วันนี้ก็คือวันนี้ วันนั้นก็คือวันนั้น วันนี้ไม่ใช่วันนั้น อย่ามาทำตัวแบบนั้นกับวันนี้


สวัสดีค้าบบบบทุกคนนนน วันนี้กลับมาพบกับสมฟลาวอีกแล้วในหนังสือบนอินเตอร์เน็ต วันนี้กลับมาพร้อมกับหัวข้อที่แบบอะไรอีกแล้วใช่มั้ยทุกคน อย่าพึ่งตกใจไปอีกเช่นเคย ลองมาอ่านเรื่องรางทั้งหมดก่อนแล้วลองจินตนาการภาพต่างๆตามนะ ว่าแบบเนื้อเรื่องจะสุดยอดขนาดไหน5555555ถ้าพร้อมแล้วก็ไปอ่านพร้อมกันเลยยยยยยยย

```เราชื่อ ชนะพล ยาทิพย์ หรือชื่อเล่นว่าฟลาว ประวัติของชื่อมาจากชื่อนักบอลที่ชื่อว่า ล็อบบี้ฟลาวเลอร์ ไม่ใช่ฟลาวเวอร์นะ แต่โดยส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบการเตะบอลเลยแม้แต่นิดเดียว ชอบกีฬาประเภทใช้แขน อย่างตีแบต เล่นวอลเล่ย์อะไรแบบนี้ ตอนเด็กๆเพื่อนชอบชมว่าเป็นเด็กฉลาดถามว่าตอนนั้นฟลาวคิดว่าตัวเองฉลาดมั้ยก็คิดแน่นอน เพราะตัวเองดูฉลาดมากๆ ไม่ได้หลงตัวเองเพราะคนรอบข้างบอกมาอย่างนั้นจริงๆ จนตอนเด็กคิดว่าโตมาอยากทำอาชีพหมอ เพราะใส่ชุดที่ดูเท่มากๆเลย แต่ตอนเด็กรู้แค่อาชีพ พยาบาล ตำรวจ ทหาร หมอ นักดับเพลิง และโจร และแน่นอนว่าต้องเลือกหมอเพราะชุดของหมอเท่ที่สุดโดยไม่มีเหตุผลอื่น ถ้าตอนเด็กชอบสีดำเหมือนตอนนี้ฟลาวอาจจะอยากเป็นโจรมากกว่าก็ได้ ตอนเด็กคิดว่าถ้าตัวเองเรียนฉลาดมากๆแล้วจะสามารถทำอะไรก็ได้ ถ้าเก่งกว่าคนอื่นแล้วเราจะมีสิทธิ์มากกว่าอะไรก็ได้ ถามว่าตอนนั้นฟลาวรู้อะไรไหม บอกเลยว่าฟลาวเป็นเด็กฟลาวไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกอันกว้างใหญ่แบบนี้ จนมีครั้งหนึ่งสอบเก็บคะแนนวิชาภาษาอังกฤษแล้วตกเป็นครั้งแรก เป็นเรื่องธรรมดาของความผิดหวังของเด็กชายฟลาวที่จะกลับบ้านมาแล้วจะร้องไห้เพราะเพอร์เฟคขนาดนนี้ทำไมถึงสอบตก ที่จริงฟลาวไม่ได้ร้องตอนอยู่บ้านหรอก แอบจมูกแดงๆตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว ใครจะทนไหวละครับ เราเป็นแค่เด็กถ้าเราผิดหวังเราก็ร้องไห้ กลับบ้านมาร้องไห้ จนพ่อเรียกไปกินข้าวก็แอบเก็บอาการไม่ให้พ่อรู้ด้วยนะ โคตรเก่งอีกแล้วคนชื่อฟลาว จนเรียนจบ ป.6 ก็ต้องมาสอบเข้า ม.1 ใหม่ตอนเเรกเคยมาสอบห้องเรียนโครงการพิเศษที่รับแค่ 120 คนซึงก็คิดว่ายังไงก็ติดเพราะเราฉลาดมาก จนวันประกาศผล ฟลาวกลับบ้านไปร้องไห้เหมือนเดิมคับ เหมือนเด็กขี้แงมากเลยคับ จนเราทักเฟสบุคไปหาครูเลยด้วย ว่าแบบเราผิดกับตัวเองอะไรแบบนี้ครูเขาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่เก่งมากเขาเก่งทั้งการสอน กิจกรรม การสันทนาการต่างๆอีกด้วย เราเลยชอบครูคนนี้มาก ครูเขาก็บอกกับฟลาวว่าตอนเรียนเราก็แค่ ตาดู หูฟัง ไม่เข้าใจให้ถาม ครูเขาก็บอกแค่นี้วนไปตอนนั้นเราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรนะเพราะแค่นั้นอะนะจะไปช่วยอะไรได้ จนตอนสอบรอบปกติ ผลประกาศออกเราติดห้องเรียน ม.1/2 ซึ่งเด็กห้อง2เป็นเด็กที่เรียนเก่งรองมาจากห้อง 1 