สาระศาลา
เสาร์-อาทิตย์ ผ่านไปสองวัน ข้าพเจ้าไม่สามารถใช้บริการ internet ได้ สิ่งที่คิดว่าจะเขียนซึ่งเก็บได้จากวงสนทนายามค่ำคืนจำนวนหนึ่ง วันเสาร์หลังจากเข้าชั้นบรรยายเรียบร้อย และเย็นวันอาทิตย์หลังจากเลิกบรรยายเช่นกัน "หายไปเลย หายไปในอากาศ" จะเสียดายทำไมกับสิ่งที่หายไป เพราะเมื่อมันหายไปมันมิได้หายไปไหน ยังคงหายไปในมันสมองของตนนั่นแหละ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พอมีอยู่บ้างจากคืนวันศุกร์ที่สโมสรและร้านส้มตำริมทางเท้าตลาดพระอินทร์คือ
เกี่ยวกับความเป็นไปของมหาวิทยาลัย
ขณะนี้ระเบียบมหาวิทยาลัยว่าด้วยเรื่องพนักงานมหาวิทยาลัยผ่านสภามหาวิทยาลัยแล้ว ทำให้ผู้เป็นลูกจ้างมหาวิทยาลัยราชภัฏฯที่ข้าพเจ้าทำงานอยู่นี้มีสิทธิ์และความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง หลักๆ คือ ๑) จากเดิม ลูกจ้างซึ่งทำงานในหน้าที่ อาจารย์ เมื่อระเบียบนี้ประกาศเป็นทางการ ลูกจ้างเหล่านี้จะได้เป็นพนักงานมหาวิทยาลัย โดยผู้จะได้รับการบรรจุเป็นพนักงานมหาวิทยาลัยโดยอัตโนมัติคือ ผู้ที่มหาวิทยาลัยได้จ้างทำงานมาแล้วเป็นปีที่ ๓ ติดต่อกัน ๒) พนักงานมหาวิทยาลัยจะได้รับเงินค่าจ้างประจำเดือนตามขั้นบัญชี เงินเดือน จากเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงแต่ประการใด ทำงานมา ๕ ปี ก็ได้รับเงินในอัตราเดิม ๓) มีการจัดตั้งคณะกรรมการบริหารงานบุคคลสำหรับพนักงานมหาวิทยาลัย โดย ๓ ในจำนวนทั้งหมด เป็นตัวแทนพนักงาน ๔) แบ่งพนักงานออกเป็นสายวิชาการและสายสนับสนุน อย่างไรก็ตาม ระเบียบนี้จะออกใช้เป็นทางการประมาณเดือน พฤษภาคม ละมั้ง หลังจากผลุบๆโผล่ๆ มาเป็นเวลานาน ข้อสังเกตจากวงสนทนาที่พอเก็บได้คือ ๑) ระเบียบนี้ มิได้เกิดขึ้นมาจากความคิดความต้องการของผู้บริหารภายใน หากแต่เกิดจากแรงกระตุ้นจากภายนอก (ความจริงในที่ประชุมผู้บริหารเป็นอย่างไรนั้น ข้าพเจ้ามิรู้) ๒) ผู้ใดเป็นคนร่างคนหมาย เนื้อหาของกฎหมายก็จะอิงประโยชน์ให้กับผู้นั้น (ลูกจ้าง / พนักงานมหาวิทยาลัย ไม่มีส่วนในการร่างระเบียบนี้) ๓) ก็ดี ทุกอย่างต้องมีการเปลี่ยนแปลง หากไม่เปลี่ยนแปลง ก็เหมือนกับปลาตายลอยตามน้ำ ๔) ความคิดความสามารถของคนมีข้อจำกัด จะให้คนคิดว่าการเป็นเทวดาต้องทำอย่างไรนั้นคงไม่ได้ เพราะคนคงคิดได้เฉพาะข้อจำกัดของคน ๕) ระเบียบ กฎ กติกา เป็นเพียงกรอบ สิ่งที่พวกเราต้องทำคือ สอน วิจัย และบริการวิชาการ ๖) ตราบใดที่ยังไม่เห็นนกบนกิ่งไม้ ก็อย่าเพิ่งเชื่อว่านกนั้นอยู่บนกิ่งไม้ แม้จะได้ยินเสียงชัดเจนก็ตาม
