ผ่านมาแล้วก็ผ่าน...ไป

ผ่านมาแล้วก็ผ่าน...ไป

...."เรื่องของชีวิต ที่มันต้องดำเนินไปเรื่อยๆ" บางครั้งตัวของเราเองยังถามตัวเองเสมอว่า เราเองจะเดินไปในทิศทางใด การที่จะค้นพบเจอตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง บางครั้งมันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ บางครั้งต้องใช้ความพยายาม และบางครั้งต้องใช้เวลาหลายสิบปีกว่าจะรู้ว่าเราเองต้องต้องการสิ่งใด ทั้งที่ใจของตัวเราเองมันบอกเราเสมอว่าเราชอบสิ่งนั้น สิ่งนี้ ชอบแบบที่เป็นแบบของตัวเราเอง แต่ทำไมยังให้คำตอบที่แท้จริงไม่ได้ว่า สิ่งที่แท้จริงที่ตัวตนของเรานั้นควรจะเป็นเช่นไร เมื่อสิ่งที่อยู่รอบตัวเราไม่ว่าจากคนรอบข้าง วัตถุ สิ่งมีชีวิต อากาศ มีความเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน ทั้งๆที่เราเองก็เข้าใจว่าเราต้องการสิ่งใด เราเองอย่างจะทำสิ่งใด เมื่อได้ทำสิ่งนั้นแล้ว ตัวเราเองบอกว่ามันไม่ใช่ แล้วส่วนลึกข้างใจที่มันบอกให้เราต้องหยุด หยุดที่จะทำสิ่งนั้นโดยทันที โดยที่ร่างกายและความสามารถของเราก็ทำได้ ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่ทำไมผลของการคิดที่ไม่ตรงกับใจ ของตัวเราเอง มันทำให้เรื่องราวทั้งหมด "ผ่านมาแล้วก็ผ่าน..ไป

    ตัวเราเองใช้เวลาในการคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา และที่ยังมาไม่ถึงคิดกลับไปกลับมา ทบทวนอยู่หลายรอบ คิดถึงสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไป คิดถึงสิ่งที่ผิดพลาด คิดถึงการเดินทาง คิดถึงที่พัก หรือแม้กระทั่งคนที่เรารักก็ตาม มันยังเป็นสิ่งยังสามารถที่จะนำมาคิดได้อยู่ เป็นเรื่องที่ตัวเองได้เจอ ได้พบ ได้สัมผัส กับเรื่องราวที่มัน เลวร้าย ที่ดี หัวเราะ ร่าเริง เฮฮา และเวลาที่ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครสนใจเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ตัวเราเองกดดัน อารมณ์เป็นสิ่งที่สำคัญที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมด ความฝัน ก็หมดหวัง ต้องเริ่มใหม่หลายต่อหลายครั้ง การได้กลับไปทบทวนที่บ้านเกิดของตัวเอง ก็ทำให้เราเข้าใจตัวเองอยู่หลายเรื่อง ที่จะทำให้ตัวเองเข้มแข็งมากขึ้น แต่ไม่รู้ว่ามันจะดีพอ ณ เวลานี้หรือเปล่า หรือมันอาจจะสายไปในการที่เราจะมาคิดเริ่มกับที่เดิมๆที่ตัวเราเองเคยพลาดมาก่อน ชีวิตเป็นสิ่งสำคัญ ประสบการณ์สอนให้เราจำ และบางครั้งเราก็ไม่อยากจะจำสิ่งต่างๆที่มันผ่านเข้ามา แม้บางครั้งอยากจะลืมมัน มันก็ยังทำได้บางเวลาเท่านั้น เอาเถอะ เมื่อสิ่งที่เราหวังมันไม่ได้เป็นไปตามหวัง เพราะเราเป็นคนทำให้เป็นเช่นนั้นเองไม่มีใครที่จะสามารถช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง และสิ่งที่ผ่านมานั้นก็ขอให้มันผ่านเลยไป...