ทุกชีวิตของคนเรามิได้มีแต่มุมบวกเท่านั้น ทุกแง่มุมของชีวิต ล้วนมีคละเคล้ากันไปทั้งบวกและลบ ทั้งด้านมืดและสว่าง มีทั้งสุขและทุกข์ ในแง่ของความงดงามแห่งความดี ก็อาจมีบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ เมื่อรู้ตัวตนก็แค่ทำให้หลุดพ้นจากการเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ก็เท่านั้นเอง
เมื่อระลึกรู้ ก็ต้องไปโรงเรียน แม้จะเป็นวันปิดภาคเรียนก็ตาม เพื่อดูแลอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ กับค่ายจิตอาสาฯ พัฒนาแหล่งเรียนรู้ในโรงเรียนของสภาเด็กและเยาวชนจังหวัดกาญจนบุรี..เป็นวันสุดท้าย
ตอนแรก..ตั้งใจจะทำตัวตามสบาย แต่ไม่วายเหงื่อตกตั้งแต่แปดโมงครึ่ง ถามครูว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่..เมื่อคืนนี้? ครุธุรการไม่ทันตอบคำถามผอ. นักเรียนที่มาซ้อมดนตรีไทยช่วยอธิบายอย่างชัดเจนว่า เมื่อคืน..ลมแรงมาก...ฝนตกทั้งคืน..ไฟบ้านหนูดับเลยค่ะ.....
ดีเลย...เรามาช่วยกันเก็บกวาดกันเถอะ จะรอช้าอยู่ไย มันไม่ใช่ปัญหาเพราะนี่คือธรรมชาติ และปกติพวกเราก็ทำความสะอาดกันอยู่แล้ว...ผมไม่ได้พูด ได้แต่คิด ก่อนหยิบไม้กวาดแล้วลงมือช่วยครูและนักเรียน
ผมไม่เคยตั้งคำถามและไม่เคยแปลกใจ ว่าทำไม?ชีวิตจึงวนมาวนไปอยู่เช่นนี้ นอกจากบริหารจัดการและสอนหนังสือ มือน้อยๆที่เริ่มจะเหี่ยวย่น ด้วยสังขารและวัยที่ใกล้ ๖๐ ปี ยังถือไม้กวาดอยู่ร่ำไป..ได้ทุกวัน
แน่นอน...ผมตระหนักอยู่เสมอว่าสังขารไม่เที่ยง แทนที่จะหลีกเลี่ยงและปล่อยวาง ผมกลับใช้สติและภาวนา..ไหว้คุณพระคุณเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จงช่วยดลจิตและกายของผม ให้อยู่ตลอดรอดถึงฝั่ง..ด้วยเถิด
ผมไม่ขอแล้วซึ่งรางวัลใดๆ ลาภ ยศ สรรเสริญ เพียงพอและพอเพียงกับความสุขในชีวิตประจำวัน อยู่กับงานอันเป็นที่รัก อยู่กับครอบครัวอันอบอุ่น เพื่อจะรอลุ้นกับภารกิจ”โคกหนองนา” หลังจากอำลาชีวิตราชการ
วันนี้..วันที่ครบรอบ ๓๖ ปีกับวิถีชีวิตของการรับราชการครู ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับครั้งไม่ถ้วน หลากล้วนขวากหนามที่ทิ่มแทงหัวใจ แต่ไม่เคยท้อ ไม่เคยรั้งรอที่จะสร้างสรรค์คุณงามความดี ที่ผมเชื่ออยู่เสมอว่ามีคุณอนันต์ อันเป็นที่มาของ บ้าน รถ ยศและตำแหน่งที่ตอบแทนอย่างภาคภูมิใจที่สุด..ในชีวิตนี้
๓๖ ปี...ที่เป็นทั้งครู ศึกษานิเทศก์และผู้บริหารสถานศึกษา ไม่เพียงแต่กล้าหาญในงานวิชาการเท่านั้น แต่ยังอดทนและกล้าแกร่งพอกับการจัดการโรงเรียนขนาดเล็ก ที่อาจไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรีไปกว่าใครๆ แต่บริหารให้เกิดการปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงได้แล้ว..เท่านั้น
นี่คือส่วนหนึ่งของงานประกันคุณภาพ ที่สามารถพูดได้อย่างเต็มปาก เมื่อเรียนรู้ปัญหา อุปสรรคและความทุกข์ความยาก ทั้งหมดจึงเป็นเพียงน้ำจิ้มรสเด็ด ที่ช่วยสร้างสีสันชีวิต.. มิใช่น้อย
ตะวันเคลื่อนคล้อย ลอยลับขอบฟ้า...เด็กและเยาวชนค่ายอาสาฯพากันกลับบ้าน ผมช่วยครูเก็บวัสดุอุปกรณ์ ปิดห้องเรียน เปิดไฟ...และปิดประตูรั้วโรงเรียน.....
เพื่อจะเริ่มต้นใหม่..ในวันพรุ่งนี้...กับงานของผู้บริหารที่หลากหลาย ..เข้าสู่ปีที่ ๓๗ ซึ่งเป็นปีสุดท้าย...อย่างแท้จริง
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๙ เมษายน ๒๕๖๕
สะอาด และสดชื่นค่ะ เป็นโรงเรียนที่เด็กๆ คงอยากมาเรียนทุกวัน
โรงเรียนน่าอยู่ คุณครูน่ามอง ;)…