เมื่อถึงคราวคืนวันอันเข็ญขุก
กระแสทุกข์โหมกระหน่ำซ้ำเข้าหา
กลบความหวังพังทลายในพริบตา
ความปวดปร่าล้อมรายอยู่ภายใน
ต้องล้มลงโดดเดี่ยวจมเกลียวทุกข์
จะฝืนลุกเดินต่อก็ไม่ไหว
จะคว้าฝันก็เลือนลางดูห่างไกล
จะท้อไหมถามตัวเองอย่างเคว้งคว้าง
ท้อไปเถอะ....ท้อเข้าไปในวันนี้
ฤาจะมีทางพ้นโศกบนโลกกว้าง
ฤาจะลบรอยทุกข์เศร้าให้เบาบาง
รอฝนซาฟ้าสางได้อย่างไร
ลองเหลียวดูรอยทรายที่รายล้อม
เกลียงคื่นพร้อมซัดสาดกวาดเลือนหาย
คงเหลือเพียงหาดกว้างรอบข้างกาย
การเริ่มต้นคงไม่สายจะหมายคอย
อย่าหมดหวังนั่งท้อ...รอวันแพ้
หาทางแก้ปัญหาอย่าถดถอย
ชีวิตยังมีค่าอย่าเลื่อนลอย
เพราะทุกข์นั้นเพียงน้อย...ดุจรอยทราย
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย น.ส. ภัทรา (ตาล) เหลืองตระกูล ใน ระเบียงกวี
หมายเลขบันทึก: 6819, เขียน: 2005-11-10 17:51:00+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2012-02-11 14:05:39+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, อ่าน: คลิก