๑๗๕. รักชีวิต รักสุขภาพ

          นานๆที ที่จะคิดและเขียนเรื่องแบบนี้ เพราะมีเหตุให้ต้องคิดใคร่ครวญ ก่อนที่จะประมาทพลาดพลั้ง ปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไปในแต่ละวัน

          ความรู้สึกตื่นกลัว ว่าชีวิตจะหาไม่ หมดลมหายใจก่อนเวลาอันควร และที่สำคัญยังคงเหลือเวลารับราชการอีก ๑๒ เดือน เพื่อเดินทางไปสู่ข้าราชการบำนาญ ตามที่มุ่งหวังไว้

          ด้วยหลงลืมอะไรบางอย่างไป ทุ่มเทกำลังกายและใจให้กับงานในโรงเรียน งานบริหารที่ไม่รู้สึกเหนื่อย แต่งานสอนนั้นค่อนข้างจะหนักมาก มีความยากในกระบวนการอยู่มิใช่น้อย

          พอกลับถึงบ้านก็เย็นย่ำค่ำมืด รู้สึกได้ว่าอ่อนล้า ไม่ปรารถนาที่จะออกกำลังกาย ไม่ว่าจะด้วยการวิ่งหรือเดิน ขอหายใจลึกๆ เพื่อการเดินขึ้นบันไดแบบอ่อนระโหยโรยแรง

          การเดินวิ่งในสวนยามเย็น ก็ใช่ว่าจะดี ความเปลี่ยวเหงากับงูสารพัดพิษ ยังไม่อยากทำใจให้สนิทชิดเชื้อ แต่นั่นแหละ พูดไปก็เหมือนเป็นข้ออ้าง เป็นการสร้างเงื่อนไขที่ไม่ดีต่อชีวิต

          พอฉุกคิดว่าทำไมร่างกายไม่เป็นปกติเลย เป็นแบบนี้มาหลายสัปดาห์ คือตื่นขึ้นมาน้ำมูกใสๆหรือไม่บางวันก็ขุ่นข้นจนเหนียว สะสมอยู่เต็มรูจมูก ทำให้ต้องจามระเบิดเถิดเทิง

          จากนั้น..ยามสายก็หายไป ไม่มีไข้ ไม่ปวดหัว ไม่ครั่นเนื้อครั่นตัว และรูจมูกก็แห้งสนิท ไม่ไอและไม่จาม ทานข้าวได้และขับถ่ายเป็นปกติทุกอย่าง มันก็แปลกดีเหมือนกัน

          อนุมานว่า ร่างกายขาดการออกกำลังกาย หรือไม่ก็พักผ่อนน้อย เป็นวิธีคิดที่ตัดสินใจสรุปในเวลานี้ อย่ากระนั้นเลย คิดใหม่ดีกว่า หันมารักชีวิตรักสุขภาพ น่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด

          ในช่วงที่เปิดใจกับตัวเอง ก็เปิดประตูนอกชานบ้านออกไป เป็นระเบียงด้านหลัง ที่อยู่ชั้นบนของบ้าน ก็แทบจะอุทานออกมา แบบไม่น่าเชื่อว่าจะหลงลืมสถานที่แห่งนี้ไปได้ 

          เหมือนมีของดีอยู่ใกล้ตัวแล้วมองข้าม ไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งเล็กน้อยแต่มีคุณค่า อย่ากระนั้นเลย รีบวิ่งรีบเดินอย่างช้าๆ ทำทุกวันอย่างต่อเนื่อง ตลอด ๕ วันที่ผ่านมา

          แกว่งแขนขึ้นลง เหยียดขาให้ตึง หมุนไหล่หมุนคอ ดัดตัวไปมา ทำซ้ำๆหลายครั้ง รู้สึกได้ถึงความผ่อนคลาย บริเวณต้นคอที่เคยตึงเพราะรอยผ่าตัด ก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว

          ใช้ศิลปะแม่ไม้มวยไทย ชกลมแถมด้วยมือเท้าเข่าศอก สลับกันไปมา จากนั้นก็โหนตัวเพื่อให้แขนและหน้าท้องตึง เสร็จแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่ มีช่วงเวลาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

          ๓๐ นาทีเท่านั้น เหงื่อซึมออกมาจากร่างกาย ระบายความอึดอัดคับข้องทั้งกายและใจ คงเหลือไว้แต่ความสดชื่น เมื่อมาเดินวิ่งและยืนอยู่บนระเบียงบ้าน

          วันนี้..น้ำมูกกับการจามลดลง กล้ามเนื้อเริ่มอยู่ตัว ปรับสภาพรับรู้ว่าเจ้าของเรือนร่างเล็กๆ จะเอาจริงกับการออกกำลังกายยามเย็น เพื่อเน้นสุขภาพในช่วงวัยที่ใกล้จะ ๖๐ ปี

          มองในแง่ดี ที่ยังไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียน ก็นับว่าเป็นโชคอันประเสริฐแล้ว แต่จะไม่นิ่งนอนใจ ปิดเทอมเมื่อไหร่ จะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจทั้งระบบครบวงจร

          ไม่เคยหลงระเริงในคำเยินยอ ว่าทำไม?ผอ.อายุมากแล้วยังทำงานได้เหมือนหนุ่มๆ ทำไม?ผมผอ.ยังดำสนิทไม่หงอกเลยล่ะ...คำตอบคือกรรมพันธุ์ (มั้ง) 

          ที่รู้แน่ๆก็คือ หากเจ็บป่วยขึ้นมาจะรู้สึกเสียดายและเสียใจ เงินทองมากมายก็ไร้ค่า ถ้าสุขภาพไม่สมบูรณ์....

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๐  กันยายน  ๒๕๖๕

[Wasawat Deemarn]

เห็นด้วยครับ ท่าน ผอ. ;)…