หนีเสือเจอสตอเบอรี่
ตอนสมัยเรียนต่อที่ม.รามคำแหง...เราจะมีการเรียนรู้จักแนวคิดทฤษฏีทางจิตวิทยาต่างๆ..เมื่อเราเรียนถึงแนวคิดเอ็กซิสเต็นเชียล(แนวสัจจนิยม)อาจารย์ก็มีเรื่องเล่าเพื่อให้นักศึกษาจำ/เข้าใจเกี่ยวกับความเชื่อที่เป็นหลักการของแนวคิดนี้...ซึ่งอาจารย์ได้หยิบยกตัวอย่างเรื่องหนีเสือเจอสตอเบอรี่...เนื้อเรื่องก็มีอยู่ว่ามีชายคนหนึ่งเดินทางไกลเข้าไปในป่า...ระหว่างทางเขาได้พบเสือ
ด้วยความกลัวอันตรายจึงวิ่งหนีเสือแต่เจ้าเสือนั้นก็ไม่ลดละมันติดตามชายคนนี้จนกระทั่งทั้งคู่มาถึงยังเหวชัน..ชายคนนี้ไม่สามารถจะหนีต่อไปได้อีก...
.ก่อนที่เจ้าเสือร้ายจะพุ่งกระโจนเพื่อเข้ามากัดกินชายเคราะห์ร้ายผู้นั้น..ชายหนุ่มผู้ถึงคราวชะตาขาดก็ได้แลเห็นว่าบริเวณช่วงปากเหวนั้นมีผลของสตอเบอรี่สุกสีแดงอยู่
เขาจึงก้มลงไปเก็บขึ้นมาหยิบใส่ปากด้วยความสุขใจก่อนการมาเยือนของวาระสุดท้ายแห่งชีวิตของเขา...เรื่องก็จบลงห้วนๆแบบนี้
เราสงสัยและอยากให้มีปาฏิหารย์..อาทิเช่น...ชายคนนั้นรอดตายเพราะเสือมันตกเหวลงไปขณะที่เขากำลังก้มเก็บผลสตอเบอรี่ใช่ไหมคะ...อาจารย์ก็ตอบว่าไม่ใช่...แต่ก่อนที่เขาจะตายเขาได้กินสตอเบอรี่ก็แค่นั้น...
เวลาผ่านไปเรื่องเล่าเรื่องนี้มาผุดในใจฉันอีกหลายครั้ง...โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่ต้องทำใจยอมรับกับวิกฤติการณ์ที่น่าหนักใจ...ฉันเพิ่งเห็นประเด็นของความจำเป็นที่ควรจะต้องมีการหยิบผลสตอเบอรีมาชิมให้ได้ก่อนภาวะสูญเสียที่ไม่อาจหลบหลีกได้จะมาถึง
....ในภาวะที่ยากลำบากและเต็มไปด้วยอันตรายร้ายแรงเราควรที่จะเลือกการเผชิญหน้ากับมันอย่างไร...ไหนๆไม่พ้นที่จะต้องสูญเสียหรือตายอย่างแน่นอน/หลีกเลี่ยงไม่ได้..แต่ก่อนที่จะถึงวาระนั้นเราสามารถค้นหาบทสรุปของความสุข/ความพึงพอใจแห่งชีวิตของตนเองได้หรือไม่...
ความเห็น (2)
อืม....
เผชิญหน้าตามความเป็นจริง...ตามสภาวะที่เป็นอยู่...คือ วิถีที่กะปุ๋มเลือกให้ตนเองเสมอ...
แม้สภาวะนั้นจะไม่นำเราไปสู่บทสรุปของความสุขก็ตามค่ะ...
(^_____^)
กะปุ๋ม
อืม..น่าคิดเหมือนกันนะ...เห็นด้วยอย่างที่กะปุ๋มช่วยแลกเปลี่ยน...บางทีการเข้าใจถึงภาวะความเป็นจริงที่เป็นอยู่มันอาจไม่สามารถนำเราไปสู่บทสรุปของความสุขได้ในทุกครั้ง/ทุกราย...