สมบัติบ้าในวัด : ผ้าอื่นๆ

นอกจากผ้าเหลือง คือ ผ้าสบง จีวร ผ้าอาบน้ำฝน และอังสะ... พระภิกษุ-สามเณรยังใช้ผ้าอื่นๆ แม้ไม่จัดว่าเป็นผ้าเหลืองเหลืองก็ตาม..และวัดยังมีผ้าอื่นๆ ไว้ใช้ในโอกาสต่างๆ เช่น ธงทิวและธงอื่นๆ ผ้าม่านประเภทต่างๆ เป็นต้น ...ซึ่งผู้เขียนจะรวมนำมาเล่าในครั้งเดียว...

จะว่าด้วยผ้าอื่นๆ ที่เป็นของใช้สำหรับพระภิกษุ-สามเณรก่อน... ปักษ์ใต้เกือบทุกจังหวัดอยู่ติดทะเล (ยกเว้นยะลา) จึงมีอากาศร้อนอบอ้าวเกือบทั้งปี หรือท้องถิ่นอื่นที่มีอากาสร้อนจัด... ผ้าอื่นๆ เช่น ผ้าห่มนอน ถุงเท้า ถุงมือ ฟูกทุกชนิด หมวกกันหนาว ฯลฯ จึงไม่มีใช้ในวัด (แต่ตามบ้านก็มีใช้ทั่วไป เพียงแต่มิใช่สิ่งสำคัญนักเท่านั้น)...

แต่ท้องถิ่นที่มีอากาศหนาว พระภิกษุ-สามเณรก็ใช้ผ้าเหล่านี้เพื่อบำบัดความหนาวเช่นเดียวกัน... สำหรับผู้อาศัยอยู่ในท้องถิ่นทางภาคเหนือที่มีอากาศหนาวจัด เมื่อเห็นพระภิกษุ-สามเณรเดินสวมหมวกกันหนาวสวมถุงมือถุงเท้า จะรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดา... แต่สิ่งเหล่านี้ ถ้ามาเจอแถวปักษ์ใต้ชายทะเลก็คงจะเป็นเรื่องแปลกมากๆ... 

เครื่องกันหนาวเหล่านี้จัดเป็นสมบัติบ้าเหมือนกันในฤดูร้อน แต่ก็เป็นเครื่องใช้ส่วนตัว ซึ่งพอถึงฤดูหนาว พระภิกษุ-สามเณรก็นำมาปัดฝุ่นซักล้างเพื่อใช้สอยเป็นปรกติเหมือนชาวบ้านทั่วๆ ไป...

ผ้าห่มกันหนาวและฟูกสำหรับนอน จัดว่าเป็นสมบัติส่วนกลางที่วัดในท้องถิ่นซึ่งมีอากาศหนาวจัดจะต้องมี... ไม่เป็นเรื่องแปลกว่าในวัดจะมีห้องหรืออาคารบางหลังไว้เก็บของพวกนี้โดยเฉพาะ... และเป็นธรรมดาอยู่เองที่ของใหม่และคุณภาพดีจะต้องเข้ามาเบียดบังของเก่าและคุณภาพเลว... ดังนั้น ผ้าห่มกันหนาวและฟูกเก่าๆ เลวๆ จึงกลายเป็นสมบัติบ้าที่ผู้อยู่ภายในวัดก็จะต้องเผาเช่นเดียวกัน ตามโอกาสอันสมควร ซึ่งผู้เขียนก็เคยร่วมเผาผ้าห่มหรือฟูกเก่าๆ เหล่านี้แล้วเช่นกัน...

....

ผ้าอื่นๆ ที่มิใช่เครื่องใช้ส่วนตัวของพระภิกษุ-สามเณร ดังกล่าวข้างต้น ก็จัดเป็นสมบัติบ้าเหมือนกัน เช่น ธงชาติ ธงธรรมจักร ธงทิว ผ้าม่าน ผ้าแพรพรรณต่างๆ ซึ่งใช้ประดับสถานที่ ฯลฯ ปีหนึ่งก็ใช้ไม่กิ่ครั้ง แต่วัดทั่วไปก็จำเป็นต้องมี...

ผ้าเหล่านี้ บางวัดก็จัดเก็บไว้อย่างดี เพื่อไว้ใช้ในวัดและบริการชุมชนตามโอกาส... บางวัดก็ปล่อยปละละเลย เช่น แมวไปเกิดอยู่บนกองผ้า ทำให้ผ้าเสียหาย กลายเป็นสมบัติบ้าได้เช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงต้องจัดการเผาไปอีกตามธรรมเนียม...

แต่เดียวนี้ สังคมเปลี่ยนแปลง แม้แต่วัดก็เริ่มใช้บริการจากข้างนอก คือ ไม่ต้องซื้อหาและจัดเก็บไว้เอง เมื่อมีงานก็เช่าของเอกชน เค้ามาจัดการให้เสร็จ ก็สะดวกดี เพียงแต่ต้องเสียค่าบริการเท่านั้น...

ผ้าที่เป็นสมบัติบ้าเหล่านี้ สำหรับวัดในเมืองหรือชุมชนขนาดใหญ่ที่มีพระภิกษุ-สามเณรจำนวนมาก ก็อาจไม่เป็นภาระมากนัก แต่สำหรับวัดนอกๆ ซึ่งบางครั้งก็มีแต่เจ้าอาวาสหรือหลวงตารูปเดียวเฝ้าวัดอยู่ บางท่านไม่อยากจะอยู่เฝ้าสมบัติบ้าไว้รูปเดียว ก็เลยสมัครใจไปอยู่ที่อื่น...

ญาติโยมบางท่านตำหนิติเตียนว่า พระไม่อยู่เพราะไม่ค่อยมีกิจนิมนต์ ไม่ค่อยมีรายได้ ซึ่งตามที่ว่ามาก็มีส่วนถูกต้อง ... แต่หลายๆ ท่านไม่อยากอยู่เพราะขี้เกียจคอยเฝ้าคอยเก็บสมบัติบ้าเหล่านี้

ตามที่เล่ามาเรื่องผ้า จัดเป็นสมบัติบ้าอย่างหนึ่งภายในวัด ซึ่งผู้เขียนเล่ามาพอเป็นตัวอย่าง...