สมัยพุทธกาล นางกีสาโคตมีภรรยาเศรษฐี มีบุตรชายน่ารักเป็นที่รักใคร่ของคนในครอบครัว อยู่มาวันหนึ่งลูกน้อยก็ไม่หายใจ นางกีสาโคตมีไม่เชื่อว่าลูกน้อยจะตาย นางอุ้มลูกเดินบ้างวิ่งบ้างไปตามบ้านเรือนใกล้เคียงเพื่อขอยามารักษาลูก จนกระทั่งมาพบพระพุทธองค์ขอให้พระองค์ช่วยชีวิตลูกน้อง พระองค์ตรัสว่า เธอมาเพื่อขอยานับว่าดีมากให้เข้าไปถามหาให้ทั่ว หากในเรือนใดไม่เคยมีคนตาย เธอจงขอเมล็ดพันธุ์ผักกาดจากเรือนนั้นมา ปรากฎว่าไม่มีที่ใดที่จะไม่มีคนตายเลย เธอจึงเข้าใจถึงสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงอนุเคราะห์
นางจึงยอมให้ฝังลูกน้อยและกล่าวว่า
ธรรมคือความไม่เที่ยงนี้ มิใช่ธรรมของชาวบ้าน
แต่เป็นธรรมของชาวโลกทั้งหมด
ไม่มีความเห็น