เรื่องเล่า : เชงเม้ง (ปี ๒๕๕๐) ของ beeman
คนจีนเน้นเรื่อง "ความกตัญญู" ต่อผู้มีพระคุณ ทั้งในยามที่ยังมีชีวิตอยู่ และเมื่อล่วงลับไปแล้ว..โดยได้รับอิทธิพลมาจากลัทธิคำสอนของท่าน "ขงจื้อ"
ปีนี้ผมได้ไปไหว้บรรพบุรุษ คือ "เตี่ย" ของผม ณ สุสาน "เม่งซิวซัวจึง" เขาอีโต้ จังหวัดปราจีนบุรี เมื่อวันที่ ๘ เมษายน ๒๕๕๐ ที่ผ่านมา พวกเราเดินทางด้วยพาหนะรถเก๋งสามคัน เริ่มต้นจากคนละที่ แล้วไปพบกันที่เขา ปีนี้มีคนไปไหว้รวมทั้งสิ้น ๑๒ คน (น้อยกว่าปีก่อน)
ลูกๆ ที่ไปไหว้ ประกอบด้วย
- พี่ชายคนโต
- พี่ชายคนที่สี่
- พี่ชายคนที่ห้าและครอบครัว
- ลูกชายคนเล็ก
- พี่สาวคนโต
- พี่สาวคนเล็ก
ขาดครอบครัวพี่ชายคนที่สาม....
เริ่มต้นไหว้กัน ๙ โมงกว่า พอ ๑๐ โมงกว่า เราก็เก็บของ..แล้วไปร่วมรับประทานอาหารกัน (ของที่ไหว้) ที่ร้านอาหารบริเวณอ่างเก็บน้ำเขาอีโต้
พี่น้องได้คุยกัน ระลึกถึงความหลังในบรรยากาศเก่าๆ ผมก็มีหน้าที่คอยฟังและเก็บข้อมูลมาสำหรับเขียนบันทึกเก็บเอาไว้
ขอลงบันทึกก่อนครับ..เอาไว้ดึกๆ จะเอาภาพมาลงให้ชมกันครับ
หมายเหตุ ติดตามอ่าน พิธี เชงเม้ง ไหว้บรรพบุรุษ ฉบับสมบูรณ์ ของ อ.เกรียงไกร บุญธกานนท์ ได้ตามที่ลิงค์ไว้ครับ
----------------------------------------------------------------------
เล่าเรื่องแทรก ไว้กันลืมหน่อยครับ... ฟังมาจากพี่ๆ เล่าให้ฟัง ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่ เตี่ยผมเสียเมื่อวันที่ ๒๖ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๓ เวลา ๙ โมงเศษ ตอนเสียไม่มีใครอยู่ดูใจ พากันกลับบ้านไปอาบน้ำ แล้วจะกลับมาเฝ้าใหม่ย้อนหลังไป ๒๓-๓๐ วัน เตี่ยป่วยหนักมาก พี่ชายคนโตพาไปส่งโรงพยาบาลด้วยรถโฟล์คเต่าคันเก่าๆ ที่พี่สาวคนโตซื้อให้.. กว่าพี่ชายจะเอาเตี่ยเข้าไปในรถ ลำบากมากเพราะเตี่ยตัวใหญ่ แถมตอนนั้นมีน้ำท่วมแถวโรงปุ๋ยเก่าดินแดง.. ซึ่งรถต้องผ่านไปตรงนั้น... แล้วรถเกิดเสีย... ดับไปพี่ชายผมต้องเข็นรถไปไว้ที่แห้งๆ ภาวนาขอให้สต๊าทรถติด เดชะบุญที่รถยอมติดให้ พี่ชายไปส่งเตี่ยที่โรงพยาบาลรามาธิบดี... รอตั้งนาน เตี่ยก็ยังไม่ได้เตียง ยังรออยู่หน้าห้องพยาบาล... พี่ชายผมจึงเอะอะโวยวายขึ้นสักพัก ก็ได้ผลแพทย์ออกมาต่อว่าอยู่พักใหญ่ แล้วก็ได้เตียง หลังจากนั้น พวกลูกๆ ก็พากันไปเฝ้าเตี่ย และเยี่ยมเตี่ยทุกวัน... และเตี่ยก็อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้...จนกระทั่งเสียชีวิตตอนรู้ข่าว.. ผมก็ไปดูศพด้วย เขากำลังเอาไปฉีดฟอร์มาลินกันศพเน่า... จากนั้นก็เอาใส่โลงไปบำเพ็ญกุศลที่วัดโพธิ์..วันรุ่งขึ้นน้าสะใภ้... มาบอกแม่ บอกให้ผมบวชเณรหน้าไฟ..(ไม่ทราบว่าทำไมเลือกผม) ผมก็บวชให้.. และผมต้องนอนหน้าศพเป็นเพื่อนเตี่ยทุกคืนหลังพิธีกงเต็ก.. ตอนนั้นจำได้ว่าผมไม่ได้มีความกลัวอยู่ในใจเลย นอนหลับสบายทุกคืน และผมก็ไม่ได้ฝันเห็นเตี่ยเลย.... จนกระทั่งเขาพากันแห่ศพไปฝังที่ไว้ที่เขาอีโต้..... โดยมีผม (เณรบีแมน) และพระรัตน์ถือสายสิญจ์ นำหน้าศพไปข้างหน้า.. |
|
 |
BeeMan |
PenGuin |
ความเห็น (3)
- อ่านแล้วคิดถึง วันที่แม่เสียเหมือนกัน อารมณ์เศร้า อย่างบอกไม่ถูกเลย
- สงสัยต้องก๊อปพล็อตไปเขียนบันทึกบ้างแล้วละค่ะเนี่ย
- ความกตัญญูทำให้เราเจริญ (เพิ่งดูปู่โสมเมื่อคืนนี้เอง)
- ผมต้องใช้ความอดทนอย่างมากเลยครับ เดินทางคืนวันที่ ๗ เม.ย. โดยรถทัวร์ นอนในรถ เช้าไปขับรถพาครอบครัวไป นครนายก
- เย็นขับรถกลับมา มีปัญหาทำให้มาถึงบ้าน ๓ ทุ่มครึ่ง...ไปหมอชิต ได้ตั๋วใบสุดท้ายกลับพิษณุโลก (ตั๋วเต็มหมดทุกทัวร์) ได้ ปอ. ๒ นั่งหลังสุด คนเต็มรถ..นอนไม่หลับเพราะเบาะเอนพิงไม่ได้ และสภาพรถเก่าหน่อย อยู่ท้ายรถสั่นทั้งคืนเลยไม่ได้นอน (อดนอนทั้งไปและกลับ)
- แต่ก็สนุกดีครับ...แถมหวัดแดดมาให้อีกนิดหน่อย
- ขอบคุณ คุณแก่นจังและคุณทวีสินที่แวะมาเยี่ยมนะครับ