๑,๐๒๗ บุญ..กฐิน

        ในแต่ละปีจะมีงานบุญกฐินของวัดต่างๆ..เพียงครั้งเดียว..ไม่เหมือนงานบุญทอดผ้าป่าจะมีกี่ครั้งก็ได้ และการทอดกฐิน..จะมีเจ้าภาพสักกี่คนก็ไม่มีใครว่า ถ้ามีหลายคนเป็นหมู่คณะก็เรียกว่า..กฐินสามัคคี

    เป็นความเชื่อมาแต่โบราณกาลแล้วว่า..งานบุญกฐินจะได้บุญแรง หมายความว่าจะมีอานิสงส์อันยิ่งใหญ่ มากกว่าทำบุญในโอกาสต่างๆ ถึงขนาดว่าถ้าได้เป็นเจ้าภาพด้วยแล้ว ตายไปได้ขึ้นสวรรค์แน่นอน..

    ผมเคยเป็นเจ้าภาพทอดผ้าป่า ไม่เคยเป็นเจ้าภาพงานบุญกฐิน แต่ก็ไปร่วมงานทอดกฐินทุกปี ไปอยู่ ๒ วัด คือวัดหนองผือ กับวัดโบสถ์เก่า ซึ่งเป็นวัดในตำบลเลาขวัญ..

        วัดหนองผือ..จริงๆเป็นแค่สำนักสงฆ์ ผมเรียกวัดตามชาวบ้าน เป็นวัดที่เติบโตเร็วมาก เนื่องจากมีเจ้าอาวาสคนใหม่ เป็นพระมหา..มีความรู้ความสามารถ ท่านมาจำพรรษาและจัดระบบระเบียบของวัดอย่างจริงจัง..ที่สำคัญ..ต้นไม้มากมายที่ปกคลุมอยู่เต็มวัด ท่านเจ้าอาวาสไม่เคยตัดเลยแม้แต่ต้นเดียว

        งานทอดกฐิน ณ วัดหนองผือ จัดไปเป็นที่เรียบร้อย เมื่อช่วงปิดเทอม ผมไปร่วมงาน..ทำหน้าที่จัดโต๊ะเก้าอี้ ต้อนรับแขกและยกภัตตาหาร เสียดายที่ไม่ได้นำกลองยาวไปช่วย เพราะรวมตัวมือกลองกันไม่ได้เลย..

        ปีนี้..รู้สึกประทับใจและรู้สึกอิ่มบุญ..เมื่อเห็นญาติโยมมาจากต่างจังหวัด นำเงินจตุปัจจัยมาถวายวัด เพื่อร่วมกันสร้างศาลาการเปรียญ คาดว่าน่าจะเสร็จในปีหน้า

        แต่ก่อนจะถึงปีหน้า ท่านเจ้าอาวาสท่านเดินมาหาผมหลังจากฉันภัตตาหารเพล ท่านบอกผมว่า..”โยม.ผอ..ปีหน้า..ช่วยเป็นพิธีกร..ให้หน่อยนะ..” พูดแล้วท่านก็ยิ้มๆแล้วเดินจากไป..ปล่อยให้ผมอ้าปากค้าง..

        พระคุณเจ้าท่านคงคิดว่าผมจะมีความสามารถเป็นพิธีกรได้..หรือว่า..ผมมีอายุมากพอถึงขั้นนั้นแล้ว..แก่ชราพอที่จะเป็นพิธีกรของวัด..แต่ถ้าจะต้องทำ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย..  

         ในช่วงพิธีการ..ผมเห็นคุณยายท่านหนึ่งซึ่งร่วมเป็นเจ้าภาพบุญกฐินครั้งนี้ ผมได้ยินท่านบอกให้ลูกหลานช่วยเขียนชื่อ..ติดที่พัดลมขนาดใหญ่เพื่อถวายวัด...

        ผมรีบอาสาที่จะเขียนให้ท่าน..เขียนเสร็จแล้ว..ผมก็พูดกับคุณยายด้วยความนอบน้อม..”คุณป้าครับ..”.(ผมไม่อยากเรียกว่าคุณยายเพราะแลดูจะแก่เกินไป) “ถ้ามีพัดลมหลายตัว ก็มอบให้โรงเรียนบ้างก็ได้นะครับ..”

        คุณป้าหันมายิ้ม...”แล้วโรงเรียนอยู่ที่ไหนล่ะ...จะติดต่อได้อย่างไร...?”

        ผมไม่รอช้า...รีบเขียนชื่อที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์ใส่มือคุณป้าทันที..

        วันนี้..ผมเตรียมวงกลองยาวด้วยการซ้อมใหญ่ จะไปออกงานบุญกฐินที่วัดโบสถ์เก่า งานนี้จะนำวงดุริยางค์ไปด้วย ไปช่วยฟรี เพราะทางวัดช่วยเหลือโรงเรียนมาเยอะแล้ว ในแต่ละปี..วัดโบสถ์เก่าบริจาคข้าวสารอาหารแห้งให้โรงเรียนหลายครั้ง..

        อาทิตย์ที่แล้ว..ท่านเจ้าอาวาสก็มอบข้าวสารให้โรงเรียน ๒ กระสอบ..เด็กนักเรียนหนองผือก็เลยอ้วนท้วนสมบูรณ์แข็งแรงไปตามๆกัน..

        ผมซักซ้อมเสื้อผ้าหน้าผมให้นักดนตรีได้เตรียมตัว พบกันในวันอาทิตย์ที่ ๑๐ พฤศจิกายน..เก้าโมงเช้า..ทานข้าวมาให้เรียบร้อย ส่วนมื้อกลางวันไม่ต้องห่วง ที่วัดมีให้ทานเยอะแยะ

        ตอนเย็นเลิกเรียน..หลังจากเด็กกลับบ้านกันหมดแล้ว มีไลน์ทักทายเข้ามา เป็นใครผมไม่รู้จัก บอกแต่เพียงว่า...”พรุ่งนี้..ผอ.ว่างไหมคะ..หนูจะพาคุณยายไปมอบพัดลมตัวใหญ่..ที่โรงเรียน..ประมาณ ๑๑ โมง..”

        “ว่างครับ..พรุ่งนี้ผมจะไปสอนพิเศษที่โรงเรียน..” งานกฐินเนี่ยได้บุญแรงนะครับ ประโยคหลังนี้..ผมไม่ได้พูด แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๘  พฤศจิกายน  ๒๕๖๒