...เขียนจดหมายถึงตัวเอง...

สวัสดี... มะลิวัลย์ ไพรพิชิต

......ตลอดนะยะเวลา 22 ปีที่ผ่านมา...เธอได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตไม่ว่าจะเป็น
ประสบการณ์ในชีวิตที่เคยเจอมาหลายปีที่ผ่านมาเธอยังจำได้ว่าประมาณตอนประถม ชั้น ป.6 เธอไปเก็บหน่อไม้กับพี่สาวในป่าเธอตามพี่สาวไปต้อยๆ เป็นป่าลึกด้วยพี่สาวบอกว่ารออยู่ตรงนี้แต่เธอไม่ฟังขณะนั้นเธอก็ถูกงูกัดเข้าไปที่ต้นขาเธอก็ตะโกนบอกงูกัดแล้วร้องไห้ตอนนั้นสถานกานณ์ก็น่าเป็นห่วงอยู่เธอร้องไห้และง่วงมากด้วยพี่สาวบอกห้ามหลับนะตกหน้าเธอเบาๆเพื่อไม่ให้หลับโชคดีมากที่พี่สาวปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้จากนั้นพี่อีกคนแบกเธอไว้อีกคนกำต้นขาของเธอเพื่อไม่ให้พิษงูเข้าไปในร่างกายวันต่อมาเท้าบวมมากบวมจะพิษงูเดินไม่ได้นอนอยู่แต่ที่บ้านจากวันนั้นทำให้เธอคิดว่าถ้าตอนนั้นเธอไปเก็บหน่อไม้กับเพื่อนถ้าเป็นเด็กด้วยกันหมดเพื่อนก็คงจะกริ๊ดแล้ววิ่งหนีเธอหมดแน่แต่โชคที่ที่เธอไปกับพี่สาวทำให้รู้ว่าถึงจะเจออะไรที่ไร้แรงยังไงคำว่าพี่น้องก็ไม่อาจทิ้งกันได้ลงคอเลยธอขอบคุณพี่ปอยกับพี่ดวงมากนะคะที่ช่วยชีวิตเธอ

..... อีกเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับการเรียนตั้งแต่เธออยู่มัธยมศึกษาตอนต้นจนถึงมัธยมตอนปลาย...เธอเคยบ่นตลอดว่าไม่อยากเรียนแล้วบอกกับพ่อแม่ว่าถ้าจบมัธยมศึกษาตอนปลายจะไม่เรียนต่อแล้วแต่บางสิ่งบางอย่างก็ทำให้เธอเปลี่ยนความคิดใหม่เพราะคำพูดของ พ่อ แม่ท่านบอกเธอว่าถ้ารักตัวเองก็ต้องเรียนสูงๆถ้าอยากมีอนาคตที่ดีต้องเรียนสูงๆ และถ้าอยากให้พ่อ แม่ มีความสุขต้องเรียนสูงๆ คำพูดนั้นก็ทำให้เธอคิดได้หลังจากเธอเรียนิิจบมัธยมตอนปลาย เธอก็เลยลงสมัครเรียนครูประถมศึกษาแต่ก่อนที่จะมายืนถึงจุดนี้ได้ก็ผ่านอะไรมาเยอะเลยแรกๆที่เข้ามาในรั่วมหาวิทยาลัยเริ่มท้อเลยทันทีคิดว่าการเป็นครูคงไม่เหมาะกับเธอเลยโทรหาแม่บอกว่าไม่อยากเรียนครูแล้วอยากเรียนอย่างอื่นแม่ก็บอกว่าค่อยเรียนรู้ไปก่อนถ้าไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริงๆ ค่อยบอกแม่อีกทีตอนนั้นบอกเลยเครียดมากแต่ระหว่างที่เธออยู่ร่วมกับเพื่อนเธอก็รู้สึกเริ่มชอบในด้านนี้เพราะได้กำลังใจจากครอบครัวและเพื่อนๆที่อยู่ข้างๆและเธอก็ตั้งเป้าหมายว่าเธอจะตั้งใจเรียนให้จบถึงแม้จะเรียนไม่ค่อยเก่งมีงานที่มั่นคงอย่างที่พ่อแม่หวังในตัวเธอและจะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังในตัวเธอ

.....อีกประสบการณ์เกี่ยวกับการ... ใช้จ่ายเงิน แรกๆ เธอเป็นคนที่ใช้เงินเก่งมากมีเท่าไหร่ก็ใช้หมดไม่รู้จักคำว่าประหยัด กับข้าวไม่เคยทำซื้อมากินอย่างเดียวก็ว่าได้อยากได้เสื้อผ้าสวยๆ ใหม่ๆ ก็ซื้อและเธอก็ไม่คิดที่จะอดออม แต่ช่วงหลังมานี้เธอได้ประหยัดขึ้นเยอะมากกับข้าวอะไรก็ทำกินเองถ้ามีตังค์เหลือบาทสองบาทก็ออมไว้เธอเปลี่ยนนิสัยดีขึ้นมากเลยเดี่ยวนี้ถ้าเธออยากได้เงินก็หาเองด้วยเธอต้องรู้ว่าตังค์แต่ละบาทกว่าจะได้มันเหนื่อยขณะไหนเธอพึ่งเคยเจอกับตัวเองชวงปิดเทอมเธอชวนกันไปทำงานกับเพื่อนก็ไปทำงานที่โรงงานแห่งหนึ่งเปนโรงงานผลิตขวดน้ำ เข้างาน 8โมงเช้า เลิกงาน 2 ทุ่ม เหนื่อยมาก และร้อนมากด้วยทำแบบนี้ทุกวันระหว่างทำงานใช่ว่าเธอจะได้นั่งทำงานเธอต้องยืนนับขวดให้ได้ถุงละ 180 ใบ ทำแบบนี้ทุกวันระหว่างที่มาทำงาน มาวันหนึ่งดิฉันเลิกงานกลับที่พักรู้สึกปวดเท้ามากกลับถึงหอก้มดูเท้าตัวเองปรากฎว่าเท้าเธอบวมแบบบวมมากปวดด้วยในใจเธอตอนนั้นคิดแค่ว่ามาทำงานหาเงินต้องอดทนไว้บวมแค่นี้ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขณะพ่อแม่เธอทำงานหนักกว่านี้ร้อยเท่ายังไม่เคยบ่นเลยมีแต่คำพูดที่บอกว่าอยู่ตลอดเวลาเธอก็อดทนทำงานต่อไปจนถึง เดือน มถุนายน ใกล้เปิดเทอมเธอก็ได้เงินมาสักก้อนนึงเธอภูมใจมากเพราะเป็นตังค์ที่เธอได้มาจากแรงกายของตัวเองเธอก็เริ่มคิดได้มาจนถึงทุกวันนี้

.....จากประสบการณ์...ที่เธอเคยผ่านเคยเจอมาทั้งหมดก็ทำให้เธอ
เข้มแข็งขึ้นเยอะมากและเชื่อว่าเธอต้องผ่านปัญหาที่ต้องเจอวันข้างหน้าต่อๆ ไปได้ ตอนนี้เธอเรียนครูก็ใกล้จะจบแล้วเหลืออีกทดลองสอนอีกปีหน้าปีนึงก็จะจบแล้วไม่ว่าวันข้างหน้าเธอจะเจออุปสรรคหรือปัญหามากมายเชื่อว่าเธอต้องทำได้ต้องผ่านไปได้ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้เธอนะ มะลิวัลย์ ไพรพิชิต

I Love my self

เขียนใน GotoKnow โดย จอย จอยลี่
ใน บันทึกส่วนตัว...นางสาวมะลิวัลย์ ไพรพิชิต

คำสำคัญ (Tags): #มะลิวัลย์ ไพรพิชิต#maliwan praipichit#กป 59.ค.บ.5.1#ครุศาสตรบัณฑิต (5 ปี)#การประถมศึกษา#วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน#วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#EED 3210#เทคโนโลยีสารสนเทศสําหรับครูประถมศึกษา#ภาคเรียนที่ 1/62#บันทึกส่วนตัว#diary#เขียนจดหมายถึงตัวเอง#จดหมาย

หมายเลขบันทึก: 664556เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2019 14:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 สิงหาคม 2019 21:15 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน