เพลงที่ไม่เคยล้าสมัย : “Blowing in the wind”
ตั้งแต่ผมได้เขียนบล็อกมา ผมพยายามย้ำประเด็นหนึ่งก็คือ ปัญหาของแผน นโยบาย และการบริหาร แต่พอเขียน ๆ ไป ผมก็รู้สึกว่า ไม่ค่อยมีผลกระทบอะไรมากมาย นอกจากพรรคพวก สมาชิก เข้ามาเสนอความเห็นที่สอดคล้องกัน ว่าเรามีปัญหา ว่าผู้บริหารไม่รับฟังหรือไม่แก้ไขในสิ่งที่ควรจะทำในสิ่งที่ดีกว่า แล้วยังพูดว่า เราต้องเอากระพรวนไปแขวนคอแมว เพื่อให้มีโอกาสแก้ไขปัญหาในหลายครั้งหลายครา
ทำให้ผมนึกถึงเพลง Blowing in the wind ที่บอกว่า ผู้บริหารจะต้องมีหูสักกี่หู จึงจะได้ยินเสียงร่ำไห้ของคนทุกข์ยากของคนที่กำลังตกระกำลำบาก
ผู้สนใจสามารถรับฟังจากการเข้า Blog ของผมครับ
จะต้องรออีกนานเท่าใด คนเหล่านั้นจะมีตา ที่จะมองเห็นความลำบากของคนอื่นๆ
จะต้องรอให้คนตายอีกสักกี่คน กว่าเขาจะรู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ถูกต้อง
ผมฟังแล้วรู้สึกหดหู่มาก โดยเฉพาะระบบการศึกษาของเมืองไทยที่ผมสัมผัสมาค่อนชีวิตผม มีแต่เรื่องที่ไม่ถูกต้อง ไม่เหมาะสม มีปัญหาสารพัด โดยเฉพาะปัญหาในระดับการบริหาร คุณภาพผู้บริหาร และแผนการศึกษาที่ไม่สอดคล้องกับความต้องการของประเทศ
แต่เมื่อไหร่ครับ..เราจะเริ่มคิดแก้ไขปัญหานี้ แม้แต่จะเริ่มคิดก็ยังไม่มี แล้วเมื่อไหร่เราจะได้แก้ไขปัญหากันครับ เพราะถ้าเราไม่เริ่ม เราจะแก้อย่างไร หรือเราจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ โดยหวังว่า ทุกอย่างเดี๋ยวก็ดีเอง
มันเป็นอย่างนั้นได้จริงหรือครับ
มีอะไรไหมครับ ที่เราไม่ต้องทำ แล้วมันก็ดีเอง นอกจากระบบธรรมชาติแล้ว ผมยังไม่เห็นสิ่งอื่นใดที่เป็นเช่นนั้น
สิ่งที่เราทำ เราต้องแก้ไขครับ เราจะปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างสูญหายไปกับสายลม ไม่ใช่วิธีแก้ไขปัญหาแน่นอนครับ
แต่เราจะทำอย่างไรครับ
ท่านผู้บริหารทั้งหลาย ช่วยบอกด้วยครับ..
ความเห็น (8)
The answer my friend is blowing in the wind,
the answer is blowing in the wind.
สวัสดีครับอาจารย์ ดร.แสวง
คำตอบก็คง Blowing in the wind ต่อไปครับ เพราะระบบการศึกษาเป็นระบบใหญ่ทั้งภายใต้ระบบราชการ และระบบการเมืองที่มาควบคุมระบบราชการและระบบการศึกษาอีกทีหนึ่ง อริสโตเติล กล่าวว่า ความดีของมนุษย์จะสิ้นสุดเมื่อเป็นนักการเมือง ประกอบกับวัฒนธรรมองค์กรของกระทรวงศึกษาธิการตลอดจนผู้บริหารที่ถูกหล่อหลอมอันมีความหลากหลาย การแก้ปัญหาไม่ใช่ง่ายเลยครับ รัฐมนตรีมากี่คนก็ยังไม่สามารถแก้ปัญหาได้ดังใจ ระดับเรา ๆ ก็ทำได้เพียงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเต็มศักยภาพ และค่อย ๆ ขยายพันธมิตรผู้มีอุดมการณ์ร่วมกันต่อไปผ่านเครือข่ายการจัดการความรู้ รอวันฟ้าสีทองผ่องอำไพแค่นั้นแหละครับ
Thanks for the answer!!!!!
การเป็นผู้บริหารมีคนเขาบอกว่า บางครั้งเท่ห์แต่ไร้เสน่ห์ บางคนบอกว่าสวยแต่รูปจูบไม่หอม
ในฐานะที่ผมเป็นผู้บริหารการศึกษา โดยภาพรวมในวงการนี้ องุ่นเปรี้ยวมะนาวหวาน มากเกินไป การแก้ไขที่จะนำไปสู่การพัฒนาก็เห็นตามที่ปรากฎ
โดยส่วนตัวผมจึงใช้ยุทธศาสตร์ขยับจากเล็กไปหาใหญ่ ทำแล้วสบายใจ ครับ
มาเปิดบันทึก เพื่อฟังเพลงครับ...ช่างเหมาะเจาะกับรูปถ่ายท่านเจ้าของBlog เสียจริง
เท่...มากครับท่านอาจารย์
ขอบคุณมากครับที่ทำให้ท่านมีความสุขได้ครับ
คนไร้กรอบ
มันเป็น กรรมของคนยุคนี้ครับ
เป็นกรรม ที่ต้องมาเจอ เจ้ากรรมนายเวร ที่ได้เป็นใหญ่ เป็นโต ในบ้านเมือง
เราก็ เอากรรมเหล่านี้ มาเป็นโจทย์สอบอารมณ์ ดูการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ของจิตของเรา นั่นเอง
ผมขอแถม เพลง ของ Peter Paul & Mary อีกเพลง หนึ่ง คือ If I had a hammer
เป็น ฆ้อน ตีระฆํงเตือนภัยไปทั่วโลก ว่า ภัยกำลังจะมาแล้ว
พวกนักบริหาร เขาหูหนวก เราก็ช่างเค้า เรา เอาตัวเรา "บวชอยู่กับงาน" ต่อไป เข้านิพพานดีกว่า ขืนมาติดใจกับคนพวกนี้ จิตมันจะผูก
ขอบคุณครับท่านอรหันต์KM
ที่ให้แนวคิดครับ