ห้องศัลยกรรมเด็ก
ฉันดีใจ ได้อยู่รวมกับ คนไข้ตัวเล็กๆ ยามที่ฉันเดินเข้ามาที่หวอด ชั้น 4 เป็นเวลา บ่าย 3 คนไข้ตัวเล็กๆเหล่านี้นอนในที่อยู่ของตัวเองแต่ละเตียง ข้างเตียงก็มีแต่คนรักรอบข้าง
เด็กที่ป่วย เหมือนจะเข้าใจสภาวะที่ตัวเองเป็นอยู่ ดูไม่ซน ไม่แก่น หรืออาจจะหมดแรง หรือถูกพันธนาการไว้ด้วย ยา...ด้วยสายน้ำเกลือ ..ด้วยสายออกซิเจน
เด็กผู้ชาย เตียงตรงข้ามของฉัน น่าจะ อายุ 9-10 ขวบ ใบหน้าเขานิ่งๆ มียายนั่งข้างๆ นอนกับสายน้ำเกลือ ใบหน้าเหมือนถูกน้ำร้อนลวก เป็นช่วงๆ แต่ดูดีอยู่
เด็กหญิงเตียงข้างซ้ายของฉัน ไม่มีสายน้ำเกลือ ฉันไม่ได้ถามว่าเธอเป็นอะไร มีแต่ลอบยิ้มๆ เล่นกับเธอ และฉันก็ตีคิ้วเล่นกับเธอเป็นช่วงๆ เธอหัวเราะ ยิ้มอายๆ ทำให้ฉันก็หัวเราะกับตัวเองเบาๆ
เธอจะกลิ้งไปมา บนเตียง แบบไม่รู้จะทำอะไร ในที่จำกัด โลกแคบๆแบบนี้ จากนั้น ก็เปิดลิ้นชักตู้ ข้างในเป็น ข้าวเหนียว ไก่ย่าง......
ฉันรีบเปลี่ยนชุดและไปขึ้นเตียงเบอร์ 26 นักศึกษาพยาบาลชั้นปี 2 รอฉันอยู่ 5-6 คน น้องๆคงดีใจ ที่จะได้ทดลองงาน
ฉันนอนนิ่งๆ ยกแขนข้างขวา เลิกแขนเสื้อให้เตรียมพร้อมกับการ เรียนรู้ของน้องๆ แทงผิดจะเป็นไรไป...เพื่อน้อง ว่าเข้าไปนั่น
“ คลำดู ถ้าเป็นเนื้อนุ่มๆ ไม่ใช่ แต่ถ้าคลำ แล้วเจอท่อๆ นี่ใช่เลย “ พยาบาลตัวจริง สอนนักศึกษาพยาบาล ฉันก็ฟังไปด้วยอย่างตั้งอกตั้งใจ...เออ น่าลอง ใช่ ไอ้ท่อๆ ใช้ความรู้สึกด้วย
“ เฮ้ย แกมัด แล้วแกก็ตบแขนท่อนบน คนไข้ก่อนซิ...” นักศึกษาชายร้องบอกเพื่อนอีกฝั่งเตียง โดยคนอื่นก็รุมล้อมฉันจนมิด
“ คะ น้อง แบบสบายๆ มั่นใจๆ “ ฉันก็แบบยอมพลีแขนให้น้องนักศึกษา ทดลองหาเส้นเพื่อแทงเข็มเจาะเลือดเอาไปตรวจ
ฉันไม่ยากให้น้อง มือสั่น มั่นใจแหละดี ฉันจะได้ไม่เจ็บมากด้วย
“ แทงแล้ว ก็แทงลึกๆ ไปคาเอาไว้ เลือดก้ไม่ขึ้น น่ะซิ “ ว่าแล้ว พยาบาลตัวจริงก็ดันเข็มลงไปอีก ตอนนี้ฉันไม่ได้มองหรอกนะ เดาเอา มันก็หวาดเสียวอยู่นา
“ เอ้า บอกให้ดูดมา 6 ซีซี นี่ มัน 7 แล้ว....” พยาบาลบ่นเบาๆ
ฉันได้แต่นึกเอ็นดูน้องๆ นี่ถ้าไปทำกับเด็กๆ นี่ เด็กๆจะจ๊าก มั้ยนี่
แล้วน้องๆก็มาช่วยดูเรื่องอื่นๆ เพราะเรื่อง ไฮไรท์ จบไปแล้ว ก็เป็นเรื่อง วัดความดัน จับชีพจร เซ็นต์เอกสาร น้องยังช่วยฉันถอดตุ้มหูด้วย ลืมไป...
