ผู้ให้ ผู้เสียสละ : ให้รอยยิ้มแก่กันและกัน...
การให้นั้นไม่สำคัญที่เราจะให้กันด้วยเฉพาะเงินหรือวัตถุสิ่งของ เราตื่นขึ้นมาพบหน้ากันสิ่งแรกที่ควรให้ก็คือ "ให้รอยยิ้มแก่กันและกัน..."
รอยยิ้มเป็นสิ่งที่แสดงถึงจิตใจผู้ให้ที่เบิกบานและผ่องใส
เมื่อภายในผ่องใส ภายนอกย่อมเบิกบาน
สมัยก่อนประเทศไทยได้ชื่อว่าเป็น "สยามเมืองยิ้ม" ผู้คนพบหน้ากันมียกมือไหว้และให้รอยยิ้มแก่กันและกัน แต่ทุกวันนี้วัฒนธรรมดี ๆ นั้นเริ่มจางหายน้อยลง น้อยลงไปทุกที
รอยยิ้ม เป็นสิ่งที่ไม่ต้องซื้อ ไม่ต้องแสวงหา มีติดตามตัวเรามาตั้งแต่เกิด ทุกคนยิ้มเป็น และเป็นสิ่งที่เราควรมอบให้แก่บุคคลรอบข้าง
เริ่มต้นตั้งแต่ยิ้มให้กับคนในบ้าน ในครอบครัว สามีภรรยายิ้มให้กัน... พ่อแม่ยิ้มให้ลูก...ลูก ๆ ยิ้มให้พี่น้อง พ่อแม่ ปู่ย่าตายาย... บ้านใดมีรอยยิ้ม บ้านนั้นย่อมมีแต่ความสุขใจสบายใจ
การให้รอยยิ้มนั้นเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่ประเสริฐ
เราเดินทางไปทำงาน ขอได้โปรดมอบรอยยิ้มให้กับเพื่อนร่วมทางทุก ๆ คน
การมอบรอยยิ้มกับคนที่เราไม่รู้จัก ไม่ใช่ไปมองหน้าแล้วยิ้มให้เขานะ แค่เพียงให้ใบหน้าของเราเปื้อนรอยยิ้ม โลกใบนี้จะสดใสขึ้นอีกมากมาย
โลกใบนี้ คือ โลกในจิตในใจของเรา เมื่อใบหน้าเรามีรอยยิ้ม เรามองสิ่งไหน ๆ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีหรือไม่ดี จิตใจเราย่อมดี เพราะมีรอยยิ้มเป็นโล่คอยป้องกันสิ่งที่ไม่ดีเข้ามาในจิตใจ
รอยยิ้มเล็ก ๆ นี้จึงถือเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เป็นสิ่งที่ควรฝึกให้เป็นนิสัย คือ "นิสัยแห่งความสุข"
เมื่อเรายิ้ม ถึงแม้ว่าคนอื่นจะไม่ยิ้มแก่เราก็ไม่เป็นไร เพราะเรากำลังฝึกเป็นผู้ให้ ผู้เสียสละอย่างที่ไม่หวังผลอะไรตอบแทน...
