วันนี้ได้ไปนิเทศนิสิตพยาบาลฝึกงาน และได้พบกับผู้ป่วยหญิงรายหนึ่งที่เป็นมะเร็ง ต้องได้รับการรักษาโดยการฉายแสง แต่หญิงรายนี้กลับไม่ยอมรักษา บอกด้วยสีหน้าเศร้าๆว่า "ฉันอยากกลับบ้าน ไม่รักษาแล้ว" พอถามว่า "ทำไม" คำตอบที่ทุกคนน่าจะพอเดาได้ คือ "ฉันไม่มีเงิน"
แม้ว่าผู้ป่วยจะได้รับการส่งตัวมารักษาต่ออย่างถูกต้อง แต่ค่าใช้จ่ายของคนที่ต้องมาเฝ้านั่นก็คือสามี ที่ตั้งใจจะมาดูแลก็ไม่ใช่น้อย เงินที่เก็บออมมาได้ แค่มารับการรักษาเพียง 3-4วันก็หมด แต่คำพูดที่ฟังแล้วน่าสลดใจที่สุดคือ "ฉันโทรหาลูกแล้ว ขอเงินมารักษาแต่ลูกที่ไปทำงานกรุงเทพบอกว่าไม่มี หลังจากนั้นก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย"
วันนี้จึงได้เจอสิ่งที่คนพูดกันมานานและซาบซึ้งกับคำที่ว่า "ลูกกี่คนพ่อแม่ก็เลี้ยงได้ แต่พ่อแม่แค่สองคนลูกกลับเลี้ยงไม่ได้"
หวัดดีครูน้ำ 555
เจอคนคุ้นเคย ให้กำลังใจจ้า เดี๋ยวพี่ก็ไปมั่งแระซาบซึ้งจริงๆครับ
ทำให้เราต้องเป็นลูกที่ดี เลี้ยงดูพ่อแม่ให้ได้
เศร้าใจแทนคนไข้ จังเลยค่ะ สลดใจเหมือนที่คุณน้ำเขียนไว้
ฝากเป็นกำลังใจให้คนไข้ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับความคิดเห็น ทำให้รู้สึกว่าถึงมุมหนึ่งจะมืด แต่มีอีกมุมที่สว่างเสมอ ลูกที่รักและเลี้ยงพ่อแม่ก็มีมากกว่า