…การปรับตัวได้ดี …ทำให้จิตไม่ตก

…ปลายฤดูใบไม้ร่วงต้นฤดูหนาวปี2019…ย้อนหลังไปก่อนหน้าที่โรคโควิด-19 จะระบาด…คนในครอบครัวลุงป่วยเป็นไข้หวัดหลายคน…เดี๋ยวหาย เดี๋ยวป่วยจนถึงขั้นแม่สามีป่วยต้องเข้านอนโรงพยาบาล…โชคดีที่ลุงไม่ป่วย …ตอนนั้นเริ่มระวังตัวเอง และสามี เพราะปลายปีหน้าคือปี2020 มีแผนเดินทางกลับไทย…ต้องคอยบอกเตือนลุงว่าอย่าคุยใกล้ๆกับใคร…เพราะช่วงนี้คนเป็นหวัดเยอะ…ถ้าเธอเป็นหวัด ฉันก็ติดด้วยนะ…เพราะเราอยู่ด้วยกัน…ตอนที่ลุงหกล้มไปนอนโรงพยาบาลป้าก็สวมแมสตลอดที่อยู่เฝ้า…ต่อมาแม่ของลุงป่วยเข้านอนโรงพยาบาล เวลาไปเยี่ยม ก็หยิบแมสมาใส่…พี่สาวลุงเห็นถามว่าเป็นหวัดหรือ …นั้นเพราะฝรั่งถูกสอนมาให้ปิดแมสเวลาที่เป็นหวัด…แต่ป้าติดนิสัยสวมแมสเพื่อการป้องกัน…อีกเรื่องคือเมื่อไปกินที่ร้านอาหาร ลุงจะชอบพูดชอบคุยกับพนักงานเสิร์ฟมากยิ่งได้ดื่มเหล้า ดื่มไวน์ยิ่งพูดมาก …พอรู้ว่าพนักงานเดินมาที่โต๊ะ ป้าต้องขยับตัวหนี และรีบยกแก้วน้ำ จานอาหารออกให้ไกลจากรัศมีฝอยน้ำลายกระเด็น…เวลานำอาหารกลับบ้านจะขอกล่องมาใส่เองซึ่งทำมานานแล้ว…การรักษาสุขภาพตัวเองยังไม่พอ ต้องพยายามดูแลถึงลุงด้วย เป็นเรื่องที่สร้างความลำบากใจอย่างยิ่ง บางเรื่องต้องยอมให้ผ่านไป แต่บางเรื่องก็ยอมไม่ได้…ต้องทำใจ…คือการต้องปรับตัวให้ยอมรับเรื่องนั้นๆให้ได้ด้วยเหตุผล …ไม่ฝืนใจยอมรับ… จนทำให้ตัวเอง…จิตตก…