เวลาที่เหลืออยู่ก็คือ "เวลานี้" ยังไงล่ะครับ ดร. Ka-Poom
ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก มาเรียนรู้ที่จะรักกันดีกว่า
. . . ชีวิตคนเรานั้นช่างสั้นนัก ....เราคงต้องเรียนรู้ที่จะรักสิ่งต่างๆ รอบข้างให้มากขึ้น เพราะที่จริงแล้วเวลาที่เรามีกันอยู่นี้ ....มีไม่มากเลย!!
วันเสาร์ที่ผ่านนี้ ผมใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่ที่วัดพลงช้างเผือก อ.แกลง จ.ระยอง เพื่อร่วมงานพระราชทานเพลิงศพ พระครูนิพัทธธรรมนาท (นาท ติสฺสวโส) ท่านเป็นอดีตเจ้าอาวาสวัดพลงช้างเผือก ท่านเป็นพระที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับครอบครัวของผมค่อนข้างมาก ท่านเป็นพระที่ผมรู้จักมาตั้งแต่ตอนที่ผมเป็นเด็ก
ท่านเป็นทั้งพระ "นักพัฒนา" และพระ "สอนวิปัสสนา" ผมจำได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่ท่านมาศึกษา/สอนวิปัสสนาอยู่ที่วัดปรินายก กรุงเทพฯ ช่วงนั้นผมได้มีโอกาสไปกราบท่านอยู่เนืองๆ แต่ตอนนั้นยังไม่รู้จักว่าวิปัสสนาคืออะไร รู้แต่ว่าไม่ใช่เรื่องที่ผมสนใจ ซึ่งท่านก็ไม่ได้ "ยัดเยียด" ที่จะสอนผมแต่ประการใด
วันเสาร์ที่ 10 มีนาคม 2550 เวลา 16.00 น. คนนับพันถือดอกไม้จันทร์ เบียดเสียดกันขึ้นไปบนเมรุเพื่อนมัสการร่างที่ไร้ชีวิตของท่านเป็นครั้งสุดท้าย ผมมีความรู้สึกเหมือนกับเสียญาติผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิดท่านหนึ่งไป เกิดความรู้สึกแวบขึ้นมาว่าชีวิตคนเรานั้นช่างสั้นนัก ....เราคงต้องเรียนรู้ที่จะรักสิ่งต่างๆ รอบข้างให้มากขึ้น เพราะที่จริงแล้วเวลาที่เรามีกันอยู่นี้ ....มีไม่มากเลย!!
หมายเลขบันทึก: 83492เขียนเมื่อ 12 มีนาคม 2007 15:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 มิถุนายน 2012 23:02 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (18)
กราบเรียนท่าน อาจารย์ ดร.ประพนธ์ ชีวิตสั้นจริงๆครับ
บางท่านทำงานไปข้างหน้า จนลืมบรรยากาศข้างทาง ริมทาง สนใจแต่ output และ outcome
ลืมความ "รัก ฅน เพื่อน น้อง ทีม" ครับ
- กราบสวัสดี ดร.ประพนธ์ครับ
- หากให้คนเรามีอายุ คนละร้อยปี ก็มีชีวิตได้ประมาณ 3 หมื่นกว่าวันครับ คิดเป็นวันดูแล้วน้อยนะครับ แต่ใครจะอยู่ได้ถึงร้อยปีได้ทุกคน หากลองคิดอายุเฉลี่ยของคนไทย ไม่แน่ใจว่าจะเกิน 70 ปีหรือเปล่าครับ
- ตอนเป็นๆ กันอยู่เราไม่ค่อยจะได้สนใจคนที่รักและนับถือกันเท่าที่ควร ด้วยภาระกิจเยอะแยะมากมายครับ เหมือนผมก็เช่นกันเรียนหนังสือก็ครึ่งชีวิตแล้วครับ