ตอนนั้นฟลาวก็ภูมิใจคับเพราะชอบเลขห้องนี้มากกว่าห้องหนึ่งตลอดการเรียนเทอมแรกผ่านไปแล้วเกรดออก ฟลาวได้เกรด 4.00 คับ นี่คือเรื่องจริงคับเพราะอะไรนะเหรอตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่ฟลาวได้ 4.00 แต่ตอนนั้นก็งงว่าทำไมเกรดถึงออกเป็นแบบนี้ แต่เพื่อนทุกคนก็อวยฟลาวอีกเช่นเคยว่าเก่งจังมีแค่ 2 คนในห้องตอนนั้นที่ทำได้ ฟลาวก็ตกใจ (ขอบอกนิดนึงว่าฟลาวชอบเรียนวิชาคณิตที่สุดเลย) จนผ่านมา 2 เทอมฟลาวก็ยังทำได้เหมือนเดิม แต่ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองตั้งใจอ่านหนังสือทุกตอนเช้าที่มาถึงโรงเรียนมีเรียนอะไรก็หยิบมาอ่านทุกเช้า เทอม2 คือฟลาวรู้สึกเลยว่าตัวเองเหมือนตั้งใจจริงๆ จำได้ว่ามีวันสุดท้ายของการเรียน ปวดท้องมากแบบจะลุกเดินไม่ไหวแล้วแล้วต้องสอบวิชาเกี่ยวกับบริหารธุรกิจ คือตอนนั้นรีบทำมากแล้วขอครูไปห้องพยาบาล ครูก็ยังชมอีกว่าขนาดเพื่อนป่วยยังทำได้ขนาดนี้เลย ตอนนั้นก็เลยจำได้เพราะปวดท้องมากจนพอเรียนมาเรื่อยๆเกรดก็ดีมาโดยตลอดไม่มีคำว่าตกจาก 3.96 แม้แต่เทอมเดียวเก่งอีกแล้วคับเรื่องชมตัวเอง

```พอมาเริ่มต้นชีวิต ม.ปลายที่ทุกคนบอกว่าเรียนหนักเรียนโหดหนักมากบอกเลยว่าฟลาวไม่รู้สึกอะไรใดๆทั้งสิ้นนอกจากคำว่าตายยังง่ายกว่า(คือแบบพร้อมโดดตึกเลยจ้าทุกคนนนนนน) เอาแบบขำๆ ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวปรับตัวไม่ทันแล้วมีเรื่องของความรักเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เลยแบบตัวจะแตกไปแล้วจ้าร้องไห้แบบไม่คิดเลยว่าทำไมตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเหนื่อยมากๆเลย ตอนนั้นคือสอบตกคณิตด้วยเพราะนอนหลับในคาบทุกคาบเลย ย้ำว่าทุกคาบ แล้วสอบซ่อมประมาณ 4 รอบถึงผ่านเสร็จเวลา 1 ทุ่มครึ่ง ท้อกับตัวเองมากแล้วด้วยความที่ตัวเองอยู่วงโยอีกก็รู้สึกว่าจะไม่ว่างไปสอนน้องแล้วพี่ ม.5-6 ต้องว่าอีกแน่ๆเลย แต่ไม่คับเพราะมีพี่ ม.6 คนหนึ่งชื่อพี่ปุ๊ก รับฟังเรื่องราวทั้งหมดของเรา นั่งกอดเราในวันนั้นในวันที่เราร้องไห้แบบไม่ไหวแล้ว ตอนนัั้นก็ใช้เวลาฮิลตัวเองประมาณ 1 เดือนถึงเริ่มกลับมายิ้มได้แบบปกติ แบบโอเคกับทุกเรื่องและความรู้สึกทางใจต่างๆ55555555 เราฮิลตัวเองได้แบบฟลาวยังตกใจอะว่าทำได้ไง แต่ไม่คับ พอ ม.5 เทอม1 กลับมาตายกับตัวเองอีกแต่แค่เรื่องความรักนะ55555เพราะคนเดิมกลับมาขอคืนดีไง5555 เป็นใครไม่คิดถึงบ้างละคับ คนเรามีความรู้สึกนะคับไม่แปลกที่จะกลับไปรู้สึกเศร้ากับตัวเองอีกครั้ง จนตอนนั้นเทอม 2 กิจกรรมของ ม.5 เยอะมากแล้วฟลาวต้องเป็นเฮดงานต่างๆรวมถึงคฑากรของโรงเรียน ขอบอกเลยว่าเหนื่อยมาก ทำกิจกรรมแบบ3อย่างในวันเดียว ตอนนั้นฟลาวจัดการกับความรู้สึกต่างๆด้วยการตัดมันทิ้งไป ตัดทิ้งไปแค่อันที่ไม่สำคัญ อย่างเช่นความรักที่ทำให้เราทุกข์ ฟลาวรู็สึกว่าถ้าเราทุกข์กับความรักครั้งฟลาวหาใหม่ได้ แต่กับงานต่างๆฟลาวทำได้แค่ครั้ง ฟลาวจะไม่ทำพลาดแม้แต่งานเดียวและแน่นอนคับว่าฟลาวทำได้ทุกเรื่องจนหมดไม่มีแม้แต่คำติเล็กน้อยเลยคับ ฟลาวอยากจะบอกว่าพี่ปุ๊กคนนั้นเคยมาอวยพรวันเกิดฟลาวว่าจะไม่อวยพรให้โชคดีนะ ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องทำมันเลย รอไปมันก็ไม่มาหาหรอกนะ นั่นแหละคือสิ่งที่ฟลาวจำและนำมาทำได้แบบทุกวันนี้ ฟลาวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกครั้งที่ต้องทำอะไรใหม่ฟลาวทำผ่านไปได้ไง ทั้งๆที่คนอื่นบอกว่ายากสำหรับตัวฟลาว ฟลาวก็แฮปปี้ดีเพราะทุกอยากที่ฟลาวทำเป็นเรื่องที่ฟลาวอยากทำทั้งหมดเองอยู่แล้ว

```คราวนี้มาถึงเรื่องของ ม.6 แล้วละคับเรื่องจริงแล้วแถบไม่ต้องพูดอะไรเลยก็ได้เพราะตอนนี้เป็นช่วงที่เด็ก ม.6 ทุกคนน่าจะเข้าใจดีอยู่แล้วโดยสายเลือดและจิตวิญญาณ เพราะทุกคนจะต้องให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่องเข้ามาหาลัย และแน่นอนว่าฟลาวทำได้ตามที่คำตัวเองพูดไว้ตั้งแต่ ม.4 ว่าจะเข้ากิจกรรมบำบัด มหิดล ตอนนี้ฟลาวก็ได้เรียนอยู่ที่นี่แล้วคับ คงไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกนะคับว่าการรอคอยครั้งนี้มันคุ้มค่าแค่ไหน (ถ้ามีโอกาสไว้จะเล่าเพราะเนื้อเรื่องตอนนี้ยาวมากๆ) เป็นการรอคอยที่คงไม่ใช่แค่ฟลาวที่รอมันเพียงคนเดียวหรอกคับ มีหลายคนมากไม่ว่าจะเคยพบเจอหรือเคยตกหล่นไปบ้างในช่วงของชีวิต ความสำเร็จครั้งนี้เป็นครั้งแรกหรือเปล่าก็ไม่เชิงนะเพราะเคยเกือบสำเร็จมาก่อนหน้านี้ด้วย5555555 แต่จริงๆแล้วความสำเร็จครั้งนี้มันป็นความสำเร็จของทุกคนด้วย จริงๆถ้าฟลาวไม่ได้อยู๋กับสังคมแบบนี้ฟลาวอาจจะไม่มีโอกาสได้มาทำอะไรแบบนี้เลยก็ได้ เหมือนสังคมกำลังหล่อหลอมให้ฟลาวเป็นฟลาวเหมือนฟลาวในวันนี้ ฟลาวไม่รู้เหมือนกันว่าฟลาวจะเรียกทุกคนว่าเป็นไอดอลได้ไหม เพราะทุกคนก็มีส่วนที่น่าชื่อชมและจุดเด่นที่น่าสนใจจนฟลาวอยากเป็นแบบนั้นเหมือนกัน อาจจะเรียกว่าแรงบันดาลใจก็ได้

                           Don't judge a book its cover .

```เรื่องราวของตอนนี้ก็ได้จบลงแล้วจบแปลกหรือเปล่า ขอไม่บอกดีกว่า55555555 จริงๆเรื่องแต่ละเรื่องมีความเกี่ยวข้องกันด้วยนะ ตอนต่อไปก็ยังมีความเกี่ยวข้องกันอยู่แน่นอนไม่ต้องห่วง ถ้าทำให้จบเลยแล้วสมฟลาวจะคุยกับใครละ แอบเหงานะ555555 จริงๆตอนนี้อาจจะจบแบบงงๆนิดหน่อยเพราะสิ่งที่สมฟลาวอยากจะสื่อสารมันมากกว่าการที่จะได้พิมพ์ เป็นความรู้สึกที่ถ้าได้พูดทุกคนก็จะเข้าใจมันได้ดีกว่าจริงๆนะ เรื่องครั้งนี้ดูยาวมากเลยอะแต่มันก็มีอะไรมากกว่าตัวอักษรนะ ถ้าตกแต่งเป็นจะพยายามทำให้ได้นะทุกคน5555555

คำสำคัญ (Tags): #oa#ot#Occcupational
หมายเลขบันทึก: 668373เขียนเมื่อ 15 กันยายน 2019 22:47 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 กันยายน 2019 23:48 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท