๙๐๒. เรื่องของชีวิตจริง (Real Life)
มนุษย์เราเกิดมา…ส่วนมากจะฝักใฝ่ และหลงใหลในทางโลกมากกว่า คือ หลงใหลทางด้านวัตถุ ที่นำมาบำรุงบำเรอชีวิตให้มี ให้เป็นไปตามความอยากของตนเอง…บางครั้ง มากจนหลงลืมตนว่าตนเองโลภมากแล้ว จนลืมนึกถึงความเป็นจริงของการใช้ชีวิตจริงไป…สำหรับที่เขียน บางท่านอาจมองต่าง แต่สำหรับผู้เขียนมีความคิดว่า เพราะมันเป็นแบบนี้จริง ๆ หากท่านสังเกต และพิจารณาดู เพราะชีวิตมนุษย์เราต้องการเพียงเพื่อให้มีชีวิต ดำรงตนอยู่ได้ในวันหนึ่ง ๆ เท่านั้นเอง…ซึ่งความจริง ก็คือ ความจริงอยู่วันยังค่ำ มิมีแปรเปลี่ยน…
ในชีวิตประจำวัน ควรที่จะฝึกตนเองให้มีความชัดเจนกับตนเอง เพราะมันเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตดำเนินไปต่อได้ ถ้ามัวแต่คาราคาซังกับชีวิต ก็จะวน ๆ อยู่ที่เดิม ๆ ไม่ไปไหนสักที…คนเราเกิดมามีความเสียใจได้ แต่อย่าเสียดาย เพราะการเสียใจในวันหนึ่งมันก็หายไป แต่ความเสียดายมันจะฝังเป็นปมที่อยู่ในใจของเราไปตลอดชีวิต
คนเราอย่าไปคิดเยอะว่า คนเราต้องมีทรัพย์สมบัติมหาศาล…ตายไปเท่าที่เห็นยังไม่เคยเห็นใครหอบสมบัติที่หามาได้ติดตัวไปตอนตายเลยสักคน…แค่พอมี พอกิน ทำมาหาเลี้ยงชีพได้ก็พอแล้ว อย่ากลายเป็นคนโลภ คิดอยากได้ ใคร่มี ใคร่เป็นนักเลย
การปล่อยวาง แม้ฟังดูว่า “มันทำยาก” แต่ความจริง มันไม่ยากอย่างที่คิด หากเราเปิดใจที่จะเรียนรู้ และทำมัน…ใจเราต่างหากที่กลับเกาะยึดติดกับสิ่งนั้น ไม่ยอมปล่อยมันต่างหาก…คอยคิดอยู่แบบนั้น ฝึกให้คิดเพียงว่า “หน้าที่ของเรามีหน้าที่ที่ต้องทำ คือ ปล่อยวาง” หากอยากก่อกรรมก็จองเวรจองกรรมกันต่อไป…ให้จงรู้ไว้ว่า สิ่งใดที่ตัวเราควบคุมมันไม่ได้ สิ่งนั้นกำลังสอนเราว่า ให้ตัวเรารู้จักคำว่า “ปล่อยวาง”
ความสุขนั้น ไม่ได้อยู่กับที่ว่า ตัวเรามีเท่าไหร่ แต่ความสุขนั้นจะอยู่ที่ว่า ตัวเราพอเมื่อไหร่…ให้รู้จักคำว่า “ช่างมันบ้าง” ในบางโอกาส เพราะบางสิ่งมันก็ไม่ได้เป็นไปดังที่ตัวเราคิดเสมอไปหรอก…และอย่าไปคาดหวังจากใคร ๆ ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง…ขนาดตัวเราเอง หากสังเกต และพิจารณาดี ๆ ตัวเรายังเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาเลย
ชีวิตจริง เมื่อมีคำว่า “พบ” ก็ต้องมีคำว่า “จาก” มันเป็นเรื่องธรรมดา ฝึกทำใจกับการจากลาให้คุ้นชิน เพราะสักวัน…ตัวเราต้องพบเจอกับคำว่า “จากกัน”
ควรเลิกการดูถูกตัวเองได้แล้วว่า ตัวเราเองทำไม่ได้ ไม่เก่งเลย…บอกเลยว่า “หากไม่เก่งจริง เราคงไม่อยู่ได้มาถึงวันนี้หรอก…จงรู้ไว้ เพราะคนเราเกิดมา ทุกคนมีความสามารถติดตัวมาด้วยกันทุกคน มิมีใครที่ไม่มีความสามารถ เพียงแต่มีความสามารถที่มีทั้งเหมือน และแตกต่างกันเท่านั้นเอง”…ไม่มีใครดี หรือเก่งกว่าใคร เพราะสุดท้ายมนุษย์ทุกคนเกิดมาก็ต้องตายด้วยกันทุกคน เพียงแต่จะตายช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง
ฝึกรักษาใจตนเองให้ดี ๆ ไม่ควรไปอิจฉา ริษยาผู้อื่น…แม้ว่าใครจะอวดลูก อวดเมีย อวดสามี อวดสิ่งของ ๆ เขา แม้แต่จะอวดสิ่งใด ๆ ก็ตาม มันเป็นเรื่องของเขา สิทธิ์ของเรา…แต่เราควรรักษาใจของเราให้ได้ ที่จะไม่ต้องไปอิจฉาเขาก็พอ
ทั้งหมดในข้างต้น…หากคิด พิจารณาดู นี่คือ การปฏิบัติตนเองให้เป็นไปตามหลักธรรม คำสอนของพระพุทธเจ้า เพราะในหลักเบื้องต้นของการเกิดมาเป็นมนุษย์ ๆ ทุกคนเกิดมาเพื่อต้องการความสุข…แต่สิ่งที่เกิดควบคู่กับความสุข ก็คือ ความทุกข์ อะไรที่เป็นสาเหตุของการเกิดทุกข์ ก็มิควรนำเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง จะได้ทำให้ความทุกข์นั้นลดน้อยลงไป…สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ เป็นเรื่องจริงของชีวิต ที่มนุษย์ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไรนัก…บางคนก็คิดไม่ถึงว่า สิ่งนี้เกิดขึ้นอยู่ควบคู่กับการใช้ชีวิตจริงของเราเอง
************************************
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๗ มิถุนายน ๒๕๖๔
ความเห็น (2)
ตายไปแล้ว เอาอะไรไปไม่ได้ แต่คนยังแสวงหาตลอดเวลา บางคนทำงานจนตายจาก ยังไม่ได้ฝึกอยู่กับตัวเอง และมีความสุขกับสิ่งที่หามาได้เลยค่ะ
ใช่ค่ะ พี่แก้ว อาจมีสาเหตุที่เขาคนนั้น ยังไม่ทราบ ไม่ได้เรียนรู้ ไม่มีโอกาส หรือไม่เปิดใจที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตจริงไงคะ บางคนรู้ แต่ก็ไม่สามารถชนะใจตัวเองได้ค่ะ