เติม Passion ให้การวิ่ง

มีหลายคนที่แปรผันตนเองจากกีฬาชนิดอื่น หรือการไม่ออกกำลังเลยมา “วิ่ง” บางคนติดวิ่ง สนุกวิ่ง หักโหมวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง แล้ว “เบื่อวิ่ง” หมดพลังใจจะวิ่ง เพราะการวิ่งไม่สนุกเหมือนกิจกรรมกีฬาอื่น ยิ่งช่วงซ้อมไม่สนุกเหมือนเตะฟุตบอล ไม่ได้ปะทะเหมือนบาสเก็ตบอล ไม่มีคู่แข่งเหมือนวอลเล่ย์บอล การซ้อมวิ่งจึงต้องอาศัยใจล้วน ๆ และหลายครั้งยังต้องฝืนใจตื่นไปซ้อมวิ่งเช้า บางคราวก็ซ้อมวิ่งเย็น เพราะดันเผลอไปกดสมัครวิ่งในรายการต่าง ๆ ฟันรัน มินิ ฮาล์ฟ หรือฟูล ...เออ แล้วจะซ้อมยังไงให้ถึงฮาล์ฟ ถึงฟูลมาราธอนวะ?

ผมก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์หมด Passion ในการวิ่งอยู่บ่อยครั้ง เพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่เราทำอะไรซ้ำไปซ้ำมาก็ย่อมจะเบื่อ ลองวิ่งวนรอบสนามกีฬา 400 เมตรสัก 20 รอบ ก็เบื่อแล้ว ถ้าเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างเดียว คิดถึงแต่เป้าหมายอย่างเดียว จะเอา จะเอา จะเอา เร็ว เร็ว เร็ว ... มันก็น่าเบื่อ แล้วหลายครั้งก็โทษการวิ่งว่าไม่สนุก เป็นเหตุของการโทษกีฬาวิ่ง... เพราะวิ่งแล้วไม่มีความสุข

ในช่วงของการซ้อมวิ่ง ผมจึงใช้วิธีว่า “วิ่งสร้าง(สุข)ภาพ” ให้การวิ่งนั้น “วิ่งสร้างสุขภาพ” คือสร้างสุขภาพทั้งกายและใจไปพร้อม ๆ กัน ร่างกายแข็งแรงแต่ใจอ่อนแอก็ไม่สนุก ใจเข้มแข็งฮึกเหิมอยากวิ่ง 100 กิโลเมตร แต่ร่างกายป่วยไข้ ก็ไม่สนุก เพื่อให้ตอบโจทย์ว่า “วิ่งสร้างสุข” ไม่ได้ก่อให้เกิดทุกข์ทั้งกายและใจ อีกมุมคือการ “วิ่งสร้างภาพ” หากใครพอจะสนิทกัน จะเห็นว่าทุก ๆ ครั้ง ทุก ๆ สนาม ผมจะถือมือถือไปด้วย แม้ว่าจะวิ่งไวหรือช้า มือถือจะเป็นเครื่องมือหนึ่งที่ช่วยบันทึกเรื่องราวผ่านภาพถ่าย หลายครั้งระหว่างวิ่ง มี Moment มีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงเสี้ยวนาทีที่เหมาะแก่การบันทึกภาพ หรือแม้แต่ระหว่างเส้นทางวิ่งมีเรื่องราวน่ารักเกิดขึ้น การวิ่งสร้างภาพก็ช่วยผ่อนคลายหรือหักเหมุมของความเบื่อหน่าย ผันไปเป็นความสุขจากการวิ่งสร้างภาพอีกทางหนึ่ง

อีกวิธีที่ทำอยู่บ้างคือการหาเพื่อนรู้ใจวิ่งไปด้วยกัน คุยกัน แลกเปลี่ยนมุมคิดกัน ไม่เฉพาะเรื่องวิ่ง คุยกันได้ในหลายเรื่องหลายประเด็น การเรียน งาน การเมือง เศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม ธรรมะ มันช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดจากการวิ่งได้...หรือแม้แต่การช่วยกันแนะนำการวิ่ง อุปกรณ์เสริมการวิ่ง และการจัดการตัวเองสำหรับการวิ่ง ก็น่าจะช่วยให้การซ้อมวิ่งทรงพลัง... หรือแม้แต่การเปลี่ยนเส้นทางหรือสนามซ้อมวิ่งบ้าง ก็ช่วยให้สุขใจจากที่ใหม่ ผมมักจะหิ้วรองเท้าวิ่งติดตัวไปด้วยในการเดินทางใกล้ไกล สบโอกาสก็เปลี่ยนรองเท้า ก้าวไปวิ่งคนเดียวบ้าง กับเพื่อนกัลยาณมิตรบ้าง บางทีก็ไม่จำเป็นหรอกว่าจะช้าหรือเร็ว ไกลหรือใกล้ ขอแค่มีความสุขทุก ๆ ก้าวที่ออกวิ่ง “ชีวิตและความรักก็เช่นกัน”

ณ  มอดินแดง

3 มกราคม 2563