๓๑. สวนป่า....จิ๋วแต่แจ๋ว

นี่คือวิถีทางของโคกหนองนา วิถีแห่งความพอเพียงขั้นพื้นฐาน ทำแบบพอประมาณ อย่างมีเหตุผล และสามารถสร้างภูมิคุ้มกันให้แก่ตนเอง ตลอดจนดูแลด้านสิ่งแวดล้อมของชุมชนด้วย

จริงๆ ก็ไม่ได้มีใครมาชื่นชมหรอกนะ แต่รู้สึกเอาเองว่ามันสุดยอดขึ้นเรื่อยๆ สำหรับโคกหนองนา สวนป่าในพื้นที่ ๔ ไร่ แล้วก็ย่างเข้าสู่ปีที่ ๔ แล้วด้วย จึงมองเห็นต้นไม้ที่ใกล้จะเป็นป่าเข้าไปทุกที

ในความเป็น “สวนป่า” เคยมองว่าต้องมีพื้นที่นับ ๑๐ ไร่ มองไปแบบสุดลูกหูลูกตา แต่นั่นมันก็เกินกำลังและออกจะฝันมากเกินไป ทำเล็กๆให้พอเหมาะพอดีแบบนี้แหละดีแล้ว

ปลูกต้นไม้ครั้งเดียว...ดูแลกันไปยาวๆ ผ่านร้อนผ่านหนาว จากฤดูแล้งเข้าสู่ฤดูฝน ต้นไม้ทานทนและอยู่รอดมาได้ ต้องนับถือหัวใจต้นไม้จริงๆ

พอรอดแล้วก็รอดเลย แบบว่ายืนต้นตั้งตรงทะนงและองอาจ ขาดน้ำบ้างในบางวันก็ยังไม่รู้สึกสะทกสะท้าน นี่แหละคือพลังของป่าเล็กๆ และอานุภาพของต้นไม้ ที่อยู่ได้ด้วยการพึ่งพาอาศัยกัน

แม้จะอยู่ในอาณาเขตที่ไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาล แต่ก็ยังสามารถสร้างความอลังการให้เห็น ในแบบฉบับของความเขียวชะอุ่มชุ่มชื้น เห็นแล้วชื่นใจ จนรู้สึกได้ว่านี่คือ สวนป่า ที่จิ๋วแต่แจ๋วจริงๆ

เวลาที่เหลือของลมฝนในปีนี้ แม้จะมาแบบไม่ต่อเนื่อง ก็ยังถือว่าไม่แย่เสียทีเดียว ขอแต่ว่าไม่ต้องมาแบบหนักหนาสาหัสจนถึงขนาดท่วมท้นล้นคันคลองก็แล้วกัน

วันที่ฝนไม่ตก แต่ก็มีน้ำป่าไหลหลากลงมา บ่งบอกว่าธรรมชาติมิได้ผิดเพี้ยนไปมากมายนัก เดือนนี้ของทุกปี น้ำก็ต้องประมาณนี้นั่นเอง

นอกจากน้ำกำลังดูดี ดินที่ผสมปุ๋ยคอกก็ดีไปด้วยเหมือนกัน สังเกตจากผักที่ออกช่อล้อเลื้อยไปตามค้างอย่างรวดเร็ว คงใกล้จะได้เก็บผลผลิตแล้ว

ผักกับหญ้า เติบโตแข่งกันแต่ก็ผูกพันแบบตัดกันไม่ขาด ในความที่เป็นสีเขียวมองแล้วก็สบายใจไปอีกแบบ แต่ก็คงไม่สบายกายเป็นแน่แท้ เพราะในวันหยุดยาวก็ต้องถากออกบ้าง มิฉะนั้นจะแยกไม่ออกว่าตรงไหนผักตรงไหนหญ้ากันแน่

ชุมชนที่เริ่มจะมองไม่เห็นต้นไม้แล้ว นอกจากพืชเชิงเดี่ยวเต็มไปหมด จึงถึงเวลาที่จะต้องลงมือทำมากกว่าพูด ด้วยการปลูกป่ากันอย่างจริงจังเสียที โดยไม่ต้องคำนึงว่า..จะมีพื้นที่มากน้อยเพียงใด

เพียงแค่ ๔ ไร่อย่างที่เห็นและเป็นอยู่นี้..ก็พอจะรู้ว่า..ต้องจิ๋วแต่แจ๋วแน่นอน

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๕ กรกฎาคม ๒๕๖๖