม่ทราบว่าผู้เขียน มีเจตนาให้ความหมายของคำๆนี้ เป็นอย่างอื่นหรือเปล่า

^_^

 

[ครู]

• สวัสดีต่ะ
• เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

 

[Ranee]

ตามอ่านค่ะ และเป็นกำลังใจให้เสมอ  สิ่งหนึ่งคือต้องมีกำลังใจให้ตัวเองค่ะ

[หมอจิ้น]

เป็นเรื่องราว ที่สมควรให้ หมอ อ่าน ครับ  เพราะ สิ่งที่เกิดขึ้น  เราเจอบ่อย ทุกวัน จนชิน 

 ขณะที่ คนป่วย และญาติ  เรื่องราวอย่างนี้ อาจไม่เคยเจอมาก่อนเลยในชีวิต  มันกระทันหันเกินไป  เป็นเรื่องที่ต้องเข้าใจกันให้ได้ ว่า คนเจ็บป่วย กับญาติ รู้สึกอย่างไร

เอาใจช่วยให้  ต่อสู้ชีวิต อย่างมีความสุขนะครับ

[โอ๋-อโณ]

คิดสงสัยและเปิดพจนานุกรมตรวจสอบเหมือนคุณ k-jira เลยค่ะ แต่สงสัยว่าคุณปรีดาน่าจะพิมพ์ผิดโดยไม่ทราบมากกว่าค่ะ ไว้เธอเข้ามาอ่านเราคงได้คำตอบนะคะ