คนไกลบ้าน


ถึงแม้ตัวตัวจะอยู่ไกลแต่ใจอยู่เคียงข้างเธอ

วันนี้ รู้สึกว่าเหงา คิดถึงบ้าน บ้านผมอยู่ที่แม่ฮ่องสอนน่ะครับ ผมออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุ 14 ขวบ จนถึงปัจจุบันอายุก้อปาเข้าไป 30 กว่าปีแล้ว ผมค้นพบว่า ผมอยู่ข้างนอกมากกว่าอยู่บ้านของตัวเองอีก ผมออกจากบ้านเนื่องจากต้องการที่จะออกเดินทางแสวงวิทยายุทธ ในที่ต่างๆ จนมีวิทยุแก่กล้าอยู่ในระดับหนึ่ง มีช่วงหนึ่งผมคิดจะกลับบ้านเพื่อไปพัฒนาบ้านตัวเอง (สำนึกรักบ้านเกิดน่ะ) แต่อยู่ได้สักพัก ปรากฎว่าคนที่บ้าน ในชุมชนของผม ก็ลือต่างๆนานา ว่า "ดูซิลูกบ้านนี้เรียนตั้งสูงสุดท้ายมาทำนา ปลูกผักขาย แสดงว่ามีความรู้ท่วมหัวแต่เอาตัวไม่รอด" (คือครอบครัวผมเป็นเกษตรกรน่ะครับ ตอนนั้นผมกะจะเป็นเกษตรกรแบบเต็มขั้น เพื่อดำรงซึ่งความเป็นอัตลักษณ์ของตระกูลผม) เนื่องจากผมมองว่า อาชีพนี้แหละเหมาะกับผมที่สุดเป็นอาชีพที่สูงส่งสำหรับผม เป็นอาชีพที่ไม่มีวันอดตาย ช่วงนั้นผมไม่สนข้อครหาหรือการนินทาจากบุคคลรอบข้างมากนักผมยังคงนำความรู้จากการเรียนทำเกษตรอินทรีย์ เกษตรแบบพอเพียงมาใช้กับที่บ้าน มันเป็นช่วงที่ผมมีความสุขมาก

http://img.icez.net/show.php?id=2e1453efaaaf8b63c6e55e9d451bd16e

แต่ความสุขนั้นต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงนินทาหนักเข้า จนครอบครัวผมเริ่มทนไม่ได้ จึงบอกให้ผมออกไปหางานข้างนอกทำ ไปเป็นมนุษย์เงินเดือนเถอะ เป็นเจ้าคนนายคนเมื่อไหร่ค่อยกลับมา อย่ามาทำงานเกษตรเลย มันเหนื่อย และถ้าอยากทำเกษตรทำไมไม่บอกตั้งแต่ต้นจะได้ไม่ส่งเรียน

จากวันนั้น จนถึงวันนี้ผมก็ออกเดินทางเผชิญโชคมาโดยตลอด ผมเดินทางไปเกือบทั่วประเทศ ตั้งแต่ภาคเหนือ อีสาน ตะวันออก ตะวันตก ภาคใต้ตอนบน จนมาอยู่ที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ ซึ่งก็ยังไม่สิ้นสุดเท่านี้ ผมคิดว่าอีกไม่นานผมคงต้องเดินทางอีก ชีวิตของผมเดินทางมาโดยตลอด ถือว่าผ่านมาก็ครึ่งชีวิตแล้วครับ ทั้งที่ใจไม่อยากที่จะเดินอีกแล้วอยากอยู่กับที่และอยากอยู่ในพื้นที่ที่ผมถือกำเนิด แต่ก็กลับไปไม่ได้ บางครั้งมันน่าเศร้าเหมือนกันน่ะครับ แต่ก็ไม่เคยเสียดายครับ ได้เรียนรู้จากการเดินทางมากมาย ที่สักวันหนึ่งผมจะได้นั่งเล่าให้กับหลานๆ ฟังว่า ปู่ไปเจออะไรมากมาย และปู่อยากให้หลานๆ ได้ประสบการณ์แบบนี้บ้าง มันคงจะมีความสุขน่ะครับ เมื่อคิดถึงวันนั้น

