slow step
จากจุดเริ่มต้นที่ได้เคยประกาศเจตนารมณ์ไว้ จนถึงวันนี้การเดินทางยังเป็นไปย่างช้ามาก คนเรานี้ก็แสนแปลก "สิ่งที่อยากจำกลับลืมได้ย่างดาย แต่ไอ้สิ่งที่อยากลืมนี้สิทำไม่กลับจำได้อย่างชัดเจน"
โบราณเข้าถึงบอกไงคะว่า ชนะใจตัวเองได้นี่หล่ะคือชัยชนะที่สูงสุด เหนือกว่าการชนะคนอื่นหมื่นแสน สำหรวจใจตัวเองในวันนี้แล้วพบว่า ก็ยังดีใจที่ได้เจอหน้า อยากพูดคุยด้วย ทักทายกัน แม้จะด้วยเรื่องนิดๆหน่อยๆก็ตาม ยังพยายามสร้างสถานการณ์เข้าไปพบป่ะผู้คุย ก็แหม่คนมันปักใจมาตั้ง 2 ปีนี้หนะจะให้เลิกคิดได้ไง (หาข้ออ้างให้ตัวเองอีกจนได้)
แต่การก้าวย่างก็ได้เกิดขึ้นนะ ในความปรีดาที่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นมีส่วนหนึ่งที่เราลดความรู้สึกเป็นเจ้าของลงได้คิดได้แล้วจริงๆว่าเขาไม่ใช่ของเรานะ เพราะงั้นการที่พอจะเดาได้ว่าเขากำลังชอบใครก็ทำให้เราทุกข์น้อยลงกว่าที่ผ่านมา ถึงแม้ว่ามันจะแถบไม่คืบหน้าเลยแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เริ่มต้นใช่ป่ะค่ะ "สู้ สู้ สู้ตาย"
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น