ความทรงจำที่ประทับใจ : ทำอาหารกับครอบครัว
ในช่วงเวลากว่า 4 เดือนที่มี "โอกาส" กลับมาอยู่ที่บ้าน
"งาน" อันทรงคุณค่าเป็นงานหรือกิจกรรมที่มิสามารถใช้เงินทองหาซื้อมา หรือไม่สามารถตีค่าแรงงานของตนเองนั้นของมาเป็นค่าจ้างหรือเงินเดือน
เพราะงานที่ได้ทำนั้น เป็นสิ่งที่ได้รับ "ความสุข" สุขจากการเรียน สุขจากการรู้ และสุขกับการได้อยู่ใกล้ชิดกับ "ครอบครัว"
ในระหว่างการทำงานที่มี "เรื่องเล่า" ต่าง ๆ ในอดีต เป็นเรื่องเล่าที่เป็นสุนทรียสนทนา เป็นเรื่องเรา "ของเรา ที่เกี่ยวข้องกับเรา"
เล่าเพื่อให้รู้ว่า "เรา" เป็นอย่างไร มีที่มาอย่างไร
รวมทั้ง
สิ่งที่กำลังทำนั้น คืออะไร ทำไมถึงต้องทำ ทำแล้วได้อะไร มีที่มาอย่างไร
ข้าวต้มมัดปลาตะเพียน อาหารที่แฝงไปด้วยคติ ข้อคิด วิถีแห่งวัฒนธรรมในครอบครัว ระหว่างรุ่นสู่รุ่น รุ่นทวดส่งต่อถึงรุ่นยาย รุ่นยายส่งต่อถึงรุ่นแม่ รุ่นแม่ส่งต่อถึงรุ่นลูก รุ่นลูกส่งต่อถึง หลาน เหลน โหลน
ขนม อาหาร กิจกรรมที่สอดคล้องกับบริบทแห่งความเป็นไทย บริบทแห่งความเป็นเมืองพุทธ
On the Job Training หรือการฝึกปฏิบัติงานหน้างานนั้น เป็นสิ่งที่สร้างทักษะ (Skills) ที่สำคัญ โดยมิต้องไปลงทะเบียนฝึกอบรมกับสถาบันการอาหารที่ใด ฝึกและทำกันในครอบครัว ทำเอง ใส่บาตรเอง กินเอง และขายเอง
การได้ซื้อซึ่งวัตถุดิบแต่ละอย่าง ใบตอง ทางมะพร้าว กล้วย ข้าวเหนียว ฯลฯ ทุกอย่างคือความรู้
ความรู้ที่ปฏิบัติซ้ำ ทดลองแล้ว ทดลองอีก ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก เป็นการวิจัยที่เนียนเข้าไปในเนื้องาน (R2R : Research to Routine) ที่ได้ใบปริญญาเป็น "ปัญญา" และ "บุญ" รวมถึง "สืบทอดมรดกแห่งวัฒนธรรมของครอบครัว"
อาหารคาวหวาน ผนวกกับเรื่องเล่าพลังในอดีตของครอบครัวเรา
ทำให้เราไม่ลืมว่าเราคือใคร ไม่ลืมรอยเท้าของตัวเอง ไม่หลงลืมตนว่าเราเป็นใครและเติบโตมาได้อย่างไร
ความสุขที่รู้ว่าเราเป็นใคร เป็นพื้นฐานแห่งจิตใจในการดำเนินชีวิตที่มั่นคงนำไปสู่การก้าวเดินอย่างยั่งยืน
ความสุข ความทรงจำ และความประทับใจ จะไม่มีวันลืมเลือน
สิ่งต่าง ๆ จะถูกถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่น รุ่นแล้ว รุ่นเล่า ตราบชั่วกาลนาน...
ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ
5 มกราคม 2549
ความเห็น (5)
- อ่านบันทึกนี้ในยามบ่ายด้วยความสุขจริงๆ ค่ะ
- ได้มองเห็นศิลปะบนจานอาหารที่แสนวิจิตร
- ชาติไทยเรามีศิลปะ เป็นเอกลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนกว่าชาติใดๆ ค่ะ
- อาหารของเราสีสันธรรมชาติสวยงาม รสชาติกลมกล่อม ในรูปลักษณ์ของอาหารนั้นแฝงข้อคิด คำสอน และศิลปะที่ยากต่อการลอกเลียนแบบค่ะ
- จะมีลูกหลานไทย สักกี่คนที่มีโอกาสได้ทานขนมปลาตะเพียนนี้ และจะมีสักกี่คนที่สามารถสืบทอดภูมิปัญญาอันทรงคุณค่านี้ได้ต่อไป
- ที่แน่ๆ ดิฉันยังไม่เคยเห็นที่ปักต์ใต้นะคะ จะมีรูปแบบการห่อแบบอื่นๆ ค่ะ
- ขอบคุณข้อมูลอันทรงคุณค่าค่ะ
- สวัสดีครับคุณ Bright Lily
- ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับที่เข้ามาเยี่ยมเยียนบล็อกความรู้คือพลังครับ
- วัฒนธรรมอาหารของไทยมีสิ่งต่าง ๆ สอดแทรกไว้อย่างมากมายเลยครับ
- ถ้าคุณ Brighy Lily มีรูปแบบการห่อแบบอื่น ๆ อย่าลืมนำมาฝากพวกเราเพื่อเป็นการอนุรักษ์วัฒนธรรมที่ดีงามของเมืองไทยนะครับ
- ขอขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
- ยอมรับเลยค่ะ ว่าชื่นชมในภูมิปัญญาท้องถิ่นของคนรุ่นปู่รุ่นย่ามาก ๆ คนทาน ก้อคงแกะเปลือกทิ้ง แล้วทานความอร่อยข้างใน ในขณะที่คนทำ ตั้งใจบรรจงพิถีพิถัน ใส่ใจแม้กระทั่งรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้ดูดีทั้งนอก และใน ยิ่งถ้าระหว่างทำ มีลูก ๆ หลาน ๆ มารายล้อมด้วยแล้ว เชื่อตามที่คุณปภังกรณ์เล่าเลยหละคะ ว่าเรื่องเล่าในอดีต คงพรั่งพรูออกจริง ๆ
- น่าทานมาก ๆ เลยค่ะ
- น่าจะอร่อยนะครับ เห็นแล้วหิวครับ
- เรียนรู้จากการลงมือทำจริงในครอบครัว คือวิถีของการถ่ายทอดความรู้ของคนในอดีตนะครับ
- แต่น่าเสียดายที่เราทำให้มันขาดตอนไป ทิ้งของดีๆ ของเรา นำภูมิปัญญาของฝรั่งมาโดยผ่านกลไกของการบริโภคนิยม ที่ต้องพึ่งภายนอกตลอดไป
- ขนมไทย ขนมพื้นบ้านจึงได้เห็นก็ต่อเมื่อมีการจัดให้มีงานหรือ นำมาแสดงเพื่ออวดของดีที่สูญหายไปแล้ว(จากวิถีชีวิต) ผมเห็นงานในลักษณะนี้เมื่อไรก็เศร้าใจครับ
- ถึงเวลาที่จะต้องทบทวนและย้อนกลับมาหาภูมิปัญญาของคนรุ่นก่อนๆ ได้แล้วนะครับ แม้ว่าจะกลับไปได้ไม่เท่าเดิม ก็น่าจะดีกว่าปล่อยไปตามเวรตามกรรม
- ขอบพระคุณมากครับที่บันทึกมาให้ได้คิดถึงสิ่งดีๆ ของบ้านเรา และวิธีKMของคนโบราณที่ถ่ายทอดภูมิปัญญาโดยผ่านการปฏิบัติ