การบริหารจัดการแม่บ้าน
สำหรับผู้ชายที่มอบชีวิตให้กับงาน ปล่อยปละละเลยแม่บ้านให้อยู่เดียวดาย มักจะได้รับคำด่า ตัดพ้อ ต่อว่า จากแม่บ้านอยู่เสมอ "โน่น..ไปอยู่กับงานไป ไม่ต้องกลับบ้านหรอก....แหม..วันนี้กลับบ้านถูกแล้วหรือพ่อคู้นนน....บ้านช่องรู้จักกลับบ้างไม่ได้หรือไง กลับให้ตรงเวลาหน่อย" ข้อสรุปของวงสนทนาคือ แม่บ้านมักจะคิดว่าพ่อบ้านเป็นเด็กอยู่ร่ำไป ดังนั้น แม่บ้านจึงต้องคอยสอนคอยว่าพ่อบ้านอยู่ร่ำไป "เหนื่อยกายยังไม่พอ ยังต้องเหนื่อยใจอีกหรือ" ฟังเรื่องเล่าต่อไปนี้
"มีอยู่ช่วงหนึ่ง หัวหน้าสั่งให้ผมทำงาน ผมก็กลับบ้านดึกดื่นทุกคืน เปล่าเลย ไม่ได้ออกไปกินเหล้าเมายาที่ไหน เหนื่อยกายยังไม่พอ พอกลับถึงบ้าน แม่บ้านก็ด่าอีก ผมทำอยู่ ๔ วันจึงทนไม่ไหว เข้าไปบอกหัวหน้าว่า ""ผมไม่ทำงานแล้วนะ" "ทำไมล่ะ" "ก็เมียด่าทุกวันสิครับ" "อ้าว งั้นหรอ อยากไม่ให้เมียด่าไหมล่ะ" "ทำไงครับหัวหน้า" "ก็ทำงี้สิ หลังจากกลับถึงบ้าน พอเมียด่าปุ๊ป เข้าไปข่มขืนปั๊ปเลย" "เอางั้นเลยหรอท่าน" "ลองดูสิ" ผมก็ไม่ได้เชื่ออะไรมากมายนัก แต่ก็ต้องลอง เผื่อมันจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง จริงอย่างว่า พอก้าวขึ้นบ้านเท่านั้น เสียงด่าก็ดังมาทันที ผมไม่รอรี เข้าไปข่มขืนทันที เช้าวันรุ่งขึ้นก็ออกไปทางานตามปกติ แต่แปลกใจ เอามือล้วงกระเป๋า ไม่รู้เงินมาจากไหน ๕๐๐ บาท อีกวันหนึ่ง ลูกมาถามว่า "พ่อๆ เงินหมดหรือยัง" "เงินอะไรล่ะ" "ก็เงินในกระเป๋าพ่อนะสิ" "อ้าวเงินลูกหรอ" "เปล่า..พ่อ เงินของแม่ แม่ให้มาถามว่าเงินหมดหรือยัง" นั่นนะสิ ผมว่าเงินมาจากไหน แถมตั้งแต่วันที่ข่มขืนนั้น ไม่ได้ยินแม่บ้านด่าให้ฟังเลย แถมได้เงินใช้ส่วนตัวอีก"
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ฟังหูไว้หูเน้อ อีกอย่างหนึ่ง การละเมิดสิทธิ์ผู้อื่นเป็นความผิดทางกฎหมายซะด้วย ระวังแม่บ้านจะฟ้องในฐานะ "ถูกข่มขืนกระทำชำเรา"
หมายเหตุ : เนื้อหาความคิดวันเสาร์ - อาทิตย์ ข้าพเจ้าเรียกคืนมาไม่ได้เลย
ความเห็น (2)
พยายามเรียกคืนเนื้อหาความคิดวันเสาร์-อาทิตย์ใหม่นะคะ....
อืม..การบริหารจัดการแม่บ้าน..หลังจากอ่านแล้วสงสัยคงมีคนนำไปปฏิบัติกันเยอะนะคะ 555