๑๗. ปล่อยวาง...
คำง่ายๆ แต่ปฏิบัติได้ยากยิ่งนัก ผมลองทำดูแล้ว ประมาณ ๒ – ๓ เดือนที่ผ่านมาเห็นจะได้ เริ่มจะชินบ้างแล้ว เนื่องจากวันเวลาผ่านไป จึงใส่ใจและจริงจังกับคำนี้มากขึ้น
วางทั้งงานบริหารและความคิดจิตใจ คงไว้แต่งานสอน ในชั้น ป.๑ – ๓ กับงานรักษาสภาพของอาคารสถานที่ แหล่งเรียนรู้ และสิ่งแวดล้อม ให้มีความพร้อม สะอาด สวยงามและร่มรื่น
พอดีกับจังหวะชีวิตที่เกื้อหนุน หรือผลบุญแห่งอำนาจวาสนา ก็มิอาจทราบได้ มีครูเข้ามาช่วยเหลือส่งเสริมและสนับสนุนการทำงาน ช่วยประสานได้ทุกฝ่าย แบ่งเบางานผอ.ไปได้มาก
ผมแทบไม่ต้องสอนงานครู เพราะตัวอย่างมีให้เห็นแล้ว แค่เน้นความรวดเร็วและถูกต้อง ครูต้องช่วยประคับประคองไป ก่อนก้าวสู่เส้นชัยสายงานบริหารอย่างที่ครูเขาต้องการ
ส่วนผม..ที่หลายๆคนมองว่า มีผลงานเยอะแยะมากมาย แต่ผมกลับมองว่า มันเป็นหน้าที่ในช่วงเวลาหนึ่งที่ต้องทำ ถ้าไม่ทำแล้วใครจะทำ ความรับผิดชอบมันบังคับ
จึงไม่เคยยึดติดกับความสำเร็จ สักวันเมื่อหมดเวลาแล้วถอดหัวโขนออกไป ก็จะกลับกลายเป็นบุคคลธรรมดาสามัญ ที่ไม่ใช่ ผอ.อีกต่อไป
อาจมีบางครั้ง ที่หลงใหลได้ปลื้มไปกับคุณงามความดี โชคดีที่ดึงสติไม่ให้หลุดลอย ในลาภ ยศและคำสรรเสริญ ไม่เพลิดเพลินลุ่มหลงมัวเมาไปกับงานจนเกินพอดี ต้องมีทางสายกลางไว้บ้าง
ณ วันนี้ ค่อยๆทะยอย เคลียร์งานเคลียร์ใจไปเรื่อยๆ ทีละเล็กทีละน้อย .เดินช้าลง.และเดินมองไปรอบๆให้ทั่วถึง...เหมือนว่าได้เดินห่างออกมา ทิ้งห่าง... ถึงเวลา....เกษียณ..จะได้ไม่ลงแดง.
เมื่อเปรียบการทำงานที่ผ่านมา 30 กว่าปี เทียบเท่ากับการวิ่งมาราธอน.. จะหยุดทันทีทันใดเลยไม่ได้.....เมื่อใกล้ถึงเส้นชัย ต้องค่อยๆผ่อนแรง....ให้ช้าลง ช้าลง ..และ.ช้าลง....
สถานที่ที่ช่วยผ่อนแรง ให้หนักเป็นเบาหรือปล่อยวางจากงานประจำได้จริงๆ คือโคกหนองนาสวนป่าในฝัน อันรื่นรมย์ได้ทุกวัน ไม่ว่าจะร้อนจะหนาว ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออกก็ตาม
ความสุขสมใจที่เกิดจากการทำตามแผนที่วางไว้ เพื่อเตรียมความพร้อมให้ได้มากที่สุด ก่อนอำลาราชการ งานโคกหนองนาจึงมีความคืบหน้าทุกวัน ถึงแม้ทุกสิ่งที่ทำนั้นจะเป็นงานเล็กๆก็ตาม
อย่างวันนี้...นำผักตบชวาออกจากสระใหญ่เป็นที่เรียบร้อย เตรียมนำไปทำปุ๋ย ส่วนใบไม้ใบหญ้าที่ตัดไว้ จะนำไปคลุกเคล้ากับขี้หมูเพื่อทำปุ๋ยหมักด้วยเช่นเดียวกัน
บ่อปลา..นำบัวหลวงออกบ้าง จะทดลองปลูกบัวแดง หรือบัวสายทดแทน เพราะบัวแดงดอกสวยงามมากและกินได้ด้วย
แหนแดง..เรียนรู้ยังไม่มากพอ ขอลองใหม่เป็นครั้งที่ ๓ ไม่มีใครแก่เกินเรียน และความล้มเหลวไม่ใช่สาเหตุให้ต้องล้มเลิก การเริ่มต้นใหม่...ช่วยฝึกนิสัยให้อดทนและรู้จักการรอคอย
การปล่อยวางจากงานการศึกษา จึงมีเวลาพัฒนาชีวิตและจิตใจ การตั้งหลักในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ จึงไม่มีอะไรให้ต้องกดดัน นอกจากสร้างสรรค์สิ่งแวดล้อมอันสงบสุขให้ตัวเอง
ตอนเย็น...หลังเลิกงาน จึงเป็นช่วงเวลาเตรียมความพร้อมที่ดีที่สุด..อย่างที่ไม่ต้องสงสัยเลย
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๔ ธันวาคม ๒๕๖๕
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น