บทกวีส่งท้ายเรื่อง "สามก๊ก"

ขากระถางแบ่งสามสิ้นกันที ทั้งหลายนี้มอดมลายกลายเป็นฝัน ชนรุ่นหลังพิเคราะห์เห็นเป็นสำคัญ ทุกสิ่งสรรพ์ "สูญเปล่า" จงเข้าใจฯ

ไปอ่านหนังสือ "ขุนพลสามก๊ก" ของ ทองแถม นาถจำนง ใน สำนักหอสมุด ได้ความรู้เพิ่มมากขึ้นทีเดียว...ตอนท้ายมีบทกวีที่แปลมาจาก "สามก๊ก" ฉบับภาษาจีนออกมา...มีดังนี้ครับ

บทกวีส่งท้ายเรื่องสามก๊ก

ฮั่นโกโจชูกระบี่ตีเสี้ยนหยาง


ฮั่นโกโจชูกระบี่ตีเสี้ยนหยาง กวงบู๊เจ้ามังกรครองทั่วพสุธา อนิจจาถึงคราเหี้ยนเต้ครอง โฮจิ๋นโง่เขลาจึงวุ่นไป อองอุ้นวางแผนฆ่าทรราช โจรผู้ร้ายมากมายดั่งมดกอง ซุนเกี๋ยนซุนเซ็กยึดกังตั๋ง แคว้นปา-จ๊กสองพ่อลูกเล่าเอียง เตียวเมาเตียวฬ่ออยู่น่ำแต้ กองซุนจ้านเตียวสิ้วโตเกี๋ยมประจัญ โจโฉกุมอำนาจราชสำนัก อ้างราชโองการสั่งหัวเมืองไกล เล่าปี่หลานฮ่องเต้เป็นชายชาญ วีรกรรมแต่ก็ยังต้องเร่ร้าง ณ ลำหยงเยือนสามคราตราตรึงจิต ยึดเก็งจิ๋วแล้วเสฉวนสมกมล รุ่งเรืองถึงสามปีถึงทีทรุด ขงเบ้งทำศึกกิสานหกครั้งตรอง ฝ่าฟันบั่นบากตราบสิ้นชีวา เหลือเกียงอุยห้าวหาญชาญคนเดียว จงโฮยเตงงายแบ่งสายทัพ ตระกูลโจครองราชย์มาหลายคน หน้าแท่นสละราชย์หมอกเมฆผืน เล่าเสี้ยนโจฮวนซุนโฮสิ้นดินแดน อ่านลกก๋งตันลิวอ๋องอุยเบ้งเฮา โลกนี้มีเรื่องราวมากนานา ขากระถางแบ่งสามสิ้นกันที ชนรุ่นหลังพิเคราะห์เห็นเป็นสำคัญ	เหนือต้นไม้ฟูซางตะวันทอฟ้า เหมือนสุริยาแดงสง่านภาลัย ดวงตะวันเศร้าหมองตกบึงใหญ่ จนตั๋งโต๊ะแย่งได้อำนาจครอง ลิฉุยกุยกีอาละวาดสยดสยอง ผู้ห้าวหาญทั้งผองออกรายเรียง อ้วนเสี้ยวอ้วนสุดตั้งอยู่ห้อเหลียง เล่าเปียวอยู่เก็ง-เซียงยิ่งใหญ่ครัน ม้าเท้งหันซุยแน่เสเหลียงนั่น ครองเมืองยันกันทุกที่ไป ชวนชักพรักพร้อมผู้ยิ่งใหญ่ ควบคุมอยู่ในแดนส่วนกลาง ร่วมสาบานกวนอูเตียวหุยสร้าง กองทัพก็แบบบางน้อยไพร่พล ขงเบ้งอุทิศแผนสำเร็จผล ได้ตั้งตนเป็นฮ่องเต้เสฉวนครอง ต้องฝากบุตรเมืองเป๊กเต้สุดเศร้าหมอง จะปิดร่องฟ้าแตกด้วยมือเดียว ท่ามกลางป่าสมรภูมิดอยเขาเขียว บุกตงง้วนเก้าเที่ยวอย่างไร้ผล แคว้นจ๊กฮั่นย่อยยับแหลกปี้ป่น แต่ไม่พ้นแซ่สุมาครองหล้าแทน ใต้กำแพงไร้คลื่น....สงบแสน เป็นเจ้าไร้แผ่นดินสิ้นศักดา วงศ์วานเชื้อเจ้ามาสิ้นท่า ชะตาฟ้ากำหนดไว้ไม่ทันเหหัน ทั้งหลายนี้มอดมลายกลายเป็นฝัน ทุกสิ่งสรรพ์ "สูญเปล่า" จงเข้าใจฯ

อ่านจบแล้ว จะพบ..อนิจจลักษณ์ ครับ..เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

ขอของคุณ http://www.sanguo-chronicle.com/fan/poet/unknow.htm


BeeMan	PenGuin

เขียนใน GotoKnow โดย beeman 吴联乐
ใน 25th Anniversary Beeman

คำสำคัญ (Tags): #บทกวี#มหาวิทยาลัยนเรศวร#สามก๊ก#คุยเฟื่องเรื่องสามก๊ก

หมายเลขบันทึก: 86185เขียนเมื่อ 24 มีนาคม 2007 18:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม 2013 08:17 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (8)

JJ

เขียนเมื่อ 24 มีนาคม 2007 21:59 น. ()

เรียนท่านอาจารย์ BeeMan

โชคดียังมีแค่สามก๊ก บางแห่งมี ๑๐ ท่าน ล่อเข้าไป ๑๒ ก๊ก ครับ เพราะมัวทะเลาะกับตัวเจ้าของเอง

กระบี่สีชมพู

เขียนเมื่อ 24 มีนาคม 2007 23:58 น. ()

เป็นจริงอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ด้วยค่ะ อาจารย์
สู้รบกันแทบตาย สุดท้ายก็ตายกันหมด
ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกสักกี่ปี กี่เดือน กี่วัน
ถ้าไม่ทะเลาะกัน แยกเหล่า แยกก๊ก แยกกอ ... แล้วหันมาสามัคคี ซะตั้งแต่สมัยโน้น จีนในวันนี้ จะเป็นอย่างไร ?

อ่านเรื่องสามก๊ก ได้แง่คิดเยอะแยะไปหมด เอาไปใช้ได้จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง!!! แต่ว่าไม่เห็นมีวิธีละลาย ก๊ก หรือคงเป็นเพราะว่าในชีวิตจริง .... ความขัดแย้งยังคงมีอยู่ในทุกผู้ ทุกคน รึเปล่าค่ะ ?

beeman 吴联乐

เขียนเมื่อ 25 มีนาคม 2007 07:10 น. ()

เรียนท่านอาจารย์ JJ

ประสบการณ์ที่ท่านเล่ามา...คงเป็นจริงได้....ตราบใดที่ยังมี "ตัวกู...ของกู...พวกกู" ครับ

beeman 吴联乐

เขียนเมื่อ 25 มีนาคม 2007 07:15 น. ()

เรียนคุณกระบี่สีชมพู

เป็นเรื่องน่าคิดนะครับ...ถ้าจีนไม่รบราฆ่าฟันกันเอง...ผมว่าเขาคงมีประชากรสัก ๒,๐๐๐ ล้านมั๊งครับ...เดี๋ยวนี้ให้มีลูกได้คนเดียว..แต่ถ้ามีคนแรกเป็นเพศหญิง..ก็ให้มีได้อีกคน
ตราบใด ที่ยังมี "ตัวกู ของกู" มันก็จะเกิด "พวกกู" มันเป็นความยึดมั่นถือมั่น..และอยู่คู่มนุษย์ตลอดไปตราบเท่าที่ยังมีมนุษย์อยู่ในโลกใบนี้..ครับ