โรงพยาบาลของใคร

                 การจัดระดับชั้นของโรงพยาบาลในภาครัฐ ด้านหนึ่งในแง่ผู้รับบริการก็มีความรู้สึกว่าการได้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลศูนย์ โรงพยาบาลทั่วไป ย่อมมีคุณภาพดีกว่าไปรักษาในโรงพยาบาลชุมชนที่อยู่ในระดับอำเภอหรือโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลที่อยู่ใกล้บ้าน ในด้านผู้บริหารเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกว่าการได้บริหารโรงพยาบาลขนาดใหญ่ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี เหนือชั้นกว่าคนอื่นๆ จึงเกิดระบบการไต่เต้าแยกระดับชั้นเพื่อความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน 

                หากว่าเรามาดูเหตุผลของการจัดระดับโรงพยาบาล ซึ่งรวมถึงการจัดสรรทรัพยากรอีกด้วยก็เป็นที่แน่ชัดว่า การกระจายทรัพยากรที่ผ่านมาก็จะมุ่งเน้นไปที่โรงพยาบาลขนาดใหญ่ก่อนเป็นเบื้องต้น นัยว่าโรงพยาบาลขนาดใหญ่มีความรับผิดชอบมากกว่า ทั้งในแง่จำนวนผู้รับบริการ และขอบเขตการให้บริการ รวมถึงต้องแบกรับบุคลากรจำนวนมาก เช่น โรงพยาบาลศูนย์บางแห่งก็จะบอกว่าตนเองเป็นตัวแทนของภาค ดังนั้นจึงต้องพัฒนาเพื่อรองรับประชาชนทั้งภาค เป็นต้น แต่ในมุมของประชาชนผู้รับบริการกลับพบว่า หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริงๆ ก็ไม่มีใครอยากไปรับบริการไกลบ้านอย่างที่นำมากล่าวอ้างเท่าใดนัก ดังนั้นจึงชวนสงสัยว่าข้อกล่าวอ้างดังกล่าวเป็นจริงเพียงใด รวมถึงว่าจำเป็นต้องทำโรงพยาบาลให้มีขนาดใหญ่ไว้เป็นจุดศูนย์กลางในการรักษาจริงหรือ

                 การกระจายให้มีโรงพยาบาลขนาดพอเหมาะ กระจายตัวให้เข้าถึงได้ง่ายน่าเป็นทางเลือก ที่ฝั่งประชาชนผู้รับบริการอยากให้เป็น จะเห็นได้ว่า เพียงแค่การไม่เพิ่มขนาด(ไม่ถึงกับต้องบีบให้ลดขนาด) แต่เพิ่มการขยาย และกระจายตัวของโรงพยาบาลตามภูมิศาสตร์การเข้าถึงบริการของประชาชน ก็อาจจะเป็นแนวทางหนึ่งในการแก้ไขปัญหา การรุมทึ้งทรัพยากรของเหล่าบรรดาข้าราชการผู้โหยหาอำนาจและผลประโยชน์โดยไม่แลเห็นหัวประชาชนผู้เสียภาษี เหมือนราวกับว่าโรงพยาบาลมีเพียงผู้อำนวยการ แพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลเท่านั้นที่เป็นเจ้าของ

                 ถึงเวลาของการหาคำตอบที่ว่า โรงพยาบาลรัฐเป็นของใคร และถึงเวลาที่จะปฏิรูปใหญ่ โรงพยาบาลของรัฐแล้วหรือยัง

                               หมอสีอิฐ                                                             ๖ มิ.ย.๖๓ ### .... ท่ามกลางความขัดแย้งของการโยกย้ายผู้บริหารโรงพยาบาลขนาดใหญ่ของรัฐแห่งหนึ่ง ... ###