๑,๒๖๙ งานเข้า....
ผมเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำนี้ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ภายในวันเดียวที่ต้องรับรู้รับทราบและตัดสินใจ จะว่าขยันก็คงไม่ใช่ แต่เป็นเรื่องของโอกาสและความเป็นมาเป็นไปของชีวิตมากกว่า
เก้าโมงถึงโรงเรียน เก็บกวาดทำความสะอาดเป็นปกติ จากนั้น..ที่ปรึกษาและผู้ประสานงานสภาเด็กและเยาวชน จังหวัดกาญจนบุรี มาถึงโรงเรียนตอนสิบโมง เพื่อหารือโครงการจิตอาสาพัฒนาบ้านหนองผือ
กำหนดการจัดค่ายฯ ของเด็กและเยาวชน ราวๆ ๓๐ คน คือวันที่ ๒๗ – ๒๙ เมษายน ๒๕๖๕ ก่อนจะถึงวันนั้น ผมเน้นย้ำผู้ประสานงานว่า ต้องขอคัดกรองทุกคนก่อนเข้ามาในโรงเรียน เพื่อให้การจัดกิจกรรมเรียบร้อยและปลอดภัย อุ่นใจแก่ทุกฝ่าย
ผมพูดคุยแลกเปลี่ยนกับที่ปรึกษาสภาเด็กฯอยู่พักใหญ่ ได้ข้อสรุปว่า คณะจะมาพัฒนาสิ่งแวดล้อม ทาสีโรงอาหารและห้องน้ำห้องส้วม ที่เริ่มจะซีดโทรมไปตามกาลเวลา
เขาขอถ่ายภาพบริเวณโรงเรียนอย่างละเอียด และบอกว่าจะมาเตรียมวัสดุอุปกรณ์และดูที่พักอีกครั้ง ในวันที่ ๑๙ เมษายน ผมก็บอกว่าด้วยความยินดี มาได้เลย…
สิบโมงครึ่ง ประชุมครูต่อไป โดยให้ช่างที่ทำรั้วมานั่งพูดคุยด้วย จุดใหญ่ใจความผมต้องการบอกครูและช่างผู้รับเหมาว่า งานคืบหน้าไปมาก แต่ในช่วงที่ผอ.ไม่อยู่ ๖ วันที่ผ่านมานั้น ผลงานที่ตรวจพบไม่สู้จะดีนัก ช่างทาสีไม่เรียบร้อย สมควรต้องปรับปรุงและแก้ไขให้ด้วย
ช่างรับปากรับคำ ผมก็ขอบคุณพร้อมสำทับด้วยว่า รั้วโรงเรียนสร้างจากเงินบริจาค ช่างต้องทำให้ดี ผู้ปกครองผ่านไปผ่านมาเขาจะว่าเอาได้
งานสุดท้าย..ก่อนเที่ยง ผมเชิญครูอัตราจ้างคนใหม่ ที่มาปฏิบัติงานวันแรก ถึงแม้จะเป็นช่วงปิดภาคเรียน แต่ผมก็ให้ค่าตอบแทนตลอดทั้งเดือน ดังนั้น คุณครูผู้ซึ่งจบเอกดนตรีไทย ช่วยจัดห้องดนตรีไทยให้สะอาดและเป็นระเบียบ พรุ่งนี้ผมจะให้ครูสอนดนตรีไทยเป็นกรณีพิเศษ ให้กับเด็กป.๔ – ป.๕ จำนวน ๖ คน เวลาเก้าโมงถึงเที่ยง
ผมให้ครูธุรการดูแลอาหารกลางวันกับน้ำดื่มแก่ครูคนใหม่ ผ่านไป ๒ ชั่วโมง ผมเดินไปตรวจงานและช่วยครูตัดสินใจ ว่าข้าวของเครื่องใช้บางอย่างที่ไม่ใช้แล้ว จะต้องนำไปเก็บไว้ที่ไหนบ้าง
ผมใส่แมสเป็นปกติ แต่ครูดนตรีไม่ใส่แมส คงร้อนและเหนื่อยกับการทำความสะอาดห้องและต้องจัดวางเครื่องดนตรีตามความถนัดของครู ผมจึงยืนดูและคุยด้วยแบบห่างๆอย่างห่วงๆ
ครูดนตรีมีสีหน้าซีดเซียว จนผมแปลกใจ ผมอึ้งและคิดออกมาได้ในตอนนั้น จึงบอกให้ครูหยุดพักการทำงาน ครูมีสีหน้างุนงง
ผมถามครูว่า ก่อนหน้านี้ครูไปทำอะไรมาบ้าง เหมือนคนเพิ่งฟื้นจากไข้ จริงๆผมอยากจะบอกว่าหน้าตาของครูเหมือนคนกำลังไม่สบายมากกว่า
ครูดนตรีบอกความจริงกับผมทุกอย่าง “ที่บ้านแฟนผม มีงานสวดศพหลายคืน ผมต้องช่วยงานตลอดเลยพักผ่อนน้อย และมีอยู่สองวันผมต้องไปเล่นดนตรีงานบวชด้วย ผมก็เลยนอนไม่เพียงพอครับ ผอ.”
ด้วยความรู้สึกห่วงใย ผมจึงแนะนำว่า “ตอนนี้ครูเป็นครูบ้านหนองผือแล้ว ต้องคลุกคลีกับนักเรียน การไปเล่นดนตรี มีโอกาสพบปะกับผู้คนมากมาย มันสุ่มเสี่ยง ครูต้องระมัดระวังและดูแลตัวเองให้มาก หมั่นตรวจ ATK ด้วยล่ะ”
ผมยื่น ATK ให้ครูดนตรีไป ๑ ชุด “พรุ่งนี้ครูต้องสอนพิเศษ ต้องอยู่กับเด็ก วันนี้กลับไปตรวจแล้วแจ้งผลให้ผมทราบ เราจะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย” “ครับ”
ครูดนตรีไทยคนใหม่ของโรงเรียนกลับไปแล้ว ผมเข้าไปในห้องดนตรี ก็พบว่าอุปกรณ์การสอนดนตรีถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ จึงบอกให้ครูธุรการปิดประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย แล้วให้รีบกลับบ้าน เพราะท้องฟ้ามืดมัวเหลือเกิน อาจมีพายุฤดูร้อนที่มาพร้อมกับเม็ดฝนที่กำลังจะโปรยปราย
ผมรีบเดินไปถ่ายภาพรั้วโรงเรียนที่ใกล้จะแล้วเสร็จ ฝนเริ่มจะลงเม็ดแล้ว ลมเย็นๆพัดโชยมา พร้อมเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
เป็นเสียงของครูดนตรีที่แผ่วเบามาก แต่มันชัดเจนในความรู้สึกของผม อากาศที่กำลังจะเย็นลง พลันร้อนอบอ้าวขึ้นมาทันที ผมหูอื้อตาลายไปพักนึง ก่อนพูดออกไปว่า..ครูแน่ใจนะครับ
“ครับ ผมติดโควิด...ผมขอโทษผอ.ด้วยนะครับ”
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๑ เมษายน ๒๕๖๕
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น