เรื่องของฉันที่อยากเอ่ย

ฉันสุนิสาเป็นคนที่ชอบหาปลามาก
ฉันสุนิสาเป็นคนที่ชอบหาปลามากไม่ว่าจะวิธีไหนก็ชอบหมด ครั้งหนึ่งคนแถวบ้านใกล้เคีบงชวนกันไปหาปลา ฉันก็เลยขอแม่ไปด้วย ตอนนั้นมีคนไปมากกว่า10คนและฉันเป็นเด็กคนเดียวนอกนั้นเป็นผู้ใหญ่หมด ฉันตื่นเต้นมากเพราะเป็นการออกหาปลาที่เป็นทริปใหญ่ ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปจอดที่หมู่บ้านท้ายเขาแล้วเดินเท้าเข้าไป แตนแรกยังไม่รู้สึกอะไรเดินไปสักชั่วโมงก็ยังไม่ถึง ใจเริ่มรู้สึกว่าเหนื่อยและหายตื่นเต้นไปเลยเพราะต้องเดินขึ้นเขา ลงห้วย ปีนหน้าผาที่เป็นหินลัดเลาะตามแม่น้ำขึ้นไป ออกเดินทางตั้งแต่7โมงเช้ากว่าจะถึงที่หาปลาก็เกือบ10โมง พอถึงเห็นสถานที่แล้วหายเหนื่อยเลยแทบไม่อยากหาปลา อยากเล่นน้ำมากกว่าเพราะสวยมาก แม่บอกว่าที่นี่เขาเรียกว่า 3ห้อง เป็นธารน้ำที่ไหลมาบรรจบกันหินโดนกัดเซาะทำให้เป็นล็อคๆเหมือนห้องน้ำสีฟ้าอมเขียว(แม่บอกว่าลึกมากไม่มีใครกล้าลงไป) เดินขึ้นไปอีกนิดทุกคนก็เริ่มลงน้ำหาปลา กลุ่มผู้หญิงก็ใช้สวิง ส่วนผู้ชายดำน้ำใช้มือจับ ฉันหลังจากเดินสำรวจความสวยงามของธารน้ำเสร็จก็เริ่มแต่งตัวเปลี่ยนรองเท้าแล้วลงไปในน้ำอยากบอกว่าฉันไม่ใช้อะไรเลยนอกจาก2มือในการจับปลา (เหมือนจะโม้แต่มันคือเรื่องจริงนะ555)
จากนั้นก็หาไปเรื่อยๆจนเที่ยง ทุกคนก็พักกินข้าวเอาปลาที่ได้ออกมาย่างบ้าง ต้มบ้าง ฉันจึงเอาปลาที่ได้ออกมาย่างกับผู้ใหญ่ด้วยทุกคนแทบไม่เชื่อว่าฉันได้ปลาด้วยเพราะไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยในการจับปลา ทุกคนชมฉันกันใหญ่เลย ฉันนี่ยิ้มไม่หุบเลย กับข้าวมื้อเที่ยงของวันนั้นทั้งอิ่มท้องอิ่มใจ พอหลังจากกินข้าวเสร็จก็พักประมาณ15นาทีแล้วทุกคนก็เริ่มหาปลาต่อ
และแล้วความตื่นเต้นอีกครั้งก็มากถึงเมื่อลุงของฉันปีนหน้าผาจะข้ามไปเก็บว่านที่หายาก ตะโกนบอกว่า "ทุกคนห้ามขยับ ลงไปในน้ำให้หมด" ทุกคนก็พากับตกใจรีบเอาตัวแช่ในน้ำโผล่แต่หัวขึ้นมาเกือบหมดแอบอยู่ตามพุ่มไม้ต่างๆในน้ำ แม่ฉันรีบวิ่งมาหาฉันและจับมือฉันแล้วลงไปแช่ในน้ำด้วยกันแล้วบอกว่าเงียบๆ พอมองขึ้นไปตรงหน้าผาที่เป็นป่าก็ได้เห็นหมีตัวใหญ่กับลูกของมันกำลังเดินมากินน้ำที่ต้นลำธารใจหนึ่งฉันก็กลัวอีกใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้เห็นหมีเพราะเป็นครั้งแรก ประมาณพักใหญ่ๆหมีสองแม่ลูกก็เดินเข้าไปในป่า ทุกคนก็เริ่มคุยกัน บางคนก็เริ่มหาปลาต่อจนไปถึงจุดสิ้นสุดคือต้นน้ำ ทุกคนเริ่มพักและเริ่มล้างตัว ฉันผู้ซึ่งไปถึงทีหลังเห็นตราดน้ำสวยมากตกลงมาเป็นละอองเย็นชื่นใจ สูงน่าจะประมาณ30-40เมตรได้ สวยงามมาก ฉันยังถามแม่เลยว่าทำไมเขาไม่มาเที่ยวที่นี่แม่เลยบอกว่า ไกลขนาดนี้รถก็เข้าไม่ถึงใครเขาจะมากันมันอันตรายด้วย พอได้คำตอบฉันก็เริ่มล้างตัวล้างกระชังปลาที่จับได้แล้วก็เดินโม้ไปทั่วว่าจับปลาสองมือนี่ง่ายนิดเดียว จากนั้นก็ออกเดินทางกลับบ้าน
วันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขและประทับใจมาก เป็นการผจญภัยอย่างหนึ่งที่ได้ประสบการณ์อันมีค่าที่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับฉันไม่สามารถหาเรียนรู้ได้

เขียนใน GotoKnow โดย สุนิสา พรมใจ
ใน บันทึกส่วนตัว...SuperBelll

คำสำคัญ (Tags): #สุนิสา พรมใจ#Sunisa Promjai#62741514#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#เรื่องเล่า#ประสบการณ์#เผชิญ#ความประทับใจ#ผจญภัย

หมายเลขบันทึก: 675116เขียนเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2020 11:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ 2020 00:26 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

สุนิสา พรมใจ