เรียนรู้จาก...ชีวิตตะวัน
เมื่อคืนก่อนนอนผู้เขียนได้คุยกับลูกคนเล็กน้องต้นตาลค่ะ(อนุบาล2) ด้วยความสงสัย เพราะช่วงสองสามวันที่ผ่านมาดูเหมือนน้องใบเตยและต้นตาลจะมีความสุขกับเพื่อน ๆ มาก กลับมาจากโรงเรียนพร้อมด้วยของเล่นและอุปกรณ์การเขียนและขนมที่ได้รับแจกมาอย่างละเล็กอย่างละน้อย จนผู้เขียนอดถามไม่ได้
ผู้เขียน "ทำไมลูกได้ของเยอะยัง?"
ต้นตาลบอกว่า "แม่ของตะวันเอาขนมมาแจกด้วย"
ย้อนไปเมื่อต้นเทอมที่ผ่านมา ต้นตาลบอกเล่ากับผู้เขียนว่า แม่ครับตะวันไม่มาโรงเรียนแล้ว คุณครูบอกว่าตะวันไปเรียนบนสวรรค์แล้ว พูดซ้ำอยู่หลายวัน
ผู้เขียนไม่เชื่อค่ะมีโอกาสผู้เขียนก็สอบถามจากคุณครูประจำชั้น คุณครูยืนยันค่ะว่าน้องตะวันเสียชีวิตแล้วด้วยอุบัติเหตุในวันสุดท้ายของภาคเรียนแรก โดยที่ยังไม่ได้ทันกลับเข้าบ้านด้วยซ้ำ แม่ของตะวันเสียใจมาก และได้มาเยี่ยมเพื่อนของตะวันที่โรงเรียนเมื่อเวลาคิดถึงลูก
ก่อนวันเด็กปีนี้ก็เช่นกันค่ะ แม่ของตะวันนำขนมมาแจกเพื่อน ๆ ของตะวันค่ะ ผู้เขียนรับรู้และฟังด้วยความเศร้าใจไม่ได้ค่ะ
ชีวิตแสนสั้นมากโดยเฉพาะตะวันยังเด็กมากเหลือเกิน ผู้เขียนไม่อยากคิดว่า ถ้าเกิดขึ้นกับผู้เขียนจะเป็นเช่นไร???
จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด ให้ทุก ๆ วันเป็นวันที่มีความสุข ให้คุณค่ากับคนที่คุณรักก่อนจะสายเกินไป และใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทค่ะ
ความเห็น (4)
จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด ให้ทุก ๆ วันเป็นวันที่มีความสุข ให้คุณค่ากับคนที่คุณรักก่อนจะสายเกินไป และใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทค่ะ
ชีวิตสั้นค่ะ คุณศิริ ทำดีที่สุดในทุกวันค่ะ
- อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกขณะ โดยเฉพาะคำว่า "ประมาท"
- ผมเองก็ต้องนอนที่โรงพยาบาลมอ.เราเองตอนวัยรุ่นอายุ 21 นานเกือบ 2 เดือน ใน 3 คืนแรกเขาบอกว่าไม่รู้สึกตัวเลย
ขอบคุณทีมแพทย์ พยาบาล และบุคลากรทุกท่านที่ช่วยชีวิตให้ผมรอดมาได้ครับ
- คุณอึ่งอ๊อบค๊ะ ผู้เขียนน่ะรู้สึกผิดลึก ๆ เหมือนกันค่ะ ที่ไม่เชื่อในคำพูดของลูกเลยค่ะที่ได้ยินในครั้งแรก ผู้เขียนกำลังพยายามค่ะทำดีที่สุดในทุกวัน แต่บางวันก็มีพลั้งเผลอบ้างค่ะ...
- คุณจินดาต้องขอบคุณทีมแพทย์พยาบาลน๊ะ ที่มีส่วนช่วยชีวิตทำให้ภาคเรามีคนคุณภาพ ...ว่าแต่เมื่อไรจะเขียนบันทึกล่ะค๊ะ???
- คุณรัตติยาค๊ะ ผู้เขียนก็เอาใจช่วยพ่อแม่ของน้องตะวันเช่นกันค่ะ