ปรัชญาโหราศาสตร์ : นำเรื่อง

ผู้เขียนชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่จำความได้ ลองทบทวนว่าความพอใจในเรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็มั่นใจว่าเกิดขึ้นตั้งแต่อ่านหนังสือออกโน้นแหละ ... ปัญหาอย่างหนึ่งในการอ่านหนังสือก็คือ เมื่อเจอเรื่องที่เราไม่รู้เรื่องหรือเรื่องที่เราไม่มีพื้นฐาน ...เรื่องโหราศาสตร์ เป็นสิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนจะเปิดผ่านเมื่อเจอ หรือบางครั้งก็เลิกอ่านหนังสือเล่มนั้นไปเลยก็มี..เมื่อเติบโตขึ้น ความกระทบกระทั้งแห่งจิตก็ค่อยๆ เพิ่มปริมาณสูงขึ้น ... ความที่โหราศาสตร์เข้ามาขัดขวางทำนองนี้ ทำให้ผู้เขียนเริ่มคิดเล่นๆ ว่า คงจะต้องเรียนเรื่องนี้อีกอย่างเพื่อให้อ่านหนังสือทั่วไปได้ราบรื่นยิ่งขึ้น...

 กระทั้งประมาณปี ๒๕๓๔ ผู้เขียนไปเรียน มจร. ที่วัดมหาธาตุ กรุงเทพฯ เข้าเรียนวันแรกๆ ต่างก็ยังขาดความคุ้นเคยซึ่งกันและกันของสมาชิกในห้อง มีการสอบถามว่า อยู่วัดไหน? มาจากไหน ? ...ใครคนหนึ่งถามผู้เขียน ผู้เขียนบอกว่า อยู่วัดทองเพลง ...ใครคนนี้ ก็โพล่งออกมาเลยว่า วัดทองเพลง หลวงพ่อดูหมอแม่น ดังมาก พาผมไปเที่ยวบ้างซิ...ประเด็นที่เค้ามีสิ่งสนใจอยู่ ทำให้เค้ากับผู้เขียนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างรวดเร็ว และภายหลังเค้าก็ได้เป็นผู้ชี้แนะการศึกษาวิชานี้ หรือกล่าวได้ว่า เพื่อนคนนี้เป็นครูคนแรกในด้านโหราศาสตร์ของผู้เขียน....

ผู้เขียนมีหนังสือไม่มากนัก เพราะไม่ค่อยมีปัจจัยซื้อ ย้ายที่บ่อย และในสมัยก่อนไม่ค่อยห่วงหนังสือ (แต่ตอนนี้ค่อนข้างห่วง) ...บรรดาหนังสือของผู้เขียนมีหนังสือโหราศาสตร์อยู่หนึ่งตู้ ...ผู้เขียนมีความสามารถวางลัคนาได้ พอเข้าใจและจับประเด็นได้ เมื่อนักโหราศาสตร์ออกมาวิจารณ์เรื่องดวงเมือง และเดียวนี้ เมื่ออ่านหนังสือที่เค้ายกโหราศาสตร์มาเกี่ยวโยง ผู้เขียนก็อ่านต่อไปได้ ไม่ต้องเปิดผ่าน หรือเลิกอ่านหนังสือเล่มนั้น ดังเช่นสมัยก่อน...

แม้ผู้เขียนจะเป็นนักโหราศาสตร์สมัครเล่นมาสิบกว่าปี แต่ ผู้เขียนก็มิใช่พระหมอดู และดูก็ค่อยเป็น ไม่ชำนาญ น้องๆ เพื่อนๆ ที่คุ้นเคยชอบล้อว่า มีความรู้พอสอนโหราศาสตร์ได้ แต่ไม่มีความรู้ในการทำนาย ประมาณนี้ ...

ดังนั้น ผู้เขียนจะนำเรื่องราวเกี่ยวกับโหราศาสตร์มาบอกเล่าเล่นๆ ...ตามกรอบความคิดของผู้เขียนเอง