๑๓๒. เพลิดเพลินพัฒนา.....

" เมื่องานโรงเรียน ลุล่วงไปได้ในแต่ละวัน เหลือเวลาช่วงเย็นย่ำ แดดร่มลมตก ก็ต้องไปดูแลต้นไม้ที่โคกหนองนา สวนป่าที่ต้องการความรักความห่วงใย คงต้องการไออุ่นจากเจ้าของมิใช่น้อย"

สมความตั้งใจ เป็นไปตามเป้าหมายที่วางไว้ทุกอย่าง ว่าวันหยุด ๓ วันนี้ ต้องทำงานโรงเรียนให้เรียบร้อย แบบที่ไม่มีอะไรคั่งค้างคาใจ

โดยเฉพาะ “วันพ่อแห่งชาติ” ต้องพัฒนาสิ่งแวดล้อมบริเวณถนนหนทางและบริเวณสระน้ำของโรงเรียน ให้โล่งเตียน สะอาดและสวยงาม

ที่ผ่านมา ใช่ว่าจะปล่อยปละละเลย แต่ด้วยไม่มีกำลังและเครื่องมือที่มากพอ จึงต้องรอคอยด้วยความอดทน จนมาถึงวันนี้..ทุกอย่างผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ด้วยน้ำใจของผู้ปกครองนักเรียน ทำให้ภารกิจสำคัญ ผ่อนคลายหายกังวล มีความสุขและสนุกกับงานอย่างเพลิดเพลิน ท่ามกลางลมหนาวที่พัดผ่านสัมผัสผิวกาย แต่ภายในหัวใจอบอุ่นยิ่งนัก

ทำงานทั้งกลางแดดและในร่ม บ่มเพาะความมีวินัยและความเพียร ชีวิตที่ใกล้เกษียณ ต้องบอกตัวเองให้ขยัน ไม่จับเจ่าดูดาย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป วันเวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว หากว่าหมดเวลาหมดหน้าที่และความรับผิดชอบ จะมานั่งเสียดาย ที่ไม่พัฒนาในช่วงเวลาที่ดำรงตำแหน่ง

สำรวจอาคารสถานที่ทุกจุด หาเรื่องป้ายสี ในบริเวณที่ชำรุดทรุดโทรม เริ่มตั้งแต่โรงครัว ไปจนถึงหน้าโรงเรียน แปลงเกษตรก็ต้องปรับแต่งและบำรุงดิน เตรียมปลูกผัก งานรดน้ำต้นไม้ หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ในยามที่แห้งแล้งแบบนี้

เมื่องานโรงเรียน ลุล่วงไปได้ในแต่ละวัน เหลือเวลาช่วงเย็นย่ำ แดดร่มลมตก ก็ต้องไปดูแลต้นไม้ที่โคกหนองนา สวนป่าที่ต้องการความรักความห่วงใย คงต้องการไออุ่นจากเจ้าของมิใช่น้อย

ไม้ดอกไม้ประดับ ภายในสวน..งดงาม พาให้ใจสดใสหายเหนื่อย บัวเริ่มเบิกบานขยายพันธุ์ในคลอง ยังคงออกดอกได้โดดเด่น หลังจากที่นำผักบุ้งที่เลื้อยพันอย่างรุงรังขึ้นฝั่งเป็นที่เรียบร้อย

สะพานอุ่นใจ..สร้างเสร็จแล้ว แต่งเติมสีสันเพียงนิดเดียว ก็ได้เวลาพักกายและใจได้นานๆ นั่งชมวิวและตากอากาศ ลืมความหนาวไปได้พักใหญ่

แดดอ่อนๆ ทำให้นึกถึงเพลงพระราชนิพนธ์ “แดดรอนรอน เมื่อทินกรกำลังจะลาไกล...” ชื่นใจกับงานมาตลอด ๓ วัน พรุ่งนี้มีพลังไปเติมเต็มให้กับงาน “ครู” ที่ไม่รู้จักคำว่าเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อย

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๖ ธันวาคม ๒๕๖๔