“ ไม่มีญาติ มาด้วย หรือคะ “ พยาบาลถาม
“ แฟนไป กรุงเทพคะ เดี๋ยวมา พรุ่งนี้ “
เตียงข้างซ้ายฉันเป็น คุณยาย ๆ ถามฉันเป็นภาษาเขมร ว่า ฉันเป็นอะไร ทำไมมาหาหมอ ภาษานี้ฉันเดาเอานะ...คุณยายแขนขวาบวมมาก มานอนวันนี้รอผ่าตัด วันศุกร์ รอตั้ง 2 วัน ยายมีหลานสาวมาเฝ้าฉันก็ไม่ได้คุยกับยายและ
หลานสาวยายมากนัก
แต่หลานสาวยาย คนนี้ก็ดีกับฉันมาก เห็นฉันไม่มีญาติมาดูแลถึงเวลาอาหาร เธอก็อาสาไปยกถาดอาหารเย็นมาให้ฉันด้วย
คงเพราะเห็นฉันอยู่ในชุดคนป่วย และใจของเธอที่อยากบริการคนแปลกหน้าอย่างฉัน
ตอนหัวค่ำ ท่ามกลางเสียงพัดลม และคนคุยกัน และเสียงทีวี ละครที่ฉันไม่เคยดู แต่ดูก็สนุกดี ....เตียงตรงข้าม คนไข้ตัวเล็กมีญาติมาเยี่ยมเกินสิบ ....สังคมเครือญาติ น่ารักเสมอ คนไข้เด็กๆก็รู้สึกอบอุ่นดี
สักพัก ฉันก็ล้มตัวลงนอน เอาผ้าเช็ดหน้าปิดหน้า บังแสงไฟ ดึงผ้าห่มมาไว้ที่อก ...คืนนี้ ฉันไม่ได้ สวดมนต์ หรือ แผ่เมตตาอย่างที่เคยทำทุกวัน ไม่รู้ว่าเหนื่อย หรืออะไร
แต่ใจฉันไม่ได้คิดถึงอะไร มันนิ่งๆ ใจมันถูกเห่กล่อมด้วยอะไรสักอย่าง พร้อมที่จะท่องไปในความมืด และมืด แล้วก็ดับ
ความเห็น (10)
- ตามเข้ามาให้กำลังใจคุณดอกแก้วค่ะ
- มีสำนวนดี ๆ มาฝากค่ะคุณดอกแก้ว "บ่อยครั้งในปรากฎการณ์ที่เป็นลบ กลับให้ผลในทางบวก การสูญเสียกลับเป็นการได้"
- ทุนของจิตใจ อยู่ที่การมีสติค่ะ
- ขอให้คุณดอกแก้วหายเร็ว ๆ นะค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
แวะมาเยี่ยมค่ะ คงต้องขออนุญาตเยี่ยมผ่านทางบล็อกนะค่ะ พี่ดอกแก้วเข้มแข็งอยู่แล้ว กำลังใจดี ๆ มีอยู่ในใจเราเยอะแยะค่ะ หายไว ๆ นะค่ะ ทานอาหารที่มีประโยชน์เยอะ ๆ นะค่ะ
Ranee
ทุนของจิตใจ อยู่ที่การมีสติค่ะ
.......................................
ขอบคุณคะ ต้องสะสมทุนเยอะๆ จะได้เอามาใช้ทัน
ยามขาดแคลน
สบายดีนะคะ พี่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆคะ ขอบคุณนะคะ วันนี้ตอนเที่ยง ทานปลาคะ
เด็กๆกับคนสวน เขาทอดแห
ก ็เลยอาศัยทานด้วย...อิ่มเลย
พี่ดอกแก้วค่ะ
เมื่อวานหนูก็เพิ่งไปให้คุณหมอรตรวจแผลในหู หลังจากการผ่าตัดค่ะ เยื่อแก้วหู ก็ติดดีค่ะ แต่แผลที่เป็นรอยลงมีดในรูหู ยังแดง ๆ อยู่ ค่ะ คุณหมอก็ให้ยาหยอดหูมาหยอดอีก 14 วันค่ะ
วันนี้พี่ดอกแก้วอากาศเป็นงัยบ้างค่ะ คุณหมอนัดไปตัดไหมเมื่อไหร่ค่ะ
ในสังคม ... ก็ยังพบผู้ที่มีน้ำใจนะคะ "หลานสาวยาย คนนี้ก็ดีกับฉันมาก เห็นฉันไม่มีญาติมาดูแลถึงเวลาอาหาร เธอก็อาสาไปยกถาดอาหารเย็นมาให้ฉันด้วย"
ให้กำลังใจคุณดอกแก้วนะคะ
สวัสดีคะ
ใช่คะ สังคมเรา ยังน่ารักเสมอคะ
เ อื้อเฟื้อ ดูแลกันแม้ไม่ใช่ญาติพี่น้อง
อยู่อุบล ใช่มั้ยคะ ช่วง 11 ธ.ค. ที่ผ่านมา ดิฉันก็ไป ไหว้ พระเจ้าใหญ่อินแปลง วัดป่าใหญ่ กับแฟนคะ เป็นวันครบรอบ
ป ลูกถ่ายไตใหม่ ผู้บริจาคไต ของดิฉันก็อยู่ที่ อุบลฯคะ
แต่ไม่ทราบอะไรมาก
ระลึก ถึงผู้มีพระคุณที่ ให้ อย่างไม่มีขีดจำกัด ตั้งใจจะไปไหว้ ทุกปีคะ
- ดิฉันไปอุบลฯ เมื่อ 1-2 มีค. ค่ะ ก็ได้ไปร่วมกิจกรรมในชมรมผู้สูงอายุค่ะ ชาวอุบลฯ น่ารักมาก ถึงอายุมากแล้ว ก็ยังทำงานกันเพื่อชุมชนนะคะ
- เพื่อนดิฉันที่กองทันตฯ ก็เปลี่ยนไตใหม่นะคะ ... เพื่อนคนนี้ อารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี ช่วยเหลืองานกับทุกคน (ถ้าเธอมีกำลังพอ) ... เวลามีปัญหา มั่วๆ กับงานอะไร ก็ได้เธอคนนี้ละค่ะ ที่คอยให้ข้อคิด ... น่าจะเหมือนกับคุณดอกแก้ว นะคะ
อ้อ เดินทางไปอุบลฯ เพื่อประชุมนะคะ......
เดินทางบ่อยนะคะ....นักเดินทาง จริงๆเลยคะ
ขอบคุณคะ
สวัสดีค่ะพี่หน่อย
กว่าจะมีโอกาสมาคุยกันที่นี่ก็รู้สึกว่าแสนนาน อ่านสิ่งที่พี่หน่อยเล่าแล้วรู้สึกว่า..เป็นคนโชคดีเหลือเกิน ร่างกายแข็งแรง ไม่เคยมีโอกาสนอนโรงพยาบาลเลย ยกเว้นเฝ้าไข้......
นึกย้อนไปถึงวันหนึ่งที่พี่หน่อยโทรศัพท์คุยด้วยบอกว่า รอหมออยู่หน้าห้องผ่าตัด หรือห้องตรวจ ..ตอนนั้นเราคุยกันสนุกมาก หัวเราะแบบลืมตัวว่าพี่หน่อยอยู่โรงพยาบาล เหมือนหนังสั้น ๆ นะ ภาพตัดกันไปมา พอวางโทรศัพท์แล้วพี่หน่อยก็ไปนอนคุยกับสายน้ำเกลือ เส้นเลือด เสียงเครื่องมือแพทย์ เสียง...และเสียง เสียงในใจตัวเองซึ่งอาจปะปนไปด้วยเสียงแห่งความหวัง เสียงแห่งความกลัว เสียงแห่งชีวิต...
ในขณะเดียวกันนั้นเอ๋ก็ทำงานของตัวเองไปตามปกติ แม้จะเอาใจช่วยแค่ไหน แต่ก็ยังผิวเผินเหลือเกินสำหรับความเข้าใจถึงความความเจ็บปวดของพี่หน่อย....ดีใจที่เมื่อวันที่ 23-24 มีนาที่เราเจอกัน พี่หน่อยแข็งแรง ไม่ต้องถือไม้เท้าแล้ว ดูสดใสร่าเริงดี
อย่าลืมโทรศัพท์ไปคุยกันอีกนะคะ หวังว่าเสียงหัวเราะของเรา จะทำให้พี่หน่อยมีกำลังใจตลอดเวลา