นี้แหละครับชีวิตของบุรุษคนหนึ่งที่ "ตัวไกลบ้าน แต่ใจกลับบ้านทุกวัน"

หมายเลขบันทึก: 78828เขียนเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2007 16:59 น. ()แก้ไขเมื่อ 30 พฤษภาคม 2012 12:44 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (18)
สู้ต่อไป คนสู้ชีวิตกระทิงแดงช่วยได้
ขอบคุณครับหนูจิ๊จ๊ะ อ่านหนังสือบ้างน่ะใกล้สอบแล้วน่ะ
  • แวะเข้ามาทักทาย ทำความรู้จักคะ
  • ให้กำลังใจ คนอยู่ไกลบ้าน เอาเถอะคะ คิดซะว่า..  "ตัวห่างไกล แต่ใจใกล้กัน"
  • ขอชมว่า...บล็อคสีหวานแหว่ว มากเลยคะ ดูแล้วสบายตา

ไกลบ้านคนเดียวซะที่ไหนล่ะอาจารย์

อาจารย์เราทำซึ้งเรียกคะแนนได้เยอะเยอะนะคะ

ขอบคุณครับคุณอรุฎา ยินดีที่ได้รู้จักครับ

ช่ายครับอาจารย์ขุน อาจารย์ก็เหมือนกันแต่ของอาจารย์ยังดีหน่อยที่ได้อยู่บ้านมากกว่าผม ส่วนเก๋ อาจารย์ไม่ได้เรียกคะแนนน่ะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่อยู่ในใจน่ะครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ

  • ตามมาดูคนไกลบ้านครับผม
  • มาทักทายอาจารย์ครับผม
  • ขอบพระคุณครับที่เข้ามาชมและแสดงความคิดเห็นครับ
  • ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ
  • มาขำๆๆโปรแกรมที่อาจารย์บอกผมยังหาไม่พบเลยครับ
  • ฮ่าๆๆๆ
  • มาขอบคุณครับ

ตามเข้ามาเป็นกำลังใจให้อาจารย์นะคะ...ตัวไกลแต่ใจใกล้กันก็พอแล้วเน๊อะ....อิอิ....

ชีวิตของใครหลายคนก็เป็นแบบนี้ครับ...

บางครั้งชีวิตเราก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก...

รักในสิ่งที่ทำอาจจะมีความสุขกว่าทำในสิ่งที่รักก็ได้นะครับ...

  • ขอบพระคุณครับอาจารย์ขจิต
  • ขอบพระคุณครับกับคุรน้องนิวครับ
  • ขอบพระคุณครับกับคุณ Mr.Direct
  • และขอบคุณทุกๆคนครับ
อยู่บ้านก็อาจจะทุกข์ไปอีกแบบก็ได้ค่ะ อยู่ไกลให้คิดถึงกัน  บางทีก็ดีนะคะ ฉะนั้นควรทำดีๆกับคนใกล้ไว้นะคะ
ไปทำงานไกลบ้านจังเลยนะค่ะ อยู่อำเภอปายรึปล่าวค่ะ ... คุณเอก (จตุพร) Blogger อีกท่านหนึ่งก็อยู่ อ.ปายค่ะ ...
ปานนี้ อ.นิเวศน์ คงได้แอ่วบ้านมาแล้วค่ะ อิ อิ ถ้าคิดถึงคงต้องใช้มือถือ เรียกว่าอยู่ไกล แต่ใจอยู่ใกล้กันนิดเดียว ตามมาอ่านบันทึกเก่า ๆ ค่ะ อิ อิ

ไกลเหมือนใกล้  ใจไปถึงครับ อาจารย์

          ขอให้การเดินทางของอาจารย์สนุกและมีความสุขครับ     

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท