สิ่งที่สำคัญพอๆ กับการจัดการความรู้ คือ การจัดการกับความไม่รู้

เมื่อวันที่ ๒๒ ก.พ.๕๐ ไปประชุมที่มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์ ไปถึงเร็ว ระหว่างรอประชุมได้คุยกับอาจารย์ที่นั่งรออยู่ใกล้ๆ กัน ท่านเป็นอาจารย์พิเศษของที่นั่น บ้านอยู่ลาดกระบัง ท่านเล่าว่าช่วงนี้ต้องไปล้างไตที่โรงพยาบาลทุกสัปดาห์ เพราะไตเสียจากผลข้างเคียงของการกินยาโรคเบาหวานมาเป็นสิบปี ผมบอกกับอาจารย์ว่า เราชะตากรรมเดียวกัน ผมก็กินยาลดไขมันในเลือดอยู่ตั้ง ๑๐ ปี โดยไม่รู้ว่ามีผลข้างเคียงกับตับ โชคดีที่หมอที่มีหมอคนใหม่มาแนะนำวิธีไม่ต้องกินยาให้ผม

หมอคนที่ให้ผมกินแต่ยาลดไขมันในเลือดเป็นสิบปี แต่ไม่บอกพิษภัยของผลข้างเคียงเลยสักคำ มีบอกอยู่บ้างบางครั้งว่าให้ออกกำลังกาย ให้ควบคุมอาหาร แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ว่าคนจำนวนมากหากดูแลสุขภาพตัวเองดี ออกกำลังสม่ำเสมอ กินอาหารให้ดี ไขมันในเลือดก็ลดเองได้ กระทั่งเมื่อร่างกายสมบูรณ์เต็มที่ก็ไม่ต้องกินยาอีก แต่หมออาจไม่กล้าบอกก็ได้เพราะดูจากเรือนร่างดูรอบเอวท่านแล้ว ท่านไม่ใช่ผู้นำด้านสุขภาพ คำแนะนำของท่านจึงไม่มีพลังที่จะกระตุ้นให้ผมลงมือทำอะไรกับสุขภาพตัวเองได้

ผมเพิ่งมานึกต่อได้อีกว่าหมอคนใหม่ (เมื่อปี ๒๕๒๖) ที่บอกเรื่องที่เป็น "เส้นผมบังภูเขา" ให้ผมนั้นท่านมีหุ่นดีมาก ท่านยังเล่าอีกว่าท่านออกกำลังทุกวันตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาแพทย์ หุ่นของท่านประกอบกับคำแนะนำของท่านมีพลังกระตุ้นผมมาก หลังจากท่านตรวจเลือดเพื่อเช็คสภาพตับของผมแล้ว ท่านไม่ให้ผมกินยาต่อและให้ปฏิบัติตามอย่างท่าน เพียงไม่กี่เดือนไขมันในเลือดผมก็ลดลงมาในระดับที่ไม่ต้องกินยาอีก การนัดพบหมอก็ห่างขึ้นๆ จนสุดท้ายท่านบอกว่า ท่านมั่นใจในตัวผมแล้ว ปีหนึ่งมาตรวจเลือดครั้งหนึ่งก็พอ

ผลจากการปฏิบัติต่อเนื่องมาเป็นปีทำให้ร่างกายผมแข็งแรงขึ้น หุ่นก็ดีขึ้น มั่นใจในตัวเองขึ้น สุขภาพจิตก็ดีขึ้น สมาชิกในครอบครัว (ลูกเมีย) เห็นผลดีก็ทำตามผมกันทุกคน ผมพูดเล่นๆกับลูกว่า ถ้าลูกคิดว่าจะเกษียณเมื่ออายุ ๖๐ ก็เกษียณพร้อมพ่อ เพราะพ่อจะทำงานไปจนอายุ ๙๐ ถึงตอนนั้นหลังพ่อก็ไม่โกงด้วย

วิธีไม่ให้หลังโกงตอนอายุ ๙๐ ต้องเตรียมตั้งแต่วันนี้ มีเวลาเตรียมตั้ง ๔๐ ปี โดยต้องบริหารความยืดหยุ่นของเอ็นของกระดูกตั้งแต่วันนี้ (รำกระบอง) โดยบริหารกล้ามเนื้อที่ยึดกระดูกสันหลังให้แข็งแรง ความจริงผมคิดจะอยู่ร้อยปีด้วยซ้ำ แต่หัก ๑๐ ปีให้กับความไม่รู้ (เรื่องผลข้างเคียงของยาที่สะสม) มาถึงบรรทัดนี้เกิดความคิดผุดขึ้นมาว่าสิ่งที่สำคัญมากพอๆ กับการจัดการความรู้ คือ การจัดการกับความไม่รู้ นั่นเอง

ปล. ผมเคยเขียนวิธีการลดน้ำหนักบนบล็อกนี้ชื่อ ถอนให้มากกว่าฝาก หากสนใจคลิกไปอ่านได้ที่ http://gotoknow.org/blog/surachetv/81939