- พอคนรักตายไปที่เราทำกันก็คือทำบุญให้กันผ่านพระ ส่วนผู้ล่วงลับจะได้รับหรือไม่ ก็ไม่ทราบครับ แต่ทำแล้วหากสบายใจก็ดีครับ แต่หากเราได้ทำตั้งแต่ท่านๆ เหล่านั้นยังอยู่คงดีไม่น้อย อย่างน้อยเทปม้วนที่ชื่อแห่งความทรงจำก็จะมีความยาวมากขึ้นครับ
- กราบขอบพระคุณมากครับ สำหรับข้อความเตือนใจที่ดี
สวัสดีครับท่านอาจารย์ JJ ...ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันนะครับ ....ขอบคุณครับสำหรับ Comment ....ปัจจุบันเราห่วงแต่ "เป้าหมาย" จนไม่ได้ "สนใจ" ความสวยงามระหว่างทางอย่างที่อาจารย์พูดถึงครับ
ผมเพิ่งอ่านหนังสือที่อาจารย์ ดร. ประมวล เพ็งจันทร์ เขียนไว้เรื่อง "การเดินทางสู่อสรภาพ" เป็นบันทึกการเดินเท้าจากเชียงใหม่ไปสมุยครับ ...น่าสนใจมาก ....ถ้ามีโอกาสจะนำมาบันทึกให้อ่านต่อไปครับ
เรียนท่านอาจารย์คะ
- ครูอ้อยก็มีความรู้สึกไม่แตกต่างจากอาจารย์หมอ JJ ที่คนเรานั้นน่าจะเอาใจใส่เพื่อนกันที่ใกล้ขิดกันมาถึง 10 กว่าปี...พอมีเจ้านายโผล่มาใหม่เพียง 2 ปี หนีไปเอาใจ...จนลืมความเป็นเพื่อน..เจ้านายก็อยู่เพียง 3 ปี เวลาที่เหลือจะหาเพื่อนได้อีกหรือนี่..น่าคิดค่ะ
รักกันไว้ดีกว่านะคะ...อย่าเหยียบย่ำเพื่อนกันเลยค่ะ
สวัสดีครับคุณสมพร ...ถ้าผมมีอายุถึง 70 ปี ก็แสดงว่าเวลาของผมเหลือประมาณ 7000 วันเท่านั้นเอง ...จะมองว่าน้อยก็ได้ จะมองว่ามากก็ได้ คำถามที่สำคัญนั้นอยู่ที่ว่า ....จะทำอะไรกับเจ็ดพันวันที่มีอยู่นี้ แต่คำถามที่กระตุกใจได้เป็นอย่างดีก็คือ ...รู้ได้อย่างไรว่าจะมีเจ็ดพันวัน!!
- กราบขอบพระคุณ ดร.ประพนธ์ มากครับ
- ใช่ครับ เห็นด้วยครับ ว่าจะจัดการกับเวลาที่เหลือนั้นได้อย่างไร แล้วเวลาที่เหลือนั้นใครจะรู้ว่ามันกี่วัน ดังนั้นทำวันนี้ให้มีคุณค่า คงดีสุด วางแผนไว้เพื่อข้างหน้า ให้คนอื่นสานงานต่อ หากงานนั้นดี ก็จะถูกสืบทอดไปเอง ครับ
- วัวควายตาย ได้เขาหนัง ใช่ไหมครับ
- คนเราตายไปคงมีองค์ความรู้เหลือไว้บ้าง หากทำได้ หากทำไม่ได้อย่างน้อยก็แค่คืนธาตุทั้งสี่ให้แก่ระบบนิเวศน์ครับ
- ดีใจครับที่ได้มีโอกาสพูดคุย
สวัสดีครับครูอ้อย ...ใครจะเปลี่ยน ใครจะไป ใครจะร้าย ใครจะดี.. ถ้าเรามีความสุขทุกอย่างก้าว (อย่างที่ครูอ้อยเป็นอยู่) ถ้าเราได้ทำประโยชน์....เท่านี้ก็ "คุ้มค่า" ของการมีชีวิตอยู่แล้ว ...จริงไหมครับ
ดีใจเช่นกันครับที่ได้พูดคุยกับคุณสมพร ไม่แน่ใจว่าผมเข้าใจถูกหรือเปล่าครับว่าขณะนี้คุณสมพรกำลังศึกษาอยู่ต่างประเทศ?
- กราบเรียนท่านอาจารย์ ดร.ประพนธ์ ครับ
- เข้าใจถูกต้องนะครับ คิดว่าหากผมจำไม่ผิด อ้อมเพื่อนผมอาจจะเคยเอ่ยชื่ออาจารย์ให้ผมฟังครับ (หากผมจำผิดหรือคนละคน ขออภัยด้วยครับ อ้อมเป็นเพื่อนผมตอนเรียน ป ตรี มาด้วยกันครับ)
- กลับไปคงได้มีโอกาสพบปะแลกเปลี่ยนความรู้จากท่านอาจารย์ ดร.ประพนธ์ บ้างนะครับ ต้องเร่งให้สำเร็จก่อนเป็นประการสำคัญครับ
- มีอะไรให้ช่วยยินดีนะครับ รายละเอียดผม www.somporn.net ครับ
- เห็นด้วยกับทุกๆท่านเลยค่ะ และวันหนึ่งมีแค่ 24 ชม. เราทำอะไรๆเพื่อตัวเองไปกว่าครึ่งค่ะ
- เรามาเรียนรู้ที่จะรักกัน ใส่ใจและเข้าใจผู้อื่นเพิ่มมากขึ้นดีกว่า...นะคะ
ผมเห็นด้วยกับท่านอาจารย์อย่างยิ่ง ชีวิตคนสั้นจริง ๆ แต่การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด บ้านผมอยู่ข้างวัดและใกล้เมรุด้วยครับ กลิ่นที่เกิดจากการเผาศพโชยผ่านหลังคาบ้านครับ (กทมดีแต่คุยว่าจะทำเมรุปลอดกลิ่นและควันวันนี้ยังเหมือนเดิม) ได้เรียนรู้และเห็นสัจธรรมได้รับรู้สิ่งเหล่านี้ แต่ไม่ได้เป็นนักปฏิบัติธรรม แต่รู้ดีรู้ดีรู้ชั่วและไม่เบียดเบียนใคร
เราไม่อาจรู้ได้ว่า เราเหลือเวลาอยู่บนโลกนี้กี่วัน
ของผมอาจจะเหลือ
1 วัน 5 วัน หรือ 100 วัน
- เพราะเรารู้แต่วันเกิด
- วันผมเหลือแค่ไหน ไปวันไหนก็ไม่รู้
- ดังนั้น ผม ขอลาท่านล่วงหน้าไว้ก็แล้วกัน
เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีมารยาท
ไปไม่ลา มาไม่ไหว้
ลาละครับทุกๆท่าน
การสูญเสีย หรือการพลัดพรากจากสิ่งที่รัก หรือเคารพบูชา เป็นทุกข์ แต่ขณะเดียวกันก็เป็นโอกาสให้เราได้ทบทวนสัจธรรมให้เกิดความแจ่มชัดและเห็นแจ้งมากขึ้น อย่างที่ท่านอาจารย์นำเสนอผ่านบันทึกนี้ รวมทั้งความเห็นของอีกหลายท่าน ...
ผมเขียนบทกวีนี้ไว้นานแล้ว ขอดัดแปลงและนำมาฝากญาติๆอีกครั้งครับ ...
อันความตาย นั้นอยู่ใกล้ เพียงแค่เอื้อม
เมื่อมีเกิด ก็มีเสื่อม สูญสลาย
ใช่เรื่องใหม่ แต่คนเขลา กลับเมามาย
หลงตัวตน กันอยู่ได้ ทั่วโลกา
ตะเกียกตะกาย กอบโกย ไม่รู้สิ้น
สัจธรรม ไม่ยลยิน ไม่ใฝ่หา
ปล่อยชีวิต ให้ล่วงผ่าน กาลเวลา
ใช้ชีวิต อย่างไร้ค่า ไปจนตาย (ก็มี) .
กะปุ๋มไม่มีเวลาที่เหลืออยู่เลยค่ะ...
(^_______^)
มีแต่เวลาที่เป็นอยู่ค่ะ...
เวลาที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ค่ะ....
(^______^)
กะปุ๋ม
ขออภัยค่ะอาจารย์เคาะเร็วไปหน่อย...ดลใจสะกิดอย่างแรง ก็เพราะคิดว่าตนเอง...อาจไม่มีเวลามากพอแม้แต่หนึ่งวันก็อาจเป็นได้...อย่าว่าถึงเจ็ดพันวันเลยค่ะ...สรุปแล้วก็ยังไม่รู้เลยค่ะว่าตนเองเหลือเวลาอยู่อีกกี่วัน...
ขอบพระคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ...(เดี๋ยวท่านครูบา...บอกว่ากะปุ๋มก็ไม่รู้จักไปมาลาไหว้ค่ะ...อิอิ)
(^______^)
กะปุ๋ม
- จากบันทึกของท่านอาจารย์ทำให้ผมต้องไปค้นและอ่าน http://www.midnightuniv.org/midnight2544/0009999950.html
- และจะต้องพยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น