๑,๐๓๐ สานฝัน..ปันรัก

        ชื่อเต็มก็คือ..โครงการคาราวานเพื่อการศึกษา ต่อด้วยคำสำคัญที่เป็นเป้าหมายของโครงการนั่นก็คือ..สานฝันปันรัก..มอบแด่โรงเรียนบ้านหนองผือ..

    ผมไม่มีรายละเอียดมากนัก..ทราบแต่เพียงว่าคณะที่มาในครั้งนี้ เคยมาสำรวจเมื่อหลายเดือนก่อน ทุกคนเป็นคณะทำงานภาคเอกชนใน”นิคมอุตสาหกรรม”จังหวัดชลบุรีร่วมลงขันกันปีละครั้งเพื่อบริจาคอุปกรณ์การศึกษาให้โรงเรียนที่ด้อยโอกาส

    ปีนี้..เลือกมาทางสุพรรณบุรี-กาญจนบุรี เป้าหมายที่ตั้งไว้คือค้นหาโรงเรียน ๒ โรงที่ขาดแคลนจริงๆเท่านั้น แล้วนำไปให้ที่ประชุมพิจารณาข้อมูล ถึงความต้องการจำเป็น ก่อนตัดสินใจ..ให้งบประมาณและจัดคาราวานลงมา..

        วันที่คณะลงมาสำรวจที่โรงเรียนบ้านหนองผือ ได้เห็นความพร้อมของโรงเรียน แต่เมื่อถามผมว่าขาดแคลนอะไร?....ผมก็บอกอย่างตรงไปตรงมา..ผมไม่แน่ใจว่า..เขาจะเชื่อหรือไม่..?

        ราวๆ ๒ สัปดาห์ก็มีโทรศัพท์เข้ามาบอกผมว่า..คณะกรรมการได้พิจารณาและตัดสินใจมอบงบประมาณให้ทั้งหมดรวม ๔ โรงเรียนที่ลงมาสำรวจ..โดยเฉลี่ยไปตามความสำคัญเร่งด่วน..โรงเรียนบ้านหนองผือ ได้รับเงินสนับสนุน ๕๐,๐๐๐ บาท

        ให้ผมจัดซื้อจัดจ้าง..ตามวัตถุประสงค์..ประกอบด้วยถังน้ำประปา ที่แปรงฟันของนักเรียนและเครื่องเล่นในสนามเด็กเล่นอนุบาล เมื่อเสร็จแล้วผมก็รายงานพร้อมภาพประกอบ ทางคณะคาราวานก็เลยเดินทางมาวันนี้ เพื่อรับมอบและถ่ายภาพ

        วันนี้..ผมกับนักเรียนชั้นป.๖ที่มาเรียนพิเศษ รอคอยคณะด้วยความอดทนมาก ก็แค่ทนหิวข้าวมื้อกลางวัน ผมไม่กล้าไปไหนคงไม่เหมาะสมถ้าคณะมาแล้วไม่เจอใคร?

        คณะของคาราวานเพื่อการศึกษา เดินทางถึงโรงเรียนเกือบบ่ายโมง..มากันทั้งหมด ๕ คันรถ เกือบ ๒๐ คนเห็นจะได้..ผ่านการมอบอุปกรณ์ต่างๆให้โรงเรียนมาแล้ว ๒ โรง ที่มาหนองผือล่าช้าเพราะกูเกิลพาหลงทางไปโรงเรียนบ้านหนองผือ อ.ด่านช้าง

        ผมรู้สึกสงสารและเห็นใจ..สีหน้าของทีมงานสานฝันปันรักดูท่าจะอิดโรย บางคนดูเหมือนจะบอกบุญไม่รับด้วยซ้ำ เพราะดูจากเวลาแล้วก็น่าจะหิวข้าว.

        ผมแปลกใจนิดเดียว..ที่ก่อนหน้านั้นทราบแล้วว่าผมอยู่เลาขวัญ แต่ทำไมไปด่านช้าง..แต่พอดูป้ายที่ผมถือขณะที่ทำพิธีรับมอบ..ในป้ายข้อความก็เขียนว่า..อ.ด่านช้าง..

        จึงอย่าได้ถือโทษโกรธเคืองน้องกูเกิลเลย และ..ถ้าคิดในแง่งามก็ต้องให้อภัยในความผิดพลาดทั้งหลายทั้งปวง เพราะสานฝันปันรักก็ได้ทำงานเรียบร้อยเป็นอย่างดีแล้ว

        พอถ่ายภาพร่วมกันแบบต่างคนต่างรีบ..ผมรีบเพราะเกรงใจ ส่วนคณะดูรีบเร่งกว่าผม และถามหาร้านอาหารที่ใกล้ที่สุด ผมจึงแนะนำครัวบ้านนา ซึ่งเลยโรงเรียนไป ๒ กม.

        ก่อนจาก..ผมมีโอกาสได้กล่าวขอบคุณพร้อมความรู้สึกที่จริงใจ ที่อาคารเรียน”ธนาคารออมสิน”ที่มีนักเรียนชั้นอนุบาล และ ป.๔ – ป.๖ ขาดแคลนน้ำใช้และไม่สะดวกในการแปรงฟัน..ไม่นานนัก ก็ได้รับการช่วยเหลือจากทีมงานสานฝันปันรัก

        มิฉะนั้นสายป่านแห่งความอดทน คงน่าจะยาวไกล..เหมือนที่โรงเรียนต้องอดทนรอโอกาสที่จะซื้อเครื่องเล่นสนามให้เด็กๆ แต่ทำไม่ได้เสียที..เนื่องจาก..มีราคาแพงมาก

        เงินรายหัวกับจำนวนนักเรียนที่มีน้อย..งบประมาณที่ได้มาจึงต้องใช้ไปในเรื่องของการจัดซื้อสื่อและจัดกิจกรรมการเรียนการสอน การซื้อครุภัณฑ์และทำสิ่งปลูกสร้างจึงต้องคิดหนัก..และอดทนที่จะใช้ในสิ่งที่มีอยู่ไปก่อน

        ทีมงานคาราวานสานฝันปันรัก..น่าจะได้เห็นร่องรอยของโรงเรียน แต่เหนืออื่นใด สภาพแวดล้อมของโรงเรียน ก็น่าจะเป็นเครื่องบ่งบอกได้เหมือนกันว่า โรงเรียนมีการพัฒนาแบบพึ่งตนเองด้วยเหมือนกัน..เพื่อให้นักเรียนมีความสุขในการเรียนรู้

        ผมนำพาโรงเรียนก้าวไปอย่างช้าๆ แต่มั่นคง ไม่เคยหยุดนิ่ง..เพื่อให้ก้าวทันการเปลี่ยนแปลง..วันนี้..คาราวานสานฝันปันรัก..มาช่วยผ่อนคลายพันธนาการของความอดทน ช่วยเติมเต็มให้นักเรียนโรงเรียนขนาดเล็กอย่างสมบูรณ์แบบ มิใช่สานฝันให้ครูและนักเรียนเพียงอย่างเดียว...

        ในสิ่งที่ทุกท่านปันความรักและน้ำใจ..ทำให้ผมรู้สึกมีพลัง..ที่จะทำงานตอบแทนบุญคุณของทุกท่าน..และตอบแทนคุณแผ่นดินนี้..ที่มอบสิ่งดีๆให้ผมและโรงเรียนอยู่เสมอ

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๖  พฤศจิกายน  ๒๕๖๒