๑๔๔. ความอ่อนโยนต่อชีวิต

เราไม่มีทางรู้เลยว่า...

วันข้างหน้าอะไรจะเกิดขึ้น 

ความไม่รู้นี้...จึงเป็นเหตุผล...

ที่เราทุกคนสมควรใช้ชีวิตด้วยความตั้งใจ 

มีความละเมียดละไมกับทุกสิ่ง

เวลาใครพูดอะไร เราตั้งใจฟัง 

ฟังให้ได้ยินจริงๆ 

ให้รับรู้ว่าเขารู้สึกอะไร เจ็บปวดตรงไหน

เวลาเดินไปที่ใด เราตั้งใจมอง 

ตั้งใจแลดูสิ่งรอบข้างด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง 

ในเวลากิน ก็ควรจะกินด้วยความสำนึกรู้

ว่า... มีบางคน บางชีวิต 

ต้องเสียสละตนเพื่อให้เราอยู่รอด

เพื่อให้เรามีลมหายใจต่อไป

เวลาทำการงานใดๆ 

ก็ให้ทำเหมือนการงานชิ้นนั้นเป็นงานสุดท้าย 

ที่เราจะอุทิศไว้เพื่อความเคารพตนเอง 

เคารพตนเองว่า อย่างน้อยที่สุด 

เราก็เป็นคนรับผิดชอบในหน้าที่

ด้วยความขยันขันแข็ง

ในเวลาที่พักผ่อน ก็ให้วางใจผ่อนคลาย 

เหมือนว่าการพักผ่อนครั้งนี้

เป็นรางวัลภายหลังความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งชีวิต

และเมื่อเราใช้เวลาอยู่กับเพื่อนฝูง 

อยู่กับครอบครัว คนที่เรารัก 

ก็ให้กระทำเหมือนดังว่า 

จากนี้ไปเราอาจไม่ได้พานพบพวกเขาอีกแล้ว 

ไม่ได้พบกันอีกแล้ว ตลอดกาลยาวนาน

สิ่งใดๆติดค้างในใจก็สมควรพูด 

ให้เราบอกรัก และแสดงออกถึงความห่วงใย 

เมตตา อาทร ส่งผ่านความรู้สึกดีๆ

ที่เรามีให้เขา ที่อยู่ในใจของเราเสมอมา

เพราะชีวิตคือสิ่งไม่แน่นอน

ชีวิตเบาบางดังไฟปลายเทียน

จงใช้ชีวิตที่มีค่า ให้สมกับคุณค่าของชีวิต

อ่อนโยนกับตนเอง อ่อนโยนกับผู้อื่น

อ่อนโยนกับทุกสิ่ง...

หากเราทำเช่นนี้ได้

หากเราใช้ชีวิตเช่นนี้ได้ 

ถึงวันตาย... เราจะไม่เสียใจเลย...

ข้อคิดข้อเขียน ของคุณพศิน อินทรวงค์…อ่านแล้ว..ได้ความรู้สึก..ที่ทรงพลังแก่ชีวิตและงานของ"ครู" แม้ว่าจะใกล้เกษียณแล้ว..แต่ก็ยังมีเวลาที่จะเติมเชื้อไฟได้อยู่….

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๔  พฤษภาคม  ๒๕๖๕