"บอกเล่า ๑๐ เรื่องราว ผ่านภาพ ๑๐ ภาพ" ของฉัน

"ภาพถ่ายเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของตัวเราเอง ภาพบางภาพสามารถที่จะบ่งบอกความรู้สึกได้โดยที่เราไม่ต้องพูดอะไรออกมา"

แสงอรุณวันใหม่

ในวันที่เรากำลังแย่ เหนื่อย ท้อ หรือเจอปัญหา ต่าง ๆ มากมายที่เข้ามา ขอให้เราเชื่อมั่นในตัวของเราเองว่าจะต้องผ่านพ้นปัญหาต่าง ๆ ที่เข้ามาให้ได้ แต่เราต้องค่อย ๆ แก้ไข ค่อย ๆ ทำ ถ้าไม่ไหวก็พักแล้วเริ่มต้นใหม่ อย่างที่พระอาทิตย์ที่คอยส่องแสงให้เราในยามเช้า เป็นสัญาณเตือนให้เราเริ่มต้นใหม่ในเช้าที่สดใส เรื่องที่ผ่านไปก็ให้มันผ่านไป

เส้นทาง

เส้นทางบนถนน เปรีบดั่งการดำเนินชีวิตของเรา เส้นทางที่ คดเคี้ยว มีหลุมบ่อ ผิวทางขรุขระ หรือถนนลูกรัง ก็เหมือนกับปัญหาอุปสรรคต่าง ๆ ที่เราจะต้องเจอและเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้ และเราจะต้องผ่านพ้นเส้นทางนี้ไปให้ได้ เพื่อไปถึงเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของเราให้ได้ เพราะเส้นทางของชีวิตเราไม่ได้หรูหรา หรือโรยด้วยกลีบดอกไม้

น้องไกด์จอมซน

หลานตัวแซบของดิฉัน เป็นเด็กที่น่ารัก และเป็นเพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของดิฉัน แม้ว่าน้องไกด์ จะเป็น "ดาวน์ซินโดรม" แต่น้องไกด์เป็นเด็กที่ร่าเริงมาก และเป็นเด็กที่ขยัน น้องไกด์ช่วยงานที่บ้านทุกอย่าง และเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียน ถึงหลานของดิฉันจะเป็นเด็กที่ไม่ปกติ แต่ดิฉันรักหลานคนนี้มาก เพราะดิฉันได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก จนตอนนี้อายุได้ ๘ ปีแล้ว แม้ว่าเราสองคนจะห่างไกลกัน เนื่องจากดิฉันต้องมาเรียนที่วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน ส่วนน้องไกด์เรียนอยู่โรงเรียนกาวิละอนุกุล จังหวัดเชียงใหม่ แต่เราก็ยังรักกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

"เจ้าตัวแซบ"

My mom

ผู้หญิงแกร่งของดิฉันไม่มีใครนอกจากผู้หญิงที่เรียกว่า "แม่" แม่เลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็ก ถึงดิฉันกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน เพราะท่านย้ายไปอยู่ที่อื่นตั้งแต่ดิฉันเรียนอยู่ชั้น ป.3 แต่ท่านยังทำงานหนักและส่งเสียให้ดิฉันได้เรียนจนถึงทุกวันนี้ แม่ดิฉันเป็นผู้หญิงที่เก่งมากท่านยอมลำบาก ยอมเหนื่อย และยอมทำทุก ๆ อย่างให้ดิฉัน โดยท่านไม่เคยแสดงความรู้สึกว่าเหนื่อยให้ดิฉันเห็นเลย แม่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของดิฉัน ภาพนี้เป็นภาพแรกที่เราถ่ายด้วยกัน เป็นภาพที่เป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เห็นได้จากรอยยิ้มของแม่ และเป็นภาพที่ทำให้ดิฉันมีกำลังใจที่จะตั้งใจเรียน และสำความสำเร็จมาให้ท่านได้ภาคภูมิใจให้ได้

"รักแม่ที่สุด"

3 ป. 1 บ.

3 ป. 1 บ. หมายถึงชื่อของพวกเรา 4 คน คือ ปัด ปาย ปอย และเบ้นซ์ ภาพนี้เป็นภาพที่พวกเราไปทำบุญ และเดินวิ่งด้วยกันเป็นปีแรก ในงานวันวิสาขบูชา แม้ว่าทุกคนจะเหนื่อยจากการวิ่ง แต่พวกเราก็มีความสุขที่พวกเราได้มาทำกิจกรรมร่วมกัน ผ่านร้อยยิ้มของแต่ละคน พวกเราเป็นเพืื่อนที่สนิทกันมาก ไปไหนก็ชวนไปไม่ว่าจะเรื่องเที่ยว เรื่องกิน ภาพนี้ทำให้ดิฉันคิดถึงภาพวันวาานที่เราได้สนุก หัวเราะ และร้องไห้กัน เพราะตอนนี้ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง ทำให้ได้เจอกันน้อยลง แต่พวกเราก็ยังติดต่อกันเหมือน รักกันเหมือนเดิม และเป็น เพืื่อนกันเหมือนเดิมตลอดไป

"เพื่อนไม่เก่า"

เมืองในหมอก

แม่ฮ่องสอน เป็นเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ในหุบเขาและหมอกตามฤดูกาล คือ

ฤดูร้อน "หมอกควัน"

ฤดูฝน "หมอกไอความชื้นจากฝน"

ฤดูหนาว "หมอกเหมย น้ำค้าง "

จังหวัดแม่ฮ่องสอน เป็นเมืองที่มีการเดินทางยากลำบาก เป็นเมืองที่สวยงามตามธรรมชาติ และเป็นเมืองเแห่งวัฒนธรรมที่มีคุณค่า ถึงแม้จังหวัดแม่ฮ่องสอนจะเป็นเมืองที่มีความอยากจนอันดับต้น ๆ ของประเทศ แต่เป็นเมืองที่มีความสุขที่สุด ไม่วุ่นวาย ไม่ต้องแข่งขันกันมากมาย ชาวแม่ฮ่องสอนอยู่กันแบบพี่น้อง ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และคอยดูแลกันและกัน

"แม่ฮ่องสอนบ้านเกิดฉัน"

อาหารจานโปรด

เมนูข้าวขาหมู ตอนแรกเป็นเมนูที่ไม่อยากทานหรือจะสั่งมาทานเลย เนื่องจากกลัวไม่อร่อย เห็นมีแต่มัน พอได้ทานข้าวขาหมูร้าน "อิ่มตึ้ก" เท่านั้นแหละ ก็ติดใจเลย รสชาตก็ไม่ได้แย่อย่างที่เราคิด ไม่ได้มีแต่มันเพียงอย่างเดียว เนื้อก็อร่อยและนุ่มมาก ส่วนที่อร่อยที่สุดสำหรับดิฉันคือ ส่วนของหนังหมู ทานแล้วไม่เลี่ยน ยิ่งได้ทานกับน้ำจิ้มยังอร่อยไปอีก

"โอ้ข้าวขาหมู"

หนึ่งความสำเร็จ

กว่าจะมาถึงวันที่เรียนจบครบ ๕ ปี ในการเป็นนักศึกษาวิชาทหารได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เจอปัญหาออุปสรรคมากมายไม่ว่าจะเป็น แรงกดดันจากคนรอบข้าง คำดูถูก คำถามมากมายที่ไมาอยากจะตอบ แต่เราก็ทำสำเร็จจนได้ เพราะความอดทนและความพยามของเราที่มีใจรักและอยากที่จะเรียนให้จบให้ได้ เพื่อจะเป็นประโยชน์ให้เราได้ในอนาคต

"ว่าที่ร้อยตรี"

ดอยปุย

เกือบเอาตัวเองไม่รอด เพราะเส้นทางที่ไปมันแบบเกินคำบรรยาย กว่าจะไปถึงที่หมายก็เหนื่อยสุด ๆ เกือบจะทิ้งโอกาสไว้กลางทาง แต่ต้องขอบคุณตัวเราที่อดทนและยอมเหนื่อยกับสิ่งที่เราไม่รู้ว่าจะเจออะไรในข้างหน้า พอไปดอยปุย ความเหนื่อย ความอ่อนล้าก็หายไป เพราะสิ่งที่เราได้รับมันคุ้มค่ากับการที่เราลงทุนไป วิวข้างบนสวยมมาก มองเห็นเมืองแม่ฮ่องสอนได้แบบ ๓๖๐ องศาเลยกว่าว่าได้ ขอบคุณเพื่อนร่วมทางที่ค่อยให้กำลังใจกันว่าเราจะต้องไปถึงจุดหมายให้ได้ และขอบคุณไกด์ส่วนตัวที่พาไป

"ครั้งแรกและครั้งเดียว"

ลาลับ

ภาพนี้เป็นภาพแรกที่ดิฉันได้ถ่ายกับพ่อ และเป็นภาพสุดท้ายด้วยเช่นกัน ตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่ ฉันไม่เคยสนใจเลยเคยดูแลท่านเลย เพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก มีเหตุผลหลาย ๆ อย่าง ที่ทำให้เราไม่มีความผูกพันกัน แต่เมื่อท่านได้จากดิฉันไป ทำให้ฉันรู้สึกผิดเป็นอย่างมากกับหลาย ๆ สิ่งหลาย ๆ อย่างที่ได้ทำลงไป กว่าจะรู้ตัวก็ไม่มีโอกาสที่จะได้แก้ไขมันได้อีกแล้ว ไม่มีแม้แต่คำที่จะได้ลำลา ไม่มีแต่แต่คำพูดที่อยากจะบอก "รัก" หรือขอโทษ เลยแม้แต่คำเดียว ดั่งคำพูดที่ว่า "ไม่เห็นโรงศพ ไม่รั่งน้ำตา" ซึ่งดิฉันก็ได้สัมผัสและรับรู้ถึงความรู้สึกนี้แล้วจริง ๆ

"กว่าจะเห็นคุณค่าของคนที่รักเรา มันก็สายเกินไปแล้วจริง ๆ"

เขียนใน GotoKnow โดย ปอย'ชิลล์
ใน บันทึกนักศึกษาครู...นางสาวสมฤทัย เติ๊กทอน

คำสำคัญ (Tags): #สมฤทัย เติ๊กทอน#Somruethai Turkton#59927019#กป 59.ค.บ.5.1#ครุศาสตรบัณฑิต (5 ปี)#การประถมศึกษา#วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน#วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#EED 3210#เทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับครูประถมศึกษา#ภาคเรียนที่ 1/62#แกลเลอรี่#gallery#ภาพถ่าย#รูปภาพ

หมายเลขบันทึก: 663949เขียนเมื่อ 26 กรกฎาคม 2019 10:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 26 กรกฎาคม 2019 23:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (72)

Ongkuleemarn

เขียนเมื่อ 26 กรกฎาคม 2019 22:43 น. ()

อืมม คนแรกของจริงที่เขียนบันทึกนี้

เขียนดี ควรหาโอกาสเขียนไปเรื่อย ๆ

…

ป.ล. ลองจัดเนื้อความให้เป็น “ซ้าย-ขวา” เท่ากันสิ จะสวยงามขึ้นนะ

ปอย'ชิลล์