เล่าเรื่องเมืองเขมร 4

    เมื่อวันที่ 26  เดือนพฤศจิกายน  2562  เราออกจากที่พักช่วงเช้า ๆ วันนี้ครบกำหนดการเดินทางมาเยือนเมืองเขมรแล้ว  พวกเราที่ต้องเก็บสัมภาระขึ้นรถแล้วมุ่งไปยังตลาดเช้าในตัวเมืองเสียมเรียบเพื่อศึกษาวิถีชีวิตของชาวขะแม 

นับเป็นตลาดที่มีคนเยอะเหมือนเราเข้าไปในตลาดกิมหยงเมืองหาดใหญ่อย่างนั้นเพราะมีหลายซอกหลายซอย  และของวางขายแบกะดินมีเยอะมาก  สำหรับการฟังเสียงสำเนียงซื้อขายต่อรองราคานั้นแน่นอนเราไม่เข้าใจภาษา  ฟังไม่ออกแต่ก็เป็นสำเนียงเสียงชวนฟังอยู่  ต้องอาศัยคนขะแมที่พูดภาษาไทยได้ให้เขาแปลให้ฟัง  แต่ในโรงแรมที่พักนั้นเราสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษได้    ตลอดเวลาที่เราพักนอนในเมืองเสียมเรียบนี้ยามค่ำคืนได้เข้าไปซื้อของฝากจากร้านขายของคล้าย ๆ ตลาดเสื้อผ้าในโรงเกลือเมืองอรัญประเทศของไทย

         ช่วงซื้อสิ่งของนั้นสนุกมากเพราะแม่ค้าที่ขายเว้าภาษาลาวบ้าง  ภาษาไทยบ้าง ทำให้พวกเราสนใจซื้อของฝากกันเยอะและการต่อรองราคาก็หยวน ๆ ไม่เหมือนการต่อรองราคาสินค้าที่ซื้อในตลาดโรงเกลือเพราะพ่อค้าแม่ค้าไม่ยอมลดราคาให้เท่าที่ควร  เมื่อชมตลาดยามเช้า ๆ แล้ว

  พวกเราเดินทางไปชมศูนย์ศิลปาชีพในเมืองเสียมเรียบมีการสาธิตแกะสลักหินทราย  วาดรูป  และปั้นรูปมีลงรักปิดทอง  ทอผ้าสิ้นไหมและอีกเยอะ ๆ จนได้เวลารับประทานอาหารกลางวัน  ต่อมาเราไปศึกษาธรรมสังเวชสลดใจในกองกระดูกของผู้วายชนในสงครามกลางเมืองของเขมรที่วัดศรีโสภณถือว่าเป็นวัดหนึ่งในนามทุ่งสังหารเมื่อเราไปถึงแล้วเข้าไปดูแผ่ส่วนบุญไปให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย  ผมหยิบมือถือยกขึ้นกำลังจะกดถ่ายภาพ  เอ๊ะ กล้องมันถ่ายของมันเองซะแล้ว  แปลกใจเหมือนมีใครมากดแทน  ยังงงงงอยู่เลยนิ

        ต่อมาเราทั้งหมดได้เดินทางถึงด่านปอยเปต  ขนสิ่งของสัมภาระของตนลงไปใส่ในรถส่งของเพื่อให้คนเข็นล้อบรรทุกสัมภาระนั้นข้ามไปยังฝั่งไทยด่านอรัญประเทศ  ผมกำลังดูการขนสิ่งของใส่รถเข็นหมดแล้วหันกลับมาดูพวกเรา  อ้าวหายไปหมด ( ไปเข้าห้องน้ำกันนะ ) ผมจึงเดินตรงไปจั้มหนังสือเดินทางผ่านเข้าเขตไทยในยามเย็นโดยเดินไปโดดเดี่ยวเดียวดายแบบเคว้ง ๆ ฮา  มาทราบภายหลังว่าพวกเราเป็นห่วงตามหาอยู่แถวนั้นเพราะกลัวผมหลงทางได้อยู่ต่อที่เมืองเขมรนั้นแล.