๑,๑๑๐ ทำตามฝัน..รางวัลอันทรงคุณค่า...

         หลายคนคงมีประสบการณ์กันมาบ้างแล้ว เกี่ยวกับการทำตามฝัน..หากว่าทำได้ตามที่ได้ใฝ่ฝันไว้..ก็อาจทำให้ชีวิตจิตใจมีความเชื่อมั่นมากขึ้น..

    หรือเกิดความภาคภูมิใจในตนเองเพิ่มขึ้นก็เป็นไปได้ นำมาซึ่งผลงาน..ที่เป็นตำนานแห่งชีวิต ที่เป็นอีกหน้าหนึ่งของผลจากการปฏิบัติหน้าที่ราชการ

        ผมเคยสัมผัสรางวัลอันทรงคุณค่าของสพฐ. หรือ“OBEC AWARDS”จำไม่ได้ว่าตอนนั้นจัดเป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่ผมจำพ.ศ.ได้ว่าเป็นปี ๒๕๕๔..ผ่านมา ๘ ปีแล้ว

        ความรู้สึกในเวลานั้น..ช่างกล้าแกร่งไฟแรงเหลือเกิน บริหารโรงเรียนขนาดเล็กไม่ทันไร ก็กล้าหาญชาญชัยส่งผลงานขึ้นเวทีประกวดระดับภาค ทั้งๆที่มีครูและเด็กไม่มาก

        รางวัลที่วาดหวังก็คือ..”สถานศึกษาขนาดเล็กดีเด่น”ด้านบริหารจัดการ ผ่านระดับภาคไปยังเฉียดฉิวและงุนงง..เพราะเป็นการส่งครั้งแรก..ก็เข้าตากรรมการเสียแล้ว

        ในวันที่นำผลงานไปจัดนิทรรศการเพื่อนำเสนอที่อิมแพค เมืองทองธานี วันนั้นก็ยังจำได้ดีว่ามีความทุลักทุเลหนักมาก ผลงานใส่รถเก๋งไปกรุงเทพด้วยความยากลำบาก

        รถก็ติดจนรู้สึกเป็นกังวล พอไปถึงก็ต้องขนของขึ้นไปบนห้องโถงใหญ่ ซึ่งอยู่ไกลจากที่จอดรถ กว่าจะแบกหามผลงานเสร็จสรรพ..ก็เหนื่อยจนแทบจะเป็นลม

        สพฐ.เตรียมโต๊ะยาวประมาณ ๒ เมตรแต่ไม่กว้างเท่าไรนัก ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อวางแผนที่จะจัดวางผลงาน เหลือบไปเห็นโต๊ะข้างๆที่จัดเสร็จแล้ว ก็รู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย

        เก็บอาการไว้ ปล่อยให้เหงื่อไหลไปเรื่อยๆจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว เพราะคู่แข่งของผมจัดได้อลังการมาก..ผมทราบภายหลังว่า..เขานำผลงานใส่รถปิคอัพมาจึงดูพร้อมเหลือเกิน

        เจ้าหน้าที่ผู้ประสานงานมาบอกผมว่าได้คิวที่ ๓ จากทั้งหมด ๖ โรงเรียนที่เข้ามาในระดับชาติ และให้เวลา ๑๕ นาทีเพื่อจัดผลงาน จากนั้นให้รอสัญญาณจากกรรมการ

        ผู้อำนวยการโรงเรียนจะต้องนำเสนอผลงานด้วยตนเอง ให้เวลาพูดคนละ ๑๐ นาที กรรมการจะซักถาม ๕ นาที เมื่อกรรมการเริ่มประเมินคนที่ ๑ คนต่อไปให้ไปยืนเตรียมตัวที่โต๊ะนิทรรศการได้เลย..ไม่ต้องมีกองเชียร์อยู่ใกล้ๆ

        ด้วยความที่มีประกวดกันหลายรางวัลและหลายกิจกรรม ห้องโถงที่กว้างใหญ่จึงดูคับแคบและแออัด โต๊ะเบียดเสียดกัน ผลงานแทบไม่รู้ว่าเป็นของใคร และที่สำคัญกรรมการ ๓ ท่านที่นั่งเก้าอี้กับผู้นำเสนอห่างกันไม่ถึงเมตร

        โชคดีที่ตอนนั้นยังไม่มีโรคโควิด ๑๙ แต่อาการที่เป็นคล้ายๆกันคือ ร้อนอบอ้าว และหายใจไม่ทั่วท้อง แต่ของผมเป็นมากกว่านั้น..มีอาการตื่นเต้นจนเสียงสั่นเครือ..

        แต่ก็ผ่านไปได้อย่างเรียบร้อย..ตรงตามเวลาที่กำหนด มีบางคนบอกว่าผมนำเสนอได้ชัดเจน เหมือนเตรียมตัวมาดี และตอบได้ตรงคำถาม..จนทำให้กรรมการรู้สึกพอใจ

        ผมเองไม่รู้สึกมั่นใจ..ต่อเมื่อประกาศผลออกมานั่นแหละจึงรู้ว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว กับรางวัลชนะเลิศยอดเยี่ยม ระดับประเทศ โรงเรียนขนาดเล็กด้านบริหารจัดการ..

        ปีต่อๆมาผมมีผลงานโอเน็ตสูงกว่าค่าเฉลี่ยระดับประเทศอย่างต่อเนื่อง แต่ผมก็ไม่สนใจที่จะส่งผลงานOBEC AWARDS ด้านวิชาการ แต่ฝันหวานอยากเป็นกรรมการตัดสินกับเขาบ้าง..อยากเป็นผู้ประเมินเพื่อจะได้ประสบการณ์และดูผลงานคนอื่นบ้าง..

        วันนี้..ฝันเป็นจริงแล้ว..ผมได้ร่วมเป็นคณะกรรมการประเมินผลงานดีเด่นของผู้อำนวยการโรงเรียนทุกขนาดที่สังกัด สพป.ในระดับภาคกลางและภาคตะวันออก

        เป็นผลงานที่คัดสรรว่ายอดเยี่ยมมาแล้วและเป็นตัวแทนในระดับเขต เมื่อมาเข้าสู่ระดับภาค..ผมก็จะดูคุณภาพของผลงานที่เป็นเอกสารอย่างละเอียดรอบคอบอีกครั้ง เพื่อให้รางวัลระดับทองและจัดอันดับที่ ๑ – ๓ เพื่อให้ไปต่อในระดับชาติต่อไป

        ผมรู้สึกภาคภูมิใจในทุกผลงานที่ผมได้ประเมิน การศึกษาขั้นพื้นฐานจะมั่นคงและยั่งยืน ก็ด้วยผอ.ทั้งหลายเหล่านี้ที่ได้อุทิศตนเพื่อการบริหารงาน เป็นผอ.ที่ทรงคุณค่ามากกว่ารางวัล เพราะเป็นแบบอย่างที่ดีงามให้แก่ผอ.รุ่นหลังได้เดินตามอย่างมีทิศทาง..

        วันนี้..นอกจากผมจะได้ทำตามฝันของผมได้แล้ว..ผมยังมีโอกาสได้รู้จักกรรมการผู้ทรงคุณค่าอีก ๒ ท่านที่ผมได้ร่วมงานการประเมินในครั้งนี้ ท่านเก่งมากๆ..จนผมรู้สึกประทับใจและขอบคุณด้วยน้ำใสใจจริง..

        คือท่านผอ.เชี่ยวชาญ ดร.อนุชา เงินแพทย์ ผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลด่านช้าง และท่าน ผอ.จิราภรณ์ อินทร์พรหม   ผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลวัดพระพุทธบาท ผมขอเอาใจช่วยให้ทั้งสองท่านผู้มากด้วยความรู้ความสามารถได้ไปเป็นกรรมการในระดับชาติด้วยนะครับ

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๔  มีนาคม  ๒๕๖๓

[แผ่นดิน]

การศึกษาขั้นพื้นฐานจะมั่นคงและยั่งยืน ก็ด้วยผอ.ทั้งหลายเหล่านี้ที่ได้อุทิศตนเพื่อการบริหารงาน เป็นผอ.ที่ทรงคุณค่ามากกว่ารางวัล เพราะเป็นแบบอย่างที่ดีงามให้แก่ผอ.รุ่นหลังได้เดินตามอย่างมีทิศทาง..

…

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