ดิฉัน ไม่ได้ตั้งเป้าหมายอะไรไว้เลย ในตอนที่เข้ามาหัดสร้าง Blog และเขียน Blog เป็นครั้งแรก เพียงเพราะอยากจะรู้ว่า Blog คือ อะไร ทำไมต้องเขียนให้คนอื่นอ่านด้วย หลังจากได้ฟังภาคทฤษฏีจากทั้ง อาจารย์กรกฎ (เมื่อตอนไปบ้านผู้หว่าน) และ อาจารย์จันทวรรณ (เมื่อตอนไป มอ.) ก็เริ่มลงมือเรียนรู่ด้วยการปฏิบัติจริง ตอนแรกก็ทำถูกทำผิดบ้าง โชคดีที่ลบได้ แก้ไขเพิ่มเติมได้ ทำให้ไม่คับข้องใจมากนัก แต่ตอนจะเขียนใหม่ๆ ก็ยังสงสัยตัวเองว่าจะไปรอดรื้อ จะเอาอะไรมาเขียนเป็นวรรคเป็นเวรได้อยู่เรื่อยๆ แต่นับจากวันที่เริ่มเขียนจนถึงวันนี้ ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า ทำได้อย่างไร และความเข้าใจเกี่ยวกับ ประโยชน์ และวัตถุประสงค์ของ Blog ก็เริ่มก่อตัวในสมองมากขึ้นๆ แบบว่าเป็น tacit นะ ที่ไม่ทราบว่าจะอธิบายอย่างไร ท่านต้องเพียรพยายามเอง ถึงจะรู้
ในช่วงเวลาของการฝึกฝนอยู่นี้ ทุกครั้งที่มีคน comment ดิฉันอดใจไม่ได้ที่จะปลื้มใจ ดีใจ และมีกำลังใจที่จะเขียนต่อ นี่แหละน้า พวกโคนันทวิศาล แม้ทุกวันนี้ดิฉันพยายามฝึกตนให้ละจาก "อัตตา" ไม่ให้ติดอยู่กับตัวตนของตนทั้งที่ดีและไม่ดี แต่ก็ยังอดไม่ได้ เพราะกำลังใจ มันสร้างพลังให้กับจิตใจได้อย่างมหาศาล ไม่ว่าจะเป็น อาจารย์วิจารณ์ อาจารย์ประพนธ์ อาจารย์จันทวรรณ อาจารย์กรกฏ พี่ๆ น้องๆในหน่วยงาน และแม้ท่านผู้ไม่ประสงค์จะออกนาม ดิฉันขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ให้กำลังใจ ให้ดิฉันปั้นตัวหนังสือออกมาได้ทุกวัน
ดิฉัน อยากให้ความรู้สึกดีๆเช่นนี้ เกิดกับทุกท่านเช่นกัน เข้ามาร่วมก๊วนกับเราซิค่ะ แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดกับท่านได้
