เรื่องเล่าผ่านคนเล่า

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วฉันเคยเป็นเด็ก..ตอนเป็นเด็กน้อยสนุกสนานและตื่นเต้นกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิต หิวก็กิน เสียใจก็ร้องไห้ ดีใจก็หัวเราะ ง่วงก็นอน เรียน ๆ เล่น ๆ โดดเรียนหนีเที่ยวทำผิดก็โดนครูตี โดนพ่อแม่ตี ปัญหาหนักสุดก็แค่เรียนไม่รู้เรื่องใช้ชีวิตแบบไม่ซับซ้อน ความสุขเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ พอโตขึ้นเริ่มคิดกับทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิต มีเหตุผลและเรื่องราวหลากหลายเข้ามาให้ฉันได้ตัดสินใจในทุกเรื่อง เช่น ดีใจเสียใจบางทีก็ต้องเก็บอาการ ต้องอดทนอดกลั้นฉันไม่รู้ว่าขีดจำกัดของความอดทน สำหรับการเป็นผู้ใหญ่มันต้องขนาดไหน ฉันรู้สึกว่าชีวิตมันยาก เจอเรื่องเสียใจจะมาฟูมฟายเป็นเด็กไม่ได้ ต้องแอบไปร้องไห้คนเดียว หรือถ้าจะดีใจจะมากระโดดโลดเต้นไม่ได้มันไม่งาม เป็นผู้ใหญ่ต้องมองอนาคตข้างหน้า ความสุขเกิดขึ้นเมื่อรู้สึกกับเรื่องนั้นจริง มีอนาคตมีความฝันที่ต้องไปให้ถึงฝัน มีคนข้างหลังคอยให้เราห่วงใยและเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ ชีวิตช่วงวัยเด็กช่างแตกต่างกับวัยโตยิ่งนัก หลายคนโหยหาอยากกลับไปเป็นเด็กอยากมีความสุขเช่นวันวานที่ผ่านมา.. แต่เวลาไม่อาจย้อนกลับคืนไปได้ ดังนั้นสิ่งที่ฉันทำได้คือ อย่าลืมความรู้สึกเมื่อเราเป็นเด็กแม้เราจะโตขึ้นมากแค่ไหนเราก็ยังคงมีความเป็นเด็กอยู่เสมอ และดิฉันขอฝากข้อคิดว่า
คนทุกคนเกิดมาล้วนมีต้นทุนชีวิตที่ต่างกัน มันไม่สำคัญหรอกว่าใครจะมองเราอย่างไร แต่มันสำคัญอยู่ที่ว่าเราจะยอมปล่อยให้ความคิด และสายตาของคนอื่นมามีอิทธิพลต่อเรา มาตัดสินเรา มากำหนดอนาคตของเรา "หรือเราเลือกที่จะสร้างสิ่งที่ดีให้กับชีวิตของตัวเอง ด้วยตัวของเราเอง"
อย่าคิดอะไรมากค่ะ ทำทุกวันให้ดีที่สุด แล้วชีวิตเราจะดีเอง เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ ท่าน สู้ ๆ ค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย นภัสวรรณ ถาวรรณา
ใน บันทึกส่วนตัว...นภัสวรรณ ถาวรรณา

คำสำคัญ (Tags): #นภัสวรรณ ถาวรรณา#napussawan thawanna#62741504#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#เรื่องเล่า#กาลครั้งหนึ่ง#เรื่องเล่าผ่านคนเล่า

หมายเลขบันทึก: 674869เขียนเมื่อ 30 มกราคม 2020 20:40 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2020 18:20 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน