วันนี้ รู้สึกว่าเหงา คิดถึงบ้าน บ้านผมอยู่ที่แม่ฮ่องสอนน่ะครับ ผมออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุ 14 ขวบ จนถึงปัจจุบันอายุก้อปาเข้าไป 30 กว่าปีแล้ว ผมค้นพบว่า ผมอยู่ข้างนอกมากกว่าอยู่บ้านของตัวเองอีก ผมออกจากบ้านเนื่องจากต้องการที่จะออกเดินทางแสวงวิทยายุทธ ในที่ต่างๆ จนมีวิทยุแก่กล้าอยู่ในระดับหนึ่ง มีช่วงหนึ่งผมคิดจะกลับบ้านเพื่อไปพัฒนาบ้านตัวเอง (สำนึกรักบ้านเกิดน่ะ) แต่อยู่ได้สักพัก ปรากฎว่าคนที่บ้าน ในชุมชนของผม ก็ลือต่างๆนานา ว่า "ดูซิลูกบ้านนี้เรียนตั้งสูงสุดท้ายมาทำนา ปลูกผักขาย แสดงว่ามีความรู้ท่วมหัวแต่เอาตัวไม่รอด" (คือครอบครัวผมเป็นเกษตรกรน่ะครับ ตอนนั้นผมกะจะเป็นเกษตรกรแบบเต็มขั้น เพื่อดำรงซึ่งความเป็นอัตลักษณ์ของตระกูลผม) เนื่องจากผมมองว่า อาชีพนี้แหละเหมาะกับผมที่สุดเป็นอาชีพที่สูงส่งสำหรับผม เป็นอาชีพที่ไม่มีวันอดตาย ช่วงนั้นผมไม่สนข้อครหาหรือการนินทาจากบุคคลรอบข้างมากนักผมยังคงนำความรู้จากการเรียนทำเกษตรอินทรีย์ เกษตรแบบพอเพียงมาใช้กับที่บ้าน มันเป็นช่วงที่ผมมีความสุขมาก
แต่ความสุขนั้นต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงนินทาหนักเข้า จนครอบครัวผมเริ่มทนไม่ได้ จึงบอกให้ผมออกไปหางานข้างนอกทำ ไปเป็นมนุษย์เงินเดือนเถอะ เป็นเจ้าคนนายคนเมื่อไหร่ค่อยกลับมา อย่ามาทำงานเกษตรเลย มันเหนื่อย และถ้าอยากทำเกษตรทำไมไม่บอกตั้งแต่ต้นจะได้ไม่ส่งเรียน
จากวันนั้น จนถึงวันนี้ผมก็ออกเดินทางเผชิญโชคมาโดยตลอด ผมเดินทางไปเกือบทั่วประเทศ ตั้งแต่ภาคเหนือ อีสาน ตะวันออก ตะวันตก ภาคใต้ตอนบน จนมาอยู่ที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ ซึ่งก็ยังไม่สิ้นสุดเท่านี้ ผมคิดว่าอีกไม่นานผมคงต้องเดินทางอีก ชีวิตของผมเดินทางมาโดยตลอด ถือว่าผ่านมาก็ครึ่งชีวิตแล้วครับ ทั้งที่ใจไม่อยากที่จะเดินอีกแล้วอยากอยู่กับที่และอยากอยู่ในพื้นที่ที่ผมถือกำเนิด แต่ก็กลับไปไม่ได้ บางครั้งมันน่าเศร้าเหมือนกันน่ะครับ แต่ก็ไม่เคยเสียดายครับ ได้เรียนรู้จากการเดินทางมากมาย ที่สักวันหนึ่งผมจะได้นั่งเล่าให้กับหลานๆ ฟังว่า ปู่ไปเจออะไรมากมาย และปู่อยากให้หลานๆ ได้ประสบการณ์แบบนี้บ้าง มันคงจะมีความสุขน่ะครับ เมื่อคิดถึงวันนั้น
นี้แหละครับชีวิตของบุรุษคนหนึ่งที่ "ตัวไกลบ้าน แต่ใจกลับบ้านทุกวัน"
ไกลบ้านคนเดียวซะที่ไหนล่ะอาจารย์
ขอบคุณครับคุณอรุฎา ยินดีที่ได้รู้จักครับ
ช่ายครับอาจารย์ขุน อาจารย์ก็เหมือนกันแต่ของอาจารย์ยังดีหน่อยที่ได้อยู่บ้านมากกว่าผม ส่วนเก๋ อาจารย์ไม่ได้เรียกคะแนนน่ะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่อยู่ในใจน่ะครับ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ
เอาใจช่วยครับอาจารย์
ตามเข้ามาเป็นกำลังใจให้อาจารย์นะคะ...ตัวไกลแต่ใจใกล้กันก็พอแล้วเน๊อะ....อิอิ....
ชีวิตของใครหลายคนก็เป็นแบบนี้ครับ...
บางครั้งชีวิตเราก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก...
รักในสิ่งที่ทำอาจจะมีความสุขกว่าทำในสิ่งที่รักก็ได้นะครับ...
ไกลเหมือนใกล้ ใจไปถึงครับ อาจารย์
ขอให้การเดินทางของอาจารย์สนุกและมีความสุขครับ