คนที่ผมรักและนับถือ..เคยสอนผมไม่ให้พูดจาเรื่อยเปื่อยแบบพูดเล่นๆ เพราะคำพูดของเรา..จะบอกลักษณะนิสัยของเรา พูดเล่นเป็นนิสัยจะทำให้ไม่น่าเชื่อถือ
ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ..ต่อมาก็ลึกซึ้งเลย ยิ่งแก่ตัวก็ยิ่งต้องต้องระมัดระวังตัว ระวังคำพูด ให้ดูจริงจังและตั้งใจมากขึ้น
เพื่อนำพาโรงเรียนขนาดเล็กให้ก้าวหน้าและมีความมั่นคง ดำรงอยู่และพึ่งพาตนเองได้ จึงรีบเร่งทำงานแบบที่ไม่ต้องมีวันหยุดเสาร์อาทิตย์
เหมือนคนเล่นของ..หรือมีของดีอยู่กับตัว ทำงานได้เรื่อยๆ ไม่เหนื่อยล้า เหมือนเป็นผู้บริหาร”มือสมัครเล่น”ที่อยากเรียนรู้ไม่สิ้นสุด
งานตกแต่งสิ่งแวดล้อมที่ไม่เคยทำ ก็ต้องทำให้ได้ ไม่ต้องกังขาแม้ว่าจะเป็นงานของนักการภารโรง..บางวัน..ก็สร้างความรู้สึกแบบทำเล่นๆไปให้เพลิดเพลิน..
แต่ก็เล่นจนได้เรื่องเหมือนกัน โรงเรียนเล็กๆเริ่มสวยแล้ว สะอาดและร่มรื่นมากกว่าเดิม ผมก็เลยเล่นไม่เลิกมาจนถึงทุกวันนี้
ไม่เคยทีเล่นทีจริง..กับงานใดๆ ลองได้ทำแล้วต้องทำให้สำเร็จให้ได้ แต่ถ้าพูดว่าทำเป็นเล่นไป ก็ต้องบอกว่าเผลอแป๊บเดียว ๑๓ ปีกว่าเข้าไปแล้วในโรงเรียนหลังนี้
ปีนี้..ไม่เคยคิดว่าจะโดนเล่นอย่างหนัก ก็เลยย้อนถามขึ้นไปยัง สพฐ.ว่า ไม่มีอะไรจะเล่นกันแล้วเหรอ.ถึงจะมาเล่นเรื่องยุบควบรวมโรงเรียนขนาดเล็ก
หลายโรงเรียน..ยังดูทีท่ามั่นใจว่า สพฐ..น่าจะทำอะไรไม่ได้ บางคนถึงขนาดคิดว่า หลอกกันเล่นหรือเปล่า..ผู้บริหารหลายคนก็ยังประมาท คิดว่าเขาเล่นของสูง..ทั้งที่เด็กไม่เคยสูงขึ้นเลยแม้แต่ปีเดียว...
ผมคิดว่า..งานนี้ สพฐ.,ศธ.เล่นไม่เลิกแน่นอน ดังนั้น..ทำงานให้เป็นปัจจุบันจะดีกว่า..ด้วยการทำเรื่อง”คุณภาพ”ผู้เรียนให้เห็นผลชัดเจนในทุกด้าน ไม่ควรเสียเวลากับการทำเล่นๆหรือพูดเล่นๆอีกแล้ว
เมื่อก่อนเคยคิดว่าเราก็แน่เหมือนกัน มีรางวัลเป็นเครื่องยืนยันประสิทธิภาพของการบริหารจัดการโรงเรียน..คิดขนาดว่า..เล่นกับใครไม่เล่น..คิดจะมายุบหนองผือ ฝันไปเถอะ..
แต่ตอนนี้..คิดใหม่ทำใหม่บอกตัวเองว่า “อย่าทำเป็นเล่น” ทำให้ดีที่สุดเข้าไว้ อะไรจะเกิดก็ช่างมัน และถ้าคิดว่าจะใช้เวลาให้คุ้มค่า ก็จะเล่นกับงานให้สนุก เป็นสุขที่มีงานทำ..ทุกวัน
เกษียณแล้ว..คงไม่ได้ทำ จะเขียนหนังสือและเที่ยวเล่น..เล่นจนกว่าจะได้เรื่องมาเขียนเป็นเล่มสักเรื่อง เอาไว้เป็นที่ระลึก
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑ ธันวาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความเห็น