ระหว่างเสวนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้
กับเพื่อนรักตอนเรียน ม.ปลาย ที่ไม่ได้พบกันมากว่า 32 ปี
เป็นบรรยากาศที่ผมมีความสุขมาก ๆ
2-3 วันมานี้ ผมเกิดคำถามขึ้นในใจว่า
ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นเด็กยากจนบ้านนอก ทำไมผมไม่ทราบจริง ๆ ว่า
ทำไม ? เพื่อน ม.ปลาย หลายคนที่เรียนเก่ง ไม่เรียนต่อ
ตอนออกแบบนำเสนอรูปแบบ Rural Education แห่งอนาคตนั้น
ผมเลือกที่จะ shift สู่อนาคต
มากกว่าการมากลับนั่งแก้ปัญหาความยากจนเบื้องหลัง
เพราะผมเชื่อว่า ความจนมันเล่นงานเราได้ไม่กี่ปี
จงใช้พลังงานแห่งความจนเป็นเครื่องหล่อหลอมเราให้เป็นดาบที่เข้มแข็ง
พอเราเริ่มมีเงินเดือนแล้ว ความจนก็หมดอิทธิพลต่อเรา
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชีวิตก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ
ผมจึงไม่ให้ค่า และ ไม่กลัวความจน
แต่จากการหันกลับไปมองเส้นทางชีวิตให้ละเอียดอีกครั้ง
ผมถามย้ำกับเพื่อนเก่า ม.ปลาย ว่า ทำไมเพื่อนเก่ง ๆ หลายคนไม่เรียต่อ ?
เพื่อนก็ยืนยันหลายครั้งเช่นกันว่า .. เพราะไม่มีเงินเรียน
พร้อมกับค่อย ๆ เล่ารายละเอียดในนั้นให้ฟัง
ผมถึงเข้าใจว่า “ความจน” นั้น เล่นงานสะกัดกั้นชีวิตใครหลาย ๆ คนอยู่ไม่น้อย
มาถึงตรงนี้ ..
ไม่มีความเห็น