๗๒. โคกหนองนาโมเดล....(๑)

        ผมเป็นมนุษย์เงินเดือน..ที่เริ่มมีบ้านและที่ดินเมื่ออายุ ๔๐ ปี ไม่มีแนวคิดที่จะสะสมสมบัติใดๆ แต่ต้องการแสดงออกซึ่งความมานะพยายามด้วยความอดทน เพื่อสร้างฐานะให้ลูกเห็น เป็นตัวอย่างที่ช่วยสร้างความมั่นคงในอนาคต

    ที่ดินที่พอมีอยู่และไม่ก่อให้เกิดรายได้ถูกทิ้งร้าง เพียงเพราะผู้เช่านา ใส่ปุ๋ยเคมีมากมายและไร้ซึ่งความสัตย์ซื่อ มันคือจุดจบ..ของความไว้วางใจ..

        ปี ๒๕๖๒..ผมหาซื้อที่ดินใกล้โรงเรียนได้อีกครั้ง ด้วยเงินเก็บก้อนสุดท้าย  จำนวน ๓ ไร่เศษ เพียงพอสำหรับการสานฝันให้เป็นจริง..ผมฝันว่าจะปลูกป่า เพื่อสร้างสิ่งแวดล้อมให้สังคม

        แต่ผมไม่รีบร้อน..ปล่อยให้ลูกชายเรียนรู้แนวทางการพัฒนาที่ดิน..และในความว่างเปล่า ผมได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครองให้ “หว่านข้าว” ทำให้ผมได้เห็นต้นกล้า แต่มันก็ตายไปต่อหน้าต่อตา ด้วยภาวะภัยแล้ง..หลังจากยืนต้นได้เพียงเดือนเดียว..

        ผมไม่ได้รู้สึกสิ้นหวังเลย..เพราะคิดว่า..ยังไม่ได้บริหารจัดการที่ดินด้วยซ้ำ ลูกชายเริ่มเรียนรู้ “โคกหนองนาโมเดล”จากยูทูป ผมเริ่มถอยห่างและปล่อยวาง เพื่อเปิดทางให้ลูกชายได้จัดการอย่างเต็มที่..

        ลูกชาย..เพาะต้นไม้ยืนต้นหลากหลายสายพันธุ์ ผมจึงเชื่อมั่นว่า มันต้องไปอยู่บนผืนดินของผมอย่างแน่นอน..ผมอยากรู้รูปแบบการปลูก แผนผังการจัดวาง ลูกชายจึงอธิบายโมเดลอย่างละเอียด

        ทำให้ผมเห็นภาพสระน้ำขนาดใหญ่มีความลึกพอสมควร ดินที่ขุดสระนำไปถมสูง ๒ เมตร เพื่อเตรียมไว้ปลูกบ้าน รอบๆที่ดินขุดคลองไส้ไก่กว้าง ๕ เมตร ลึก  ๓ เมตร มีคันดินกว้างและยาว..ป้องกันปัญหาในฤดูน้ำหลากได้ด้วย..

        แต่ชาวบ้าน..ก็พยายามจะบอกว่า ขุดคลองทำไม? ขุดยังไงก็ไม่มีน้ำ เพราะเลาขวัญแห้งแล้ง..ฝนมักจะไม่ตกเป็นเวลายาวนาน

        ผมคิดในใจ..เราจะทนต่อความแห้งแล้งโดยที่ไม่ทำอะไรเลยหรือ และทำไม..เราต้องทำแบบเดิมๆ ..ขุดสระในนา..รอน้ำมา จากนั้นก็ไหลไป แล้วก็ทำไร่อ้อยกับมันสำปะหลังเท่านั้น..มันไม่ใช่แนวทางของเศรษฐกิจพอเพียงเลยแม้แต่น้อย..

        “พอเพียง” มิใช่จะไม่ใช้ “เงิน” แต่ต้องรู้จักใช้เงินให้เกิดประโยชน์ต่อชีวิต ทั้งส่วนตนและส่วนรวม ไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนต่อใคร ไม่เป็นไปเพื่อเบียดเบียนตนเอง

        ผมจึงบอกลูกชายให้เดินหน้า “โคกหนองนาโมเดล” เฟส ๑ ด้วยความรอบคอบ รัดกุม ศึกษาทิศทางลมร่มเงาไม้ พิจารณารายรับรายจ่ายเพื่อการลงทุนอย่างระมัดระวัง

        ที่ดินสำหรับปลูกบ้านไม่ต้องยิ่งใหญ่อลังการ พออยู่พอกิน แต่สิ่งแวดล้อมที่ต้องเน้นคือผักสวนครัวรั้วกินได้ และไม้ยืนต้น..คือสิ่งที่พ่อใฝ่ฝัน จงทำให้พ่อเห็นเถิด...

        ทำเสียตั้งแต่วันนี้..เมื่อ ๑๐ ปีผ่านไป..ความมุ่งหวังที่จะได้ปลูกป่าให้แผ่นดินจะต้องเป็นรูปธรรมและเห็นผล พ่อจะถวายเป็นพระราชกุศลแด่ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง

        เย็นวันนี้..ผมเดินที่โคกหนองนา หลังจากพัฒนามาได้เพียง ๒ วัน เริ่มจะมองเห็นรูปทรง ที่แตกต่างจากความแห้งแล้งเมื่อวันก่อน ซึ่งผมเคยมานั่งมองแล้ววาดฝันไปต่างๆนานา

        ผมเพิ่งจะรู้ว่า “ความฝัน” ก็เหมือนกับ “ความรัก” ไม่ได้มีไว้บูชา แต่มีไว้เพื่อ “ลงมือทำ”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๒  พฤศจิกายน  ๒๕๖๒