กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ สถาบันการศึกษาแห่งใหญ่ในเมืองหลวง สาวเจ้าเดินทางไปจากภาคใต้เพื่อศึกษาหาความรู้(หาใบเบิกทางมาประกอบอาชีพ) ใครก็ดูออกว่าเธอเป็นสาวใต้...แต่เธอไม่ยักกะพูดใต้ให้ใครได้ยิน...ไม่มีใครถามเธอว่าทำไมไม่พูดใต้....แต่มีปฏิกริยาไม่รับเป็นพวก...จนเธออึดอัดไปฝึกซ้อมการพูด....เธอพูดได้แม้สำเนียงดูแปร่งปร่า(ในความคิดของเธอขัดกับธรรมชาติของตัวเองอย่างมาก)...เธอถูกทดสอบให้กิน "ลูกเนียง" เธอไม่เคยกินแต่ต้องอดทนกลืนเพราะเธออยากให้เขารับเป็นพวก...วันนั้นเธอยังเด็กเกินกว่าจะทนการไม่รับเป็นพวก......และเขาก็รับเธอเป็นพวก...นิทานเรื่องพวก.ผุดมาในห้วงคำนึงของดิฉั๊น..ในสองวันนี้.......ด้วยความเข้าใจ....เธอไม่ต้องพูดสำเนียงเดียวกันฉั๊นหรอกขอคงความเป็นเธอ.....ที่มีธรรมชาติของเธอ....นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....มนุษย์ควรหันด้านดีให้แก่กันอย่างเสมอภาคเท่าเทียม
อรุณสวัสดิ์ค่ะ..แม่คู่หู
...เห็นด้วยกับคุณเมตตาค่ะ มนุษย์ควรมองกันในด้านดี จะมีสุข ค่ะ
สวัสดียามสายค่ะ ครูอ้อย...คะ...มนุษย์มีสองด้าน...ด้านดี...ด้านร้าย...แล้วทีนี้เราจะหันด้านร้ายให้ใครล่ะคะ