หายหมดเลย.....

   ผ่านมา ๔ วันผมไม่ได้อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เลยด้วยเหตุที่ ๑) ต้องต้อนรับผู้มาเยือนจากหาดใหญ่ ๒) งานรับปริญญาของบัณฑิต

   ระหว่าง ๔ วันนี้ ผมมีเรื่องหลายเรื่องที่อยากบันทึกไว้เป็นของขวัญชีวิตตนเอง แต่มานั่งวันนี้ "หายไปไหนหมดแล้ว" จึงคิดใหม่ว่า ช่างมัน ปล่อยให้มันผ่านไปตามกาลเวลา วันไหนความคิดเหล่านี้ต้องการเรา เขาก็มาหาเราเอง วันไหนอยากไปไหนก็ไปตามความพึงพอใจ สิ่งที่ล่วงไปแล้วจะมานั่งครุ่นคิดทำไม เรามีวันนี้กับวันพรุ่งนี้ให้เดินต่อไปอีกไม่รู้เท่าไร

   วันนี้เป็นวันสอบวันแรกของนักศึกษาภาคปกติ ผมเห็นนักศึกษาเดินเข้ามาที่มหาวิทยาลัยเป็นแถวเรียงยาว แต่ละคนเร่งรีบพอสมควร แทบไม่น่าเชื่อว่า อีก ๑๕ นาทีเข้าห้องสอบ เธอทั้งหลายเพิ่งมากันหรือนี่...เนอะ จะเร่งรีบไปทำไม ปล่อยให้เขาเดินกันไปก่อน เราก็ตามหลังเขาไปเรื่อยๆ ดอกไม้อะไรที่มีอยู่ข้างทาง เขาก็เก็บเอาไปก่อน ที่เหลือเราค่อยเก็บกวาดลงถังขยะ