หลังจากที่ได้ลาออกมาจากมหาวิทยาลัยนเรศวร เมื่อเดือนกันยายน 2549 ที่ผ่านมา จนมาอยู่เตร็ดเตร่หางานทำอยู่กรุงเทพฯ ได้ไปสมัครงาน และสัมภาษณ์งานอยู่หลายแห่ง มีหลายหน่วยงานที่ตอบรับ แต่ลองดูๆไปแล้วก็ยังไม่ถูกใจ จึงปฏิเสธไปเพราะไม่อยากเปลี่ยนงานบ่อย ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ว่างงานไปประมาณ 3 เดือน ในที่สุดก็ได้มาทำงานที่ โรงเรียนเพชรพิทยาคม จ.ชลบุรี
ครั้งแรกนั้นทำงานในตำแหน่งบรรณารักษ์ (หัวหน้างานห้องสมุด) ก็ต้องมาพัฒนาห้องสมุดของโรงเรียนเป็นการใหญ่ เนื่องจากทางผู้บริหารต้องการจะส่งห้องสมุดเข้าประกวด แต่ลองดูๆไปงานช้างเลยนะเนี่ย จนประมาณ 1 สัปดาห์ผ่านไป ก็ทำการย้ายชั้นหนังสือ โต๊ะ+เก้าอี้ ย้ายตู้จัดแสดงหนังสือใหม่ ปรับเปลี่ยนจากมุมอนุบาลให้เป็นมุมเกียรติยศของโรงเรียน โดยนำถ้วยรางวัล โล่ต่างๆที่โรงเรียนได้รับมาจัดแสดงไว้ในห้องสมุด จากนั้นก็เสนอโครงการต่างๆกับผู้บริหารซึ่งแค่เขียนไปหน้าเดียวว่าเราจะทำอะไรบ้าง (ไม่ต้องมาเขียนหลักการและเหตุผลอะไรให้วุ่นวายใจเลย) จากนั้นก็เริ่มดำเนินการตามโครงการที่เสนอ จากติดเครื่องปรับอากาศ จัดซื้อคอมพิวเตอร์เพิ่ม จัดซื้อโต๊ะ+เก้าอี้เพิ่มเติม จัดซื้อโปรแกรมห้องสมุดอัตโนมัติ พร้อมอุปกรณ์ และยังจัดหาโปรแกรมบันทึกเวลาการทำงานโดยใช้ลายนิ้วมือให้โรงเรียนอีก
หลังจากทำอยู่ห้องสมุดมาสักพัก ก็เริ่มขยับขยายจากห้องสมุด มาสู่งานประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน โดยได้รับเกียรติให้เป็นหัวหน้างานประชาสัมพันธ์อีก 1 ตำแหน่ง ลืมบอกไปว่าอยู่ที่นี่ต้องทำการสอนนักเรียนด้วยโดยได้สอนวิชาการใช้ห้องสมุดระดับ ม.1-ม.3 และวิชาภาษาไทย ป.4 และ ป.5
จากการที่ได้สอนนักเรียนทำให้เรารู้ว่าเรารักในอาชีพนี้ โดยตั้งแต่มาทำงานที่นี่ได้เพียง 1 สัปดาห์ก็เริ่มมีนักเรียนมาสนิทด้วย มาช่วยงานห้องสมุด โดยจะมีนักเรียนอยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งอยู่ ม.2 มาช่วยงานทั้งเช้า กลางวัน และเย็น และมีนักเรียนชั้น ป.4/2 อยู่คนหนึ่ง เป็นเด็กผู้หญิง ตัวเล็กๆ หน้าออกจีนๆ ซนมากๆๆๆ แต่น่ารักดี มาเล่นด้วย มาทำให้เรารู้สึกไม่เหงา จนได้สนิทกับเด็กคนนี้ ได้พูดคุย เล่นด้วย จนเพื่อนๆและพี่ๆที่สนิทกับเขาล้อว่าเป็นลูกสาวครูโสภณ แต่ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ เพราะทุกวันจะต้องเดินไปส่งขึ้นรถโรงเรียนกลับบ้าน ต้องคอยดูแลเรื่องทานข้าวกลางวัน เพราะเขาไม่ค่อยชอบทานข้าวจนเป็นโรคกระเพาะ จนเราได้รับความไว้วางใจจากผู้ปกครองให้คอยดูแลลูกสาวเขา
อยู่ที่นี่มีทั้งเพื่อนร่วมงานที่ดี มีนักเรียนที่รัก พี่ๆที่นี่เป็นกันเองทุกคน รวมทั้งนักเรียนก็รักเรา บางคนอยากให้เราสอนเขาอีก บางคนอยากให้เป็นครูประจำชั้นห้องเขา อยู่ที่นี่เลยรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก และเพิ่งจะรู้ว่าตัวเอง รักอาชีพครูเข้าแล้ว
ไว้คราวหน้าจะกลับมาเล่าเรื่องราวให้ฟังกันอีกนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่เสียเวลามาอ่